ΣΕΡ ΣΙΝΤΝΕΪ ΣΜΙΘ - «Ο ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ»

ΣΕΡ ΣΙΝΤΝΕΪ ΣΜΙΘ - «Ο ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ»

0 Σίντνεϊ Σμιθ, γιος μιας πλούσιας κληρονόμου και ενός τυχοδιώκτη που είχαν κλεφτεί, ήταν «ωραίος με τεράστιο μουστάκι και διαπεραστικά μαύρα μάτια».

 Είχε καταταγεί στο ναυτικό στα δεκατρία του, είχε πολεμήσει τους Αμερικανούς επαναστάτες και αργότερα, όταν πήρε μετάθεση στο σουηδικό ναυτικό, τους Ρώσους της Μεγάλης Αικατερίνης. Ο βασιλιάς Σουηδίας τον έχρισε ιππότη, μ

ε αποτέλεσμα οι Άγγλοι αντίζηλοί του να ειρωνεύονται ως «Σουηδό ιππότη». Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, έκανε επιδρομές στη Γαλλία, αλλά αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε στο φοβερό Ταμπλ. Κατάφερε να δραπετεύσει με πολύ εντυπωσιακό τρόπο κοροϊδεύοντας τον Βοναπάρτη, για τον οποίο αισθανόταν ιδιαίτερη  περιφρόνηση, σε μια σειρά από δημόσιες επιστολές. Ο Σμιθ δεν τους έπειθε όλους: ήταν, όπως έγραψε ένας παρατηρητής, «ενθουσιώδης, ακούραστος δραστήριος, εξωφρενικά ματαιόδοξος δίχως συγκεκριμένο σκοπό παρά μόνο για να πείσει την ανθρωπότητα ότι ο Σίντνεϊ Σμιθ ήταν ο λαμπρότερος ιππότης». Αν όμως φερόταν παράλογα στην κανονική του ζωή, φερόταν ηρωικά σε στιγμές κρίσης.

Ο Σμιθ και ο Χασάπης συμπάθησαν ο ένας τον άλλο. Όταν ο Άγγλος  θαύμασε το αστραφτερό δαμασκηνό σπαθί που ο Χασάπης είχε πάντα δίπλα του, ο Τζεζάρ καυχήθηκε: «Αυτό που κρατάω δεν αποτυγχάνει ποτέ Έχει κόψει δεκάδες κεφάλια». Ο Σμιθ ήθελε αποδείξεις, και τότε ο  χασάπης ζήτησε να του φέρουν έναν ταύρο, που τον αποκεφάλισε μ’ ένα μόνο χτύπημα. Ο Σμιθ ενίσχυσε την πολυεθνική φρουρά του Χασάπη μετ' ογδόντα οκτώ ναύτες του. Ο Βοναπάρτης επιχείρησε τρεις επιθέσεις  στην Άκρα, ο Σμιθ και ο Χασάπης όμως κατάφεραν να τις απωθήσουν όλες. Η Καθώς πλησίαζαν οθωμανικές ενισχύσεις και η πολιορκία είχε μπει στον τρίτο μήνα της, οι Γάλλοι στρατηγοί είχαν αρχίσει ν’ ανησυχούν.

Στις 21 Μαΐου 1799, με 1.200 στρατιώτες νεκρούς και 2.300 άρρωστη ή τραυματισμένους, ο Ναπολέων αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς την Αίγυπτο. 

Ωστόσο, 800 Γάλλοι στρατιώτες ήταν άρρωστοι στη Γιάφα. Επειδή θα καθυστερούσαν την υποχώρηση, ο Ναπολέων διέταξε τους γιατρό του να σκοτώσουν τους τραυματίες. Όταν οι Γάλλοι γιατροί αρνήθηκαν να  υπακούσουν, ένας Τούρκος γιατρός χορήγησε θανατηφόρες δόσεις λάβδανου στους αρρώστους. Δεν είναι παράξενο ότι ο Γάλλος στρατηγός Ζαν Μπατίστ Κλεμπέρ θεωρούσε ότι: «Διαπράξαμε τεράστιες αμαρτίες στους Αγίους Τόπους και τεράστιες βλακείες». Δύο χιλιάδες έφιπποι Ιεροσολυμίτες, υπό την ηγεσία του διοικητή της πόλης, καταδίωξαν και ταλαιπώρησαν τους Γάλλους, που υποχωρούσαν. Όταν οι χωρικοί μαχητές της Ναμπλούς μπήκαν στη Γιάφα, ο Σμιθ κατάφερε να εμποδίσει μια σφαγή των χριστιανών καλώντας τους Ιεροσολυμίτες να επαναφέρουν την τάξη.

Στην Αίγυπτο, ο Ναπολέων, αντιμέτωπος με την πραγματικότητα μιας καταστροφικής εκστρατείας που μπορούσε να σωθεί μόνο με μια ξεδιάντροπη διαστρέβλωση της αλήθειας, εγκατέλειψε τους άντρες του και απέπλευσε για τη Γαλλία. Ο στρατηγός Κλεμπέρ, έχοντας μείνει να διοικήσει την Αίγυπτο, καταράστηκε τον Ναπολέοντα: «Αυτός ο παλιάνθρωπος μας εγκατέλειψε με το παντελόνι του γεμάτο σκατά». Στη Γαλλία όμως ο Ναπολέων έγινε δεκτός ως κατακτητής, και σύντομα θα άρπαζε την εξουσία  από το Διευθυντήριο ως πρώτος ύπατος,  ενώ ένα ρομαντικό τραγούδι για την εκστρατεία του [«Φεύγοντας για τη Συρία»]- έγινε ο ύμνος των Βοναπαρτιστών.

Οι χριστιανοί της Ιερουσαλήμ, κυρίως οι καθολικοί, κινδύνευαν από τα μουσουλμανικά αντίποινα. Μανιακός με τις μεγαλειώδεις χειρονομίες, ο Σμιθ αποφάσισε ότι μόνο μια επίδειξη αγγλικής ψυχραιμίας θα έσωζε τους αδελφούς του. Με την άδεια του Χασάπη και του σουλτάνου, οδήγησε τους ναύτες του με στολή παρελάσεως και υπό τον ήχο των τυμπάνων από τη Γιάφα στην Ιερουσαλήμ και, αφού διέσχισαν την πόλη, ύψωσε τη βρετανική σημαία πάνω από τη Μονή του Σωτήρα, που ο φραγκισκανός ηγούμενός της δήλωσε ότι «όλοι οι χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ είχαν μεγάλη υποχρέωση στο αγγλικό έθνος και ιδιαίτερα στον Σμιθ, χάρη στον οποίο είχαν σωθεί από τα ανελέητα χέρια του Βοναπάρτη». Στην πραγματικότητα, αυτοί τους οποίους φοβόνταν ήταν οι μουσουλμάνοι. Ο Σμιθ και ο στόλος του προσευχήθηκαν στον Πανάγιο Τάφο: ήταν οι πρώτοι Φράγκοι στρατιώτες που έμπαιναν στην Ιερουσαλήμ μετά το 1244.

0 σουλτάνος Σελίμ Γ' απένειμε πλήθος τιμών στον Χασάπη, που διορίστηκε πασάς της γενέτειράς του, της Βοσνίας, καθώς και της Αιγύπτου και της Δαμασκού. Έπειτα από έναν σύντομο πόλεμο με τον πασά της Γάζας, κυριάρχησε και πάλι στην Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνη. Αλλά δεν είχε μαλακώσει, γιατί έκοψε τη μύτη του πρωθυπουργού του, παρότι ήδη έλειπαν ένα αφτί κι ένα μάτι από το πρόσωπό του. Όταν πέθανε, το 1804, η Παλαιστίνη βυθίστηκε στο χάος.

Ωστόσο ο Ναπολέων και ο Σμιθ είχαν φέρει το Λεβάντε στη μόδα. Ανάμεσα στους τυχοδιώκτες που άρχισαν τώρα να εξερευνούν την Ανατολή και να αφηγούνται τις περιπέτειές του σε ευπώλητα βιβλία που γοήτευε τη Δύση, την πιο αποφασιστική επιρροή είχε ένας Γάλλος υποκόμης, που 1806 βρήκε την Ιερουσαλήμ να ταλαιπωρείται από πυρκαγιές, εξεγέρσεις και λεηλασίες, στη χειρότερη κατάστασή της μετά την εποχή των μογόλων.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΑΙΜΟΝ ΣΙΜΠΑΓΚ ΜΟΝΤΕΦΙΟΡΕ.