Καθόμουν την Κυριακή και σκεφτόμουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται σε μένα, έρχονται κλαίγοντας. Είναι τόσο λυπηρό. Στέκονται στην ουρά, νευριάζουν λίγο, περιμένουν. Και όταν έφτασαν μπροστά μου, ξεσπουν σε κλάματα. Κάποιοι έχουν καρκίνο. Άλλοι έχουν παιδιά με αυτισμό. Σε κάποιους απομένουν λίγες μέρες ζωής. Άλλοι μεταφέρονται στην αγκαλιά αγαπημένων προσώπων. Πόνος. Φρικτό βάσανο. Και κλαίει.
Αν φτιαχτείς από πέτρα, θα γίνεις σκόνη. Αν τους αγκάλιαζα σφιχτά, θα τους φιλούσα, θα έπαιρνα τον πόνο τους με το χέρι μου, αλλά δεν μπορώ. Το βάσανο παραμένει. Θα έκλαιγα δυνατά, αλλά συγκρατούμαι. Βυθίζω το νύχι του δείκτη μου στον αντίχειρά μου μέχρι να αιμορραγήσει για να μην κλάψω κι εγώ.
Και προσεύχομαι γι' αυτούς. Καλώ τις στρατιές του φωτός των αγγέλων και των αγίων σε αυτόν τον τρομερό πόλεμο ενάντια στον θάνατο. Τους κάνω να προσεύχονται. Ακάθιστοι, παρεκκλήσια, ψαλτήρι, όλα σε βάζουν σε κατάσταση προσευχής. Δηλαδή, πλήρης εγκατάλειψη στα χέρια του Θεού. Της συντετριμμένης ταπεινότητας. Με ισχυρή πίστη. Της ακλόνητης ελπίδας. Της ειλικρινούς αγάπης.
Ο Θεός εισέρχεται σε αυτή την κατάσταση προσευχής. Η ψυχή που προσεύχεται με δάκρυα γίνεται Εκκλησία. Και ο Θεός αγαπά να φτιάχνει τη φωλιά του στην καρδιά, ένα βωμό. Και έρχεται. Και θεραπεύει. Και σκουπίζει τις πληγές. Και φέρνει ζωή.
Σε αυτό το θαύμα της προσευχής, ο ιερέας είναι μόνο ένας βοηθός. Είναι βοηθός. Μια προτροπή για την υπερνίκηση του εαυτού και του εγώ. Μάρτυρας ταπεινότητας.
Προσεύχομαι κι εγώ, αλλά δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να κάνω κάτι. Είμαι απλώς ένα θορυβώδες μωρό που συνεχώς ενοχλεί τον Άγιο Ιωάννη και τον πειράζει. Αλλά οι άγιοι δεν έχουν αντίρρηση αν τους ρωτήσεις. Θυμώνει μόνο αν δεν του ζητήσεις τίποτα.
Σε αυτόν τον σεισμό που πυροδοτείται από την προσευχή, ο Θεός αποκαθιστά το ον στη θέση του φωτός. Ανοίγει τις ατελείωτες πηγές της αγάπης Του και χρίζει και πλημμυρίζει με χάρη και λούζει με θεραπείες. Και μας επιβαρύνει με τα ελέη Του.
Και πολλοί άνθρωποι που ήρθαν σε μένα κλαίγοντας - και σε οποιονδήποτε προσευχόμενο ιερέα - ήρθαν ξανά. Και κλαίω ξανά.
Αλλά τώρα είναι μια κραυγή χαράς. Φαρμακευτικός. Της ευγνωμοσύνης. Και αγκαλιάζω τον εαυτό μου. Και βλέπεις τη ζωή να ξεχύνεται από τα μάτια τους. Χαμένοι άνθρωποι που τώρα κλαίνε από χαρά.
Και συνειδητοποιείς μέσα από τη σκόνη στην οποία βρίσκεσαι, ότι η προσευχή είναι η μεγαλύτερη δύναμη σε αυτόν τον κόσμο και στον κόσμο του Θεού.
Η προσευχή είναι ο ίδιος ο Θεός που ενεργεί τα πάντα αγαπώντας μας και κλαίγοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου