Ειλικρίνεια με σύνεση -Προσχηματική ειλικρίνεια.

Είναι φοβερό πράγμα η πολύπλευρη δημοσιογραφική ενημέρωση και ο πληθωρικός πολιτικός λόγος, πού διαχέεται μέσα στην κοινωνία από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, να μη μπορούν να δώσουν στον λαό να καταλάβει μερικά πολύ απλά και βασικά πράγματα, τα οποία αφορούν την κρίση πού διερχόμαστε, όπως: Ήταν δυνατόν να αποφύγουμε την ένταξή μας στο Δ.Ν.Τ.; Το έλλειμμα τού 2009 διογκώθηκε τεχνικά ή ήταν φυσική συνέπεια της μέχρι τότε ακολουθούμενης πολιτικής; Το μνημόνιο είναι αδιαπραγμάτευτο ή μπορούμε ακίνδυνα να το διαπραγματευτούμε; Μπορούμε να το καταγγείλουμε και να παραμείνουμε στο ευρώ ή άμα τη καταγγελία θα απέλθουμε εκουσίως ή ακουσίως εις τα ίδια;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν απαιτούν εμπνευσμένη πολιτική σκέψη. Είναι απλοί αριθμοί ή σαφείς διατάξεις νόμων και συμβάσεων. Όμως, όλα αφήνονται να είναι θολά, όλα για το πλατύ κοινό παραμένουν αναπάντητα και επικρατούν απλώς κάποιες συνθηματικές απαντήσεις.

Τα παραπάνω δεν τα σημειώσαμε για να διατυπώσουμε πολιτικούς σχολιασμούς, αλλά για να επισημάνουμε το πρόβλημα της ειλικρίνειας, η οποία ειλικρίνεια, στην πεπτωκυία κατάσταση πού βρισκόμαστε, είναι όντως προβληματική. Κι’ αυτό γιατί μπορεί να σώση, αλλά και να καταστρέψει, να φωτίσει, αλλά και να συσκοτίσει.

Ένας υπεύθυνος ηγέτης, για παράδειγμα, δεν μπορεί να εξομολογείται με ειλικρίνεια τα τρωτά τού κράτους του σ’ αυτούς πού μπορούν να τα εκμεταλλευθούν, ούτε για την «διαύγεια» των επιλογών του μπορεί να βγάζει στο διαδίκτυο τα μυστικά της διπλωματίας και τού στρατού.

Το ίδιο και ο καθένας μας δεν είναι συνετό ν’ αποκαλύπτει τις εσωτερικές του πληγές στον οποιοδήποτε, ούτε, επίσης, η αληθινή αγάπη μάς επιτρέπει να επιβαρύνουμε τα πρόσωπα πού αγαπούμε με τις στεναχώριες μας πού δεν είναι ικανά να σηκώσουν. Όλα αποκαλύπτονται μόνον στον πνευματικό μας ιατρό.

Ελπίζουμε το ότι όλα αφήνονται θολά στο πολιτικό τοπίο να οφείλεται στην μετά συνέσεως ειλικρίνεια.

Προσχηματική ειλικρίνεια

Ο πρίγκιπας Πέτρος Αλεξάντροβιτς, στο μυθιστόρημα τού Ντοστογιέφσκυ «Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι», λίγο μεθυσμένος, σε μια εξομολογητική έξαρση, την οποία την προγραμμάτισε με σκοπιμότητα, λέει στον Βάνια (πού μέσα στο μυθιστόρημα είναι ο συγγραφέας): «Θα σάς πω ένα πράγμα: Αν ήτανε δυνατό, (έχοντας όμως υπ’ όψη μου την ανθρώπινη φύση, είναι εντελώς αδύνατο) ν’ αποκαλύψει καθένας μας όλες του τις βαθύτερες σκέψεις και να εκθέσει άφοβα, όχι μονάχα αυτά πού δεν τολμάει να πει σε κανέναν, όχι μονάχα αυτά πού δεν τολμάει να πει στους καλλίτερους φίλους του, αλλά κι’ αυτά ακόμα πού δεν τολμάει να ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό, θ’ απλωνότανε πάνω σ’ ολόκληρη τη γή μια τέτοια βρώμα, πού θα πνιγόμαστε από δαύτη όλοι. Να γιατί, εν παρενθέσει, είναι τόσο πολύτιμες οι κοσμικές μας συμβατικότητες και ο καθωσπρεπισμός μας».

Αυτό βόλευε να πει ένας προσχηματικά ειλικρινής, ο οποίος δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι η αποκάλυψη αυτή θα άπλωνε πάνω στη γη και το άρωμα της καθαρότητας και της αγάπης των αγίων, οι οποίοι με τις προσευχές τους στηρίζουν την Οικουμένη, στηρίζουν και τώρα την πολιτικά και οικονομικά παραπαίουσα Ελλάδα.

π.Θ.Α.Β.

http://www.parembasis.gr/