17 Νοεμβρίου.
117.
Ο Κύριος είναι σίγουρα ελεήμων όταν μοιράζει τα προφανή και ένδοξα δώρα Του στον λαό Του. Αλλά θέλει αυτά τα δώρα να τα οικειοποιούνται οι άξιοι, ώστε να μην μειώνεται η αξιοπρέπεια των δώρων, ώστε να μην εξασθενεί ο ζήλος όσων τα αναζητούν, γιατί αν δουν ότι αυτά τα δώρα είναι εύκολο να αποκτηθούν, σίγουρα θα αδυνατίσουν ή θα έχουν υπερβολική αυτοεκτίμηση. Έτσι, θυμούμενοι τα βδελύγματά σας και τις επαίσχυντες πράξεις σας, να είστε ικανοποιημένοι με μια πιο μετριοπαθή μοίρα: αγαπήστε τη μετάνοια του Πέτρου για την απάρνησή σας. «Έχοντας εγκαταλείψει » τα δωμάτια της αυτοεξύψωσης και του επαίνου και των ασεβών ονείρων σας, «έχοντας βγει » από αυτά, «κλάψτε πικρά! » ...
18 Νοεμβρίου.
118.
Με εκπλήσσει η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία η ψυχή μπορεί να περάσει από τις πιο αγνές, ιερές καταστάσεις στις πιο άθλιες και αμαρτωλές. Πώς, η καημένη, ρίχνεται γρήγορα από τον παράδεισο στην κόλαση, τώρα φλεγόμενη από προσευχή και τρυφερότητα, και τώρα - μόνο μια άθλια σκέψη! Και στροβιλίζεται, μπερδεμένη, θυελλώδης και μολυσμένη από το άγγιγμα της κόλασης. Τόσο αξιολύπητη μας έχει κάνει η πτώση μας και η ακαταμάχητη έλξη μας προς την αμαρτία, από την οποία είμαστε άρρωστοι από τότε, μέχρι που μας θεραπεύσει ο Ουράνιος Γιατρός.
18 Νοεμβρίου.
119.
«Άγιος εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ὁποῖος ἠδόκησας ἵδρυσας εἰς τὸ πνεῦμα, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα ἡμῶν τριμερὴ σκηνή εἰς τὴν κατοικίαν αὐτοῦ!» (Ακαθ. εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα). Πραγματικά, εἴμαστε εἰκόνα Θεοῦ, η σκηνή τοῦ Θεοῦ, κάθε μέρος της ὁποίας ἁγιάζεται ἀπὸ τὴν κατοικία τοῦ Σκηνώματος-Κτίστη μας. Το σώμα μας τιμᾶται ἀπὸ αὐτήν την κατοικία όσο καὶ τὰ ἀνώτερα μέρη μας - πνεῦμα καὶ ψυχή. Το σώμα μας θεώνεται (και αὐτὸ ἦταν ἀπαραίτητο, ουσιώδες γιὰ τὴν πλήρωσή μας) ἀπὸ τὰ Ἅγια Μυστήρια, καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχήν διὰ τῶν ἴδιων Ἁγίων Μυστηρίων επικοινωνοῦν καὶ ἐνώνονται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὸν Κύριον Θεὸν Πατέρα - τὴν Ψυχὴν καὶ τὴν ζῶσαν ἀρχὴν ὅλων τῶν ὑπάρχων. ἰδανική εἰκόνα αὐτῆς κατοικίας ἔχουμε στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, στὸ Σῶμα τοῦ ὁποίου ἀναπαύεται ὅλη ἡ πληρότητα τῆς Θεότητας, ἀμέτρητη καὶ ἀνεξιχνίαστη - μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα. Το Άγιο Μυστήριο της Κοινωνίας είναι, σαν να λέγαμε, σε μικρογραφία, το ίδιο πράγμα που μας συμβαίνει, καθίζοντάς μας «στα δεξιά του Θρόνου της Μεγαλειότητας στους ουρανούς ( Εβρ. 8:1 )», μαζί με τον Μέγα και Πανάγαθο Εφευρέτη της σωτηρίας και του αγιασμού μας - τον Χριστό Θεό εν σαρκί. Χάρισέ μας, Κύριε, «να πιστεύουμε και να κατανοούμε πάντα τόσο πολύ από αυτό το μυστήριο! »
18 Νοεμβρίου.
120.
Κύριε! Ελέησον την πτωχήν και ταραγμένην καρδίαν μου, κατακλυσμένην από μάταιας μνήμης, και γέμισόν την με αγνούς και άφθαρτους λογισμούς! Χάρισέ μου την ανάμνηση του θανάτου και την ανάμνηση των άφατων ελέων Σου, σε αντάλλαγμα για την ανάμνηση των βρωμερών και αχρείων πράξεών μου· διαφύλαξεν την ψυχήν και την καρδιάν μου εν αγνεία, ταπεινότητα, θεοσεβή και αγνότητα, πίστη και ευσέβεια!
18 Νοεμβρίου.
121.
Στον τάφο του Αγίου Φιλαρέτου, κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης, νιώσαμε μια κάποια εγγύτητα με τον εκλιπόντα, τη ζωντάνια και την παρουσία του. Και έτσι φαινόταν· εκεί κείτεται, ο ισχυρός φορέας της χάρης του Θεού, σε όλο το μεγαλείο του θνητού ύπνου, της ειρήνης και όχι της καταστροφής, στην αφθαρσία και την ολότητα, έτοιμος με τον πρώτο ήχο της σάλπιγγας του Κήρυκα να σηκωθεί και να πάει να συναντήσει στον παράδεισο Εκείνον που τον άφησε να αναπαυθεί εν πνεύματι. Το τρομερό μυστήριο του θανάτου ήταν επίσης αισθητό. Ένας τόσο μεγάλος άνθρωπος, σκέφτηκα, ένας ήρωας πνεύματος και δύναμης εν Χριστώ, και κείτεται μπρούμυτα, κάτω από ένα παχύ στρώμα γης και πέτρας, λαχανιασμένος, μουδιασμένος, ακίνητος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου