Ένα ολόκληρο έθνος γατζωμένο από ένα τάφο... του π.Δημητρίου Θεοφίλου.

Ένα ολόκληρο έθνος γατζωμένο από ένα τάφο...

του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Η εθνική κατάπτωση και η παρακμή που απολαμβάνουμε… τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστά απαραίτητη την ανάγκη, να γραπωνόμαστε από διάφορες χίμαιρες. Ένας λαός που σφαδάζει ανάμεσα στους κάδους των απορριμμάτων και τα παγκάκια, με υπο-μηδενική εθνική  αξιοπρέπεια και ατομική αυτοεκτίμηση, έχει ανάγκη από φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις.

 Ένα κράτος που ξεπουλάει τα καλύτερά του νιάτα στις ξένες «αγορές», όπου έχουν στραφεί με το μάτι γεμάτο απελπισία και τη ψυχή βαριά, σε τόπους άφιλους και ψυχρούς για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδη μισθό για επιβίωση, ένα μισθό που η μεταπολιτευτική δημοκρατία των εργολάβων, των δικολάβων,  των παλιάτσων διεφθαρμένων πολιτικών, και των «κίτρινων» δημοσιολόγων – δημοσιογράφων, τους στέρησε…

 Ένας λαός, όπως τον κατάντησε η ασυδοσία, η φαυλοκρατία και η κλεπτοκρατία που επικρατεί εδώ και 40 χρόνια.

 Δίχως αξίες, δίχως όραμα και όνειρα, δίχως ελπίδα, δίχως ρίζες και ταυτότητα, ένα έθνος το οποίο στηρίζεται, επάνω σε πήλινα κοντά πόδια, στοιχειωμένων φαντασιώσεων και παρανοϊκών παρορμήσεων.

 Όταν λοιπόν ένας λαός στερείται οράματος και νοήματος ζωής, για το παρόν και το μέλλον του, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, η «πόρτα» της ύπαρξής του χάσκει, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εικονικές αναγκαιότητες, να γαντζωθεί ανεπίγνωστα από κάπου, από κάτι, από κάποιον.

 Εν προκειμένω τούτες τις άστοργες μέρες, το εθνικό γάντζωμα επιχειρείται από ένα τάφο, εκείνο στην Αμφίπολη, που ανεξάρτητα του τι υπάρχει μέσα του, πρόκειται για μια «αφήγηση», ψεμάτων κατά συρροή,  ανεντιμότητας και αμοραλισμού. Μια αυταπάτη καλά στημένη για παραπλάνηση, ένα «τυράκι» στη φάκα, της εθνικής μας αμνησίας.

 Δεκάδες χρόνια τώρα επιδιώκουν, να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε και που πάμε. Αρκεί κάποιος να ξεφυλλίσει τα τραγικά βιβλία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να καταλάβει, τι έχει συμβεί και γιατί... με τη γλώσσα, με τη πίστη, με την οικογένεια, με την πατρίδα, με τις αξίες με την εθνική μας αυτοσυνειδησία ευρύτερα.

 Δάσκαλοι βουβοί με άδεια βλέμματα, μόνο πρόθυμοι για οικονομικές διεκδικήσεις, δέχονται αδιαμαρτύρητα, να διδάσκουν τους μαθητές τους σκουπίδια, ψέματα και αθλιότητες.

 Εκκλησία που προ πολλού έχει χάσει την  «προφητική» της διάσταση και την εσχατολογική της προοπτική, ασχολούμενη σχεδόν αποκλειστικά με την διανομή καρεκλών (θρόνων…) εξουσίας, ή διαχειριζόμενη με απόλυτα λογιστική αντίληψη χρήματα.

Βρισκόμενη μέσα σε ένα σκουριασμένο και αγκυλωμένο, γραφειοκρατικό συστημικό πλαίσιο τύπου πρώην Σοβιετικής Ένωσης, απίστευτα συγκεντρωτικό, σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο και παντελώς ανίκανο συνάμα, να οσμισθεί τον οντολογικό και υπαρξιακό αναγκεμό της κοινωνίας (όχι μόνο το βιολογικό), και να θέσει προτεραιότητες. Ζούμε περισσότερο ή λιγότερο κοντά, σε μια εκκλησία παραδομένη εκούσια, σε μια ιδιότυπη και ιδιότροπη αιχμαλωσία.

 Πολιτικοί θίασοι (μπουλούκια) έρχονται και παρέρχονται, αποτελούμενοι από παλιάτσους, κλόουν, ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες, που ρισκάρουν όμως, όχι την δική τους ζωή, αλλά τη δική μου, τη δική σου, των παιδιών και των εγγονών μας, εμάς των μη προνομιούχων και μη εχόντων και κατεχόντων. Εκείνοι αμετανόητα, συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αστική τους ραστώνη, μέχρι πότε όμως δεν ξέρει κανείς…

Έτσι της απολάμβανε και ο Λουδοβίκος έως την εξέγερση της Βαστίλης, με τη γνωστή ιστορική εξέλιξη, του 1789.

 Από τη στιγμή λοιπόν που οι ελπίδες και οι προσδοκίες ενός λαού, εμπεριέχονται σε ένα τάφο, αυτός ο γαντζωμένος τραγικός λαός, είναι κλινικά νεκρός (συνδεδεμένος με τα μηχανήματα για να έχει ψεύτικη ανάσα) και αυτό το έθνος είναι καταδικασμένο σε αφανισμό και λησμονιά.

Αφού μετ’ επιτάσεως, επιμένουμε να αντλήσουμε δόξα και κύρος, για άλλη μια φορά, από το παρελθόν και από ανδραγαθήματα ενδόξων προγόνων, τα οποία πιστεύουμε πως εξ’ επαγωγής, όπως θα έλεγαν οι φυσικοί, μπορούν με ένα αδάπανο και αυτοματοποιημένο τρόπο, να μας αποδώσουν ποικίλα οφέλη για το παρόν και το μέλλον μας.

 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οδύνη, από το να είσαι ανάξιος απόγονος ενδόξου προγόνου.

 Αν δεν ενηλικιωθούμε ψυχολογικά και δεν ωριμάσουμε εθνικά, δεν πρόκειται να αποφύγουμε το κοινό τέλος που αναμένει όλους τους σαλτιμπάγκους και αεριτζήδες της ιστορίας, και δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση και τη λησμονιά, ως άλλη Ατλαντίδα. 

http://www.amen.gr/article19778