ΤΟ ΤΕΜΠΛΕΟΝ

Και τώρα ας προχωρήσωμεν εις το Τέμπλεον. Αυτό διαχωρίζει το Ιερόν από τον κυρίως Ναόν. Τεμπλεον υπήρχε, ως ελέχθη, Και εις την Σκηνή Και εις τον Ναόν του Σολομώντος, το όποιον ήτο κατασκευασμένο εκ βαρύτιμου υφάσματος Και ελέγετο, όπως είδαμεν «Καταπέτασμα» Και το όποιον κατά την ώρα της σταυρώσεως του Κυρίου εσχί­σθη από άνωθεν έως κάτω.
Αυτό εικονίζε την άρσιν της θείας επικοινωνίας με τον άνθρωπο λόγω της παρακοής των πρωτοπλάστων. Ή τελεσθείσα δηλαδή αμαρτία των έγινε ωσάν ένα διαχωριστικό τείχος το όποιον υπήρχε με­ταξύ Θεού Και άνθρωπου. Και όταν είπε ο Κύριος το «τετέλεσθαι» τότε αυτό το καταπέτασμα του Ναού του Σολομώντος εσχίσθη από άνωθεν έως κάτω. Και το γεγονός αυτό ήτο ή απόδειξης ότι ή θυσία του Χριστού έσβησε, αφάνισε το μέγα αμάρτημα του Αδάμ. Κατήργησε τον μεσότοιχο των αμαρτιών ημών Και μας συνεφιλίωσε Και πάλιν με τον Πατέρα ποιούντα ημάς Και πάλιν τέκνα Αυτού.
Σήμερον το Τέμπλον δεν εικονίζει το παλαιόν εκείνο καταπέτασμα αλλά απλώς διαχωρίζει το εν τμήμα της Εκκλησίας, το τμήμα της Θριαμβευούσης από το άλλο της Στρατευόμενης. Και μέσον των δύο αυτών τμημάτων παρίστανται Και βοηθούν, Και τους μεν Και τους δε, ή Παναγία Τριάς, ο Σταυρός, ο Κύριος, ή Θεοτόκος, ο Τίμιος Πρόδρομος, ο Άγιος εις τον όποιον τιμάται ο Ναός, οι χοροί των Αγίων Αποστόλων, Αγίων Και Αγγέλων.
Ενώπιον όλων αυτών καίονται κανδήλια τα όποια δηλούν ότι υπάρ­χει έλεος, υπάρχει άφεσης εκ μέρους του Θεού. Και υπάρχει Και ή συ­νεχής πρεσβεία εκ μέρους της Θεοτόκου Και των Αγίων.
Εις το Δεσποτικό, παρ' όλον ότι υπάρχει Και εκεί εικών του Χριστού δεν υπάρχει όμως κανδήλα.
Αυτό σημαίνει ότι εις τον θρόνο του Θεού δεν υπάρχει έλεος, αλλά δικαιοσύνη. Εις το τέμπλον υπάρχει έλεος Και συγχώρησις. Όταν όμως φύγωμεν Και ευρεθώμεν ενώπιον του Θρόνου του Θεού δεν θα εύρωμεν τότε ούτε έλεος ούτε άφεσιν, αλλά δικαιοσύνην Και κρίσιν, θα εύρωμεν τον Θεόν να αποδίδη δικαιοσύνην. Και ουαί Και αλλοίμονον εις εκείνους οι όποιοι δεν έχουν σχέσιν με το τέμπλον. Με τον Χριστό την Παναγίαν Και τους Αγίους.
Και όταν λέγωμεν σχέσιν με τον Χριστόν, δεν εννοούμε μόνον τάς προσευχάς Και τάς προσκυνήσεις· ναι καλά είναι Και αυτά αλλά εννοούμε την συνεχή ένωσιν με Αυτόν δια του παρεχομένου εις ημάς Σώματος Και Αίματος Αυτού.
Εις το Τέμπλον υπάρχουν συνήθως τρεις πύλαι. Ή μία σημαίνει την συμφιλίωσίν μας με τον Θεό δια της εξομολογήσεως· είναι ή θύρα της μετανοίας. Ή άλλη είναι ή Ωραία Και πανωραία Πύλη, είναι αυτή ή οποία μας ενώνει με τον Χριστόν δια του Πανάχραντου Αυτού Σώματος Και Αίματος, μας αναγεννά μας κάμνει τέκνα του Θεού, μας Θεώνει. Και δια της άλλης θύρας, της οποίας φύλαξ είναι ο μέγας των Αρχαγγέλων Μιχαήλ, εισερχόμεθα εις την θριαμβεύουσα Εκκλησία εις την Βασιλείαν του Πατρός. Η. αλλοίμονον! εις την κόλασιν. Δηλαδή το Τέμπλον μας διδάσκει το τι έκαμε Και τι κάμνει ο Θεός με την Εκκλησία του δι' ημάς αφ' ενός, Και αφ' ετέρου πώς πρέπει καθημε­ρινώς να πορευόμεθα ίνα σωθώμεν Και να μη ευρεθώμεν αναπολόγη­τοι ενώπιον του Δεσποτικού θρόνου του Θεού, όπου δεν υπάρχει κανδήλι Και έλεος. Εκεί υπάρχει ή το «ευ δούλε αγαθέ» ή το «πορεύου από εμού».
Εις τον τρούλλον (ο οποίος δεσπόζει όλου του Ναού) υπάρχει ή είκών του Κυρίου ή λεγομένη «ο Παντοκράτωρ» ήτοι αυτός πού δεσπόζει, διακρατεί Και διακυβερνά το σύμπαν, ως Κύριος Και Παντοκράτωρ υπάρχων ουρανού Και γης· αλλά Και της ζωής Και του θανά­του. Αυτός εστίν ο Κύριος.
Κάτωθεν του Παντοκράτορας κρεμάται ο πολυέλαιος. Αυτός συμβολίζει την εν ουρανώ θριαμβεύουσα Εκκλησία, ή οποία μας φωτίζει Και συμβάλλει από εκεί εις την ιδική μας διόρθωσιν. εις την ιδική μας σωτηρία, δια των πρεσβειών των Αγίων.
Εις το αριστερό μέρος του Ναού υπάρχει ο Άμβων. Εκεί άναγινώσκεται το Ευαγγέλιο υπό του διακόνου, Και από εκεί γίνεται ή ερμηνεία του Ευαγγελίου, δηλαδή το θείον κήρυγμα, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται ή ομιλία υπό των εργατών του Ευαγγελίου Και του Θείου Λόγου.
Ό Άμβων παλαιότερον, τότε όπου γέμιζε ο παράδεισος από Α­γίους, δεν ήτο εις αυτήν την θέσιν αλλά ήτο εις το μέσον των δύο ανα­λογίων Και έναντι της Ωραίας Πύλης. Μεταξύ αυτού Και του Τέμπλου υπήρχε εις χώρος υπερυψωμένου δαπέδου, ο λεγόμενος Σολέας. Εις τον Άμβωνα ανήρχετο ο διάκονος Και αναγίγνωσκε τα Ειρηνικά Και τάς λοιπάς εκφωνήσεις των Ακολουθιών, καθώς Και το Ευαγγέλιο. Από εκεί ωμίλουν. από εκεί ο ιερεύς ανέπεμπε τάς επαμβώνους ευχάς, Και κάτω Και όπισθεν αυτού ανεγιγνώσκοντο αι λεγόμεναι οπισθάμβωνοι ευχαί. Αλλά εκεί ελάμβανε χωράν Και ένα άλλο συγκλονιστικό Και πολύ τολμηρό. Τον παλαιόν καιρόν, τότε όπου οι άνθρωποι επίστευον Και γέμιζε, ως ελέχθη, ο ουρανός Αγίους, τότε εγίνετο το έξής .
Ανήρχετο ο πνευματικός ιερεύς εις τον άμβωνα εν ώρα Θείας Λειτουργίας Και κάτωθεν αυτού γονατιστός ο κάθε πιστός (όστις ήθελε) εξομολογείτο «Εις έπήκοον πάντων» ήτοι τα φώναζε Και ήκουεν όλον το εκκλησίασμα! Μάλιστα!
Ας ελθωμεν ημείς δι' ολίγον εις την θέσιν αυτήν. Ας εφηρμόζετο αυτό σήμερον! Δεν θα πατούσε κανείς εις τον Ναόν. Αυτή ή εξομολόγησης φανερώνει «παλικαριά», φανερώνει μάρτυρας, φανερώνει αγίους. Και δεν έμενε εκεί το πράγμα. Δεν έδιδε τόσον ευκόλως -όπως σήμερα-ο πνευματικός την άφεσιν, αλλά υποχρέωνε τον έξομολογηθέντα να μένη έξω εις το μέρος του Ναού πού λέγεται Νάρθηξ, ή έστω εις τον αμέσως συνεχόμενο χώρον τον λεγόμενον Λιτή. Και εκεί γονατιστός Και προσκλαίων εζήτη από τους αδελφούς, οι όποιοι εισήρχοντο Και εξήρχοντο του Ναού, ίνα πρεσβεύουν εις τον Θεό να ελεήση Και αυτόν. Και παρέμεναν οι προσκλαίοντες εκεί αρκετό καιρόν, έως Και 15 έτη, αναλόγως των αμαρτημάτων των, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να μένουν εις τον Ναόν εν ώρα Λειτουργίας.
Ας συγκρίνωμεν Και ημείς τον εαυτόν μας με αυτούς τους πιστούς Και ας ενεργήσωμεν δεόντως. Φυσικά όχι να κάμωμεν τα ίδια. αλλά τουλάχιστον να μας συνεχή κάποιος φόβος της αμαρτίας.