19 Νοεμβρίου.
122.
Θεέ μου! Μην εγκαταλείπεις την φτωχή, ταραγμένη καρδιά μου! Γέμισε την και γέμισε την πάντα με την τρυφερότητά Σου, τον ζήλο Σου, το πάθος Σου στην αγάπη για Σένα και τον ακλόνητο, ακλόνητο ζήλο για την υπηρεσία Σου και την προσευχή! Πάνω απ' όλα, ενίσχυσέ την στην ταπεινότητα και την μη εξύψωση!
19 Νοεμβρίου.
123.
Κύριε! Μη θυμάσαι τη διαφθορά της φτωχής μου καρδιάς και μην την κάνεις εμπόδιο στα ελέη Σου! Αποκατέστησε μέσα μου μια καθαρή και νέα καρδιά, Θεέ μου, και κάνε την προηγούμενη πηγή ταπεινότητας και μη-εξύψωσης, μετανοίας και μετανοίας! «Σε εγκατέλειψα, μη με εγκαταλείψεις!» Με δοκίμασες, και να 'μαι – άπιστος, ασταθής και αδύναμος στην αγάπη σου! Αλλά – Κύριε, ας γίνει αυτό προς όφελός μου και ταπεινότητα της υπερηφάνειάς μου από Σένα, που διορθώνεις κάθε κακό για καλό, και δεν έλκεις όλους με μνησίκακο τρόπο στην Πατρική Σου αγκαλιά!
20 Νοεμβρίου.
124.
Αν μπερδεύεστε από μάταιες προσβολές, ύβρεις και βλασφημίες εναντίον σας, αν θλίβεστε και αποθαρρύνεστε, τότε προδίδετε τον Θεό, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ο μόνος σας Κύριος και Κριτής, τον προδίδετε, επειδή αναγνωρίζετε σαν να έχετε εξάρτηση, τα δικαιώματα πάνω σας, εκτός από Αυτόν, εκείνων που σας ονειδίζουν και από τους οποίους μπερδεύεστε και λυπάστε. Διεισδύστε στο πώς ο εχθρός μπορεί εύκολα, με αυτή τη θλίψη και τον διωγμό σας, να σας αποσπάσει από την Πηγή της ζωής και της ειρήνης σας, να αποδυναμώσει την αφοσίωσή σας στον Ένα Θεό και το αίσθημα εξάρτησης από τη μόνη δίκαιη κρίση και πρόνοιά Του.
20 Νοεμβρίου.
125.
Πόσο θαυμαστό, χαρούμενο και εποικοδομητικό υπάρχει στη λαμπρή εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ναό! Δεν είναι άραγε ένας θαυμαστός θρίαμβος να βλέπεις, ή τουλάχιστον να φαντάζεσαι, να αναπαράγεις στην ψυχή, πώς το τρίχρονο Βρέφος, με ένα κερί στο χέρι, μεταφέρει την αγνή ψυχή και την άφθαρτη καρδιά της στον ναό του Θεού, την μεταφέρει σε Αυτόν που σύντομα θα την κάνει ναό Του και θα κατοικήσει μέσα της με τη σάρκα Του; Δεν είναι άραγε μια χαρούμενη εικόνα, ότι οδηγείται στον ναό του Θεού τόσο επίσημα και σεμνά, συνοδευόμενη από τους φίλους και τους συνομηλίκους της, με κεριά, και όχι μόνο στον ναό, αλλά και στα Άγια των Αγίων Του!.. Αχ! Μακάρι να μπορούσε κανείς να δει αυτό το θαυμαστό θέαμα! Γιατί φέρεται; «Για να προετοιμάσει Αυτόν που είναι ο Κύριος των πάντων για τη Θεία κατοικία !» Πού, αν όχι στον ναό του Θεού, θα έπρεπε να αναστηθεί Αυτή, η οποία είναι «ο αγνότερος ναός του Σωτήρα, το πιο πολύτιμο δωμάτιο» της χάρης του Θεού, ο « ιερός », ανεκτίμητος «θησαυρός της δόξας του Θεού! » (Συνεχής εορτή).
21 Νοεμβρίου.
126.
Αχ, μακάρι να μπορούσαμε να διαπεράσουμε όλα τα τεχνάσματα του εχθρού της σωτηρίας μας! Τι δίκτυο από κάθε είδους παγίδες θα βλέπαμε! Ένα παράδειγμα είναι ένα στα χίλια: ξυπνώντας το πρωί, ψάχνω για τα σπίρτα που αφήνω στο τραπέζι, και αντ' αυτού το χέρι μου πέφτει σε ένα βάζο με μαρμελάδα ξεχασμένη στο τραπέζι. Τώρα, φυσικά, το χέρι μου φτάνει στο στόμα μου... Μια στιγμή, και - θα ήταν δυνατόν να τελέσω τη Θεία Λειτουργία αυτήν την ημέρα, για την οποία προετοιμαζόμουν; Και υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις.
21 Νοεμβρίου.
127.
Πόση τρυφερότητα, χαρά, παρηγοριά, ποίηση και οικοδομή κρύβεται στις εορτές της Αγίας Εκκλησίας! Σκεφτείτε το – η καρδιά πιστεύει ακούσια σε όλα όσα γιορτάζονται, σε όλα όσα αποτελούν την βαθύτερη ουσία της πίστης του Χριστού, γιατί δεν μπορείτε να βρείτε τίποτα πιο έξοχο, πιο αγιότερο, πιο θαυμαστό, πιο ζωτικό, πιο σωτήριο και πιο χαρούμενο για την καρδιά. Είναι απολύτως αδύνατο αυτό να μην υπήρχε πραγματικά, γιατί αν δεν υπήρχε, τότε «εφευρέθηκε» από τους ίδιους τους ανθρώπους, αλλά όχι – «αυτό» δεν θα μπορούσε να είχε εφευρεθεί. Δόξα εις Σένα, Κύριε, που στα βάθη της καρδιάς μου μου επιτρέπεις να νιώσω την αγιότητα και το μεγαλείο των εορτών Σου! Χάρισέ με να τις νιώσω σε όλη τους την αγιότητα και το θαυμαστό τους μεγαλείο!
21 Νοεμβρίου.
128.
Όπως ζεις, Κύριε, και όπως ζει το έλεός Σου προς εμένα, έτσι ζει και η ψυχή μου με το έλεός Σου! Διότι από την «μηδενικότητα » της ψυχής μου, μου δίνεις καλές συζητήσεις και διδασκαλίες, χωρίς να κοιτάς την αθλιότητα και τη φτώχεια μου.
21 Νοεμβρίου.
129.
Ας είναι η ζωή σας στο κελί σας και στο σπίτι σας συνέχεια της ζωής σας στην Εκκλησία του Θεού. Με όλο σας το ζήλο, να προστατεύετε και να καλλιεργείτε τη διάθεση που προέρχεται από αυτήν, μην την αφήνετε να σβήσει και να διωχθεί από μάταιες ανησυχίες, πρόσκαιρα συμφέροντα, λαιμαργία και εγωισμό.
22 Νοεμβρίου.
130.
Θεέ μου! Συγχώρεσέ με για την πλήξη, την κούραση, την κόπωση, την απελπισία και την αμέλεια, με τις οποίες μερικές φορές (συχνά) Σε πλησιάζω και Σε υπηρετώ! Συγχώρεσέ με που μερικές φορές τολμώ να το φέρω αυτό στην υπηρεσία Σου! Συγχώρεσέ με, Κύριε, και δώσε μου τρυφερότητα και ζήλο, κάψιμο της καρδιάς, γιατί από Εσένα κάθε δώρο είναι καλό.
22 Νοεμβρίου.
131.
Μπορεί να υπάρχουν δύο είδη αρετής: η μία φυσική - ας την ονομάσουμε έτσι: αυτό είναι το αγαθό που εμείς οι ίδιοι αποδίδουμε στον εαυτό μας νόμιμα ή ακόμα και παράνομα, και η άλλη - η χαριστική: αυτό είναι που δεχόμαστε ως δώρο από ψηλά, ως χάρη του Θεού από το χέρι του Υψίστου. Η διαφορά μεταξύ αυτών των ειδών είναι τεράστια: το πρώτο είδος αρετής συνήθως καταλήγει στη στέρησή του: ο Κύριος μας αφαιρεί αυτό που δεν δεχόμαστε ως από το χέρι Του. η δεύτερη αρετή είναι η πηγή της χαρισματικής ταπεινότητας, της πραότητας και της ζεστασιάς, της ειρήνης και του πνευματικού πλούτου. Αποδώστε κάθε αγαθό στον Κύριο και δεχτείτε τα πάντα ως από το χέρι Του με τη συνείδηση της βαθύτερης αναξιότητας, και μόνο τότε θα είστε πραγματικά ενάρετοι.
22 Νοεμβρίου.
132.
Αχ, μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε όλα όσα ακούμε στη Θεία Γραφή, να τα ενσαρκώσουμε στη ζωή μας. Αυτός είναι ο παράδεισος και η τελειότητα της ψυχής. Η Γραφή είναι νεκρή για τους περισσότερους: ακόμα και όταν πιστεύουμε σε αυτήν, την αγαλλιάζουμε, οικοδομούμαστε από αυτήν, αλλά... δεν ενεργούμε σύμφωνα με αυτήν, και αυτό είναι το κύριο πράγμα. Δοκιμάστε το: τι βαθιά, συγκινητική, εποικοδομητική αλήθεια - ποιος δεν θα αγαλλιαστεί από αυτήν: «Γνωρίζουμε ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε κανένα άλλο κτίσμα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού» ( Ρωμ. 8:38 ). Αλλά τι τεράστια διαφορά ή πόσο μακριά είναι η επίγνωση και η απόλαυση αυτής της αλήθειας από την εφαρμογή της στη ζωή!.. Κύριε! Δώσε μου να Σε αγαπώ τόσο πολύ που τίποτα δεν θα μας χωρίσει!
22 Νοεμβρίου .
133.
Με όλη Σου την πανοπλία, Κύριε της ζωής και του θανάτου μου, των χαρισμάτων που μου δόθηκαν από Εσένα με τη χάρη του μοναχισμού και της ιεροσύνης, Σε παρακαλώ: ελέησέ με στην αδυναμία μου, και μην κάνεις την υπηρεσία μου μάταια! Κύριε, στην αδυναμία μας συγχώρεσέ μας μερικές φορές ακόμη και τη δίψα για την ορατή Σου εύνοια, αν το επιθυμούμε αυτό όχι από ματαιοδοξία και μάταιη σοφία μας, αλλά για την ύψιστη ευχαρίστηση Σου και ένα κίνητρο για μια άξια πορεία στην αγιότητά Σου και την επιτυχία σε όλες τις αρετές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου