Σήμερα ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα για την ανάσταση του υιού μας χήρας από τον Χριστό μας....

Σήμερα ακούσαμε στο ευαγγελικό  ανάγνωσμα 

για την ανάσταση του υιού μας χήρας 

από τον Χριστό μας.... 

Ο νεαρός μετά από κάποια χρόνια όμως,  

φυσικά πέθανε και κείνος, 

όπως και κάθε άνθρωπος.  

Δεν ταριχεύει η αγάπη του Θεού.... 

Αν δεν απόχτησε εν τω μεταξύ 

αληθινή σχέση με τον Χριστό, 

άραγε μπορεί να τον ωφέλησε σε τίποτε 

κείνη η παράταση της βιολογικής ζωής;  

Τα θαύματα δεν γίνονται απλά για να γίνονται.... 

Γίνονται είτε επειδή ο πάσχων έχει πίστη 

είτε για να πιστέψει.... 

Σε όλες πάντως τις περιπτώσεις 

ο σκοπός είναι ένας: 

να καλλιεργηθεί η σχέση ανθρώπου-Θεού..... 

Όπως και να έχει όμως 

μια αναπόφευκτη συνάντηση μας  

είναι με τον θάνατο(είτε άμεσα είτε έμμεσα) 

κι ο οποίος έρχεται  κυριολεκτικά 

να κοσκινίσει τις αξίες της ζωή μας..... 

Και έρχεται 

όσο κι αν κουνιόμαστε από την θέση μας, 

όσο κι αν φτύνουμε τον κόρφο μας 

ή χτυπάμε ξύλο..... 

Μα δεν έχει την ίδια γεύση(ο θάνατος) για όλους, 

τη ίδια πικρίλα..... 

Την διαφορά την κάνει Εκείνος 

του Οποίου ο θάνατος τον Άδη πίκρανε

(όπως το φωνάζουμε το Μ. Σάββατο το βράδυ)..... 

Άλλη γεύση η ζωή, άλλη γεύση κι ο θάνατος  

για εκείνους που βρίσκονται 

σφιχταγκαλιά με τον Χριστό. 

Τί είχαν γράψει σε μια πλάκα δύο γονείς  

που είχαν ενταφιάσει το 8 χρονών παιδάκι τους;  

Δεν έγραψαν κάποιο στίχο ενός ρεμπέτικου

ούτε καν από κάποιο ποίημα 

αλλά εκείνο που η ψυχή τους υπαγόρευσε

κι μένει ανεξίτηλη μαρτυρία 

της ποιότητας της σχέσης τους με τον Θεό... 

Μια σχέση  τόσο ζωντανή που δεν την φθείρει, δεν την αγγίζει 

ούτε ο χρόνος μείτε κι ο θάνατος…..  

«σε ευχαριστούμε Θεέ μου για τα 8 χρόνια 

που μας τον χάρισες!» 

Ποιος άραγε νοιώθει μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη 

για αυτά που έζησε και όχι για αυτά που έχασε; 

Ξέρεις κάποιοι θα είχαν μισήσει τον Θεό, 

θα έπαυαν να περνούν 

κι απ’ έξω από την Εκκλησία,  

ενώ δεν είναι λίγες φορές που 

όταν δεν υπάρχει άλλο παιδάκι 

το ζευγάρι δυστυχώς χωρίζει…..  

Όμως ο θάνατος 

δεν ευδοκιμεί μονάχα στα κοιμητήρια.... 

Ξέρεις σε πόσες οικογένειες, σε πόσα ζευγάρια 

η ατμόσφαιρα όζει, κυριαρχεί ένα ύφος πένθιμο.  

Όταν δεν επικοινωνείς με τον άλλον, 

όταν άνθρωπος σου 

δεν αισθάνεται την αγάπη σου  

η απόσταση δεν είναι μικρότερη 

από αυτή που έχουμε με τους κεκοιμημένους μας. 

Οι καρέκλες γύρω μας μένουν κενές, 

αδειάζουν οι αγκαλιές μας  

κι οι άνθρωποι μας γίνονται φωτογραφίες 

έτσι στα ξαφνικά….  

Είναι θλιβερό να μην προλάβουμε 

να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο μας, 

να του δείξουμε την αγάπη μας…..  

Η τελευταία εικόνα που έχει από μας 

να είναι ένα βλέμμα ψυχρό σαν τον τάφο,  

ο τελευταίος ήχος που έχει από μας 

να είναι φωνές που του βάλαμε,  

η πόρτα που χτυπήσαμε πίσω μας φεύγοντας...  

Πόσοι δεν θα θέλαμε 

λίγα δευτερόλεπτα με τους ανθρώπους  

που μας τους έκλεψε ο θάνατος 

μονάχα για να τους πούμε 

εκείνο το ‘’δεν πειράζει’’  

μεριάζοντας στην άκρη τα όποια ελαττώματα και τις όποιες ιδιοτροπίες τους 

που μας στεναχώρησαν, 

αλλά και εκείνο το συγνώμη 

και εκείνο το σ’ αγαπώ  

που αισθανόμαστε ότι η ψυχή μας τους το χρωστά 

αφού τόσα χρόνια ο μπαγάσας ο εγωισμός μας  

μας έκλεινε το στόμα και την καρδιά.....

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.