Κάποτε-κάποτε, ό Στάρετς σηκωνόταν την νύκτα και με νερό από την βρύση γέμιζε άδεια μπουκάλια. Ύστερα, σιγά-σιγά σαν ένα ποντίκι, για να μη τον ακούει ή τον δει κανείς, άρχιζε να πλένει τον πάτωμα τού κελιού του, μόλις έφευγαν όλοι οι επισκέπτες. Τον πρωί ή Γρουσάτκα φθάνοντας στο κελί του έπεφτε επάνω του: «Τί είναι αυτό; Άρρωστος είσαι, αλλά φαίνεται ότι πέρασες όλη την νύκτα πλένοντας τον πάτωμα. Εγώ θα μπορούσα να τον πλύνω πολύ καλύτερα από σένα μέσα σ' ένα τέταρτο».
Ό Στάρετς κοίταζε λυπημένος την υπηρέτρια του και έλεγε με ταπείνωση: «Δεν θα μπορούσες να πλύνεις τον πάτωμα, όπως τον πλένω εγώ. Βλέπεις, εγώ ξέρω ποιός έρχεται να με δει και καμιά φορά διαβάζω μιαν ανάγνωση γι' αυτούς στις προσευχές μου και προσεύχομαι βαθιά, πολύ βαθιά γι' άλλους. Καθαρίζοντας τον πάτωμα από τον ρύπο, παρακαλώ τον Κύριο να καθαρίσει τις ψυχές τους από τον ρύπο με τον ίδιο τρόπο, ώστε ό Χριστός να αναστηθεί μέσα σ' αυτούς και ό ναός της ψυχής τους να λάμψη με όλες τις αρετές περισσότερο ακόμα και από τον ήλιο. Δεν είναι εύκολο για μένα να πλένω τον πάτωμα- σκύβω με πολύ πόνο και πλένω με πόνο. Αλλά' ας μη φοβάται κανείς τις δυσκολίες, προκειμένου να εξαφάνιση από τις καρδιές των άλλων κάθε τι πού δεν είναι ευάρεστο στον Θεό. Ακόμα κλαίω προσευχόμενος για τις ψυχές αυτές και σκουπίζω τον πάτωμα με νερό αναμιγμένο με τα δάκρυά μου... Εάν δώ ότι καμιά φορά τέτοια προσευχή χρειάζεται γι' αυτούς, γιατί τα βάζεις μαζί μου; Κλαίω όμως και για τις δικές μου αμαρτίες και ετοιμάζομαι να περάσω κι εγώ στην αιωνιότητα».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΜΥΛΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου