Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω στο σημείον αυτό, ότι ή εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος ή οποία συνεκροτήθη το έτος 783 εναντίον των εικονομάχων, έχει ορίσει όχι μόνον ότι πρέπει να προσκυνούμε τάς αγίας και σεπτάς εικόνας αλλά και το πώς πρέπει να τάς προσκυνούμε ποίαν πρώτα και ποίαν έπειτα. Δι' αυτό καλόν είναι να γνωρίζωμεν και ημείς την σειράν αυτήν την οποίαν μας παρήγγειλαν οι Αφ. Πατέρες.
Πρώτον προσκυνούμε το Άγιον και Ιερόν Ευαγγέλιο.
Δεύτερον προσκυνούμε τον Εσταυρωμένο επάνω εις τον Σταυρόν.
Τρίτον προσκυνούμε τον Τίμιον και ζωοποιόν Σταυρόν.
Τέταρτον προσκυνούμε την εικόνα του Κυρίου και δη εις τους πόδας.
Πέμπτον προσκυνούμε την εικόνα της Παναγίας εις τάς χείρας.
Έκτον τον Τ. Πρόδρομον. και εν συνεχεία προσκυνούμε την εικόνα του Αγίου ή της Αγίας εις ην τιμάται ο Ναός.
και κατόπιν των Αποστόλων και των Αγίων. (Πράξ. στ' της Ζ' Οίκ. Συνόδου, Πηδαλ. σελ. 260).
Επειδή ομιλούμεν δια τάς εικόνας υπενθυμίζω ότι αι εικόνες αι οποίαι είναι τοποθετημέναι εις το Τέμπλον, δεν προσκυνούνται από τους λαϊκούς κατά την ώραν της Θ. Λειτουργίας. και εις όλας τάς ακο­λουθίας καλόν είναι να μην φθάνωμεν ημείς εκεί. Οι εικόνες αύταί υπάρχουν εκεί όχι δι' ημάς, αλλά δια τους ιερείς. Αυτοί τάς προσκυ­νούν. Όταν όμως δεν τελείται Θ. Λειτουργία δύναται οποίος θέλει να τάς προσκυνή και αυτάς. Όχι όμως και κατά τάς μεγάλας ώρας της Θ. Λειτουργίας ημείς να περιφερώμεθα, να «άλωνίζωμεν», εντός του Ναού δια να ευρεθώμεν επάνω εις τα σκαλοπάτια του Ιερού και να προσκυνούμε τάς εικόνας.
Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Είναι ασέβεια και σκάνδαλο. και κάτι ακόμη εις το θέμα των εικόνων. Υπάρχει μία συνήθεια κατά την οποίαν όταν τις αγοράσει ή κατασκευάσει κάποια εικόνα, του Κυρίου, της Θεοτόκου ή Αγίου τινός, να την μεταφέρει εις
την Εκκλησία και παραμένει εκεί μέχρι να συμπληρωθούν τεσσαράκοντα Λειτουργίαι. Ή αυτή εβδόμη οίκ. Σύνοδος, ή οποία αναφέρει όλα τα περί εικόνων, μας προλαμβάνει και μας λέγει να μη τάς εκκλησιάζωμεν τάς εικόνας. Διότι ημείς δεν προσκυνούμε το ξύλον ως Παναγία, ή Αγιον, άλλά δια μέσου του ξύλου ή οποιουδήποτε άλλου υλι­κού προσκυνούμε αυτόν ο όποιος εικονίζεται. και κατά την Σύνοδον και κατά τον Μ. Βασίλειον: «Ή τιμή, ή προσκύνησις δια μέσου της εικόνος προς το πρωτότυπον διαβαίνει».Ή αυτή Σύνοδος, εις την στ' πραξ. σελ. 779 (ή ως τούτο ευρητε εις τα προλεγόμενα αυτής εν τω Πηδαλίω σελίς 260) αναφέρει τα ακό­λουθα: «Αι άγιαι εικόνες δεν χρειάζονται να μυρώνονται με άγιον Μύρων, ή να αγιάζονται με ευχές από τον Αρχιερέα διότι ημείς δεν προσκυνούμε τάς αγίας εικόνας διότι είναι μυρωμέναι η ευλογημέναι ή λειτουργημέναις, άλλ' ευθύς όπου ιδούμεν εικόνα άγίαν, χωρίς να εξετάσωμεν όλως περί μύρου και ευχής προσκυνούμε αυτήν δια τε το όνομα του Αγίου, και δια την ομοιότητα όπου έχει εις το αρχέτυπον». και εν συνεχεία λέγει ότι το έθιμο και ή συνήθεια αυτή είναι των παπικών: «...Μόνον των παπικών είναι ανόμημα το να κάμνουν εικόνας δι' ευχών και συνθεμάτων τινών» (αυτόθι).
Συμβαίνει δηλαδή όπως και με τον Τίμιον Σταυρόν όστις έχει αφ' εαυτού την χάριν και την δύναμιν και δεν τον μεταφέρομεν εις την Εκκλησία δια να λειτουργηθή, καθώς συνεχίζει ή αυτή Ζ' Οικ. Σύνοδος να λέγει: «Ότι λογής είναι ο τύπος του ζωοποιού Σταυρού, ο όποιος είναι σεβάσμιος και προσκυνητάς εις ημάς και με όλον όπου γίνε­ται χωρίς καμία ευχή».