Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ. ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ.6 ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ.

Ένας νέος, κατά σάρκα αδελφός κάποιας μοναχής, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, εκεί στο στρατό συμμετείχε, από περιέργεια, σε κάποιες συναθροίσεις συναδέλφων του πού «καλούσαν τά πνεύματα»  Μετά από αυτό δέχτηκε το βράδυ, ενώ ήταν ξαπλωμένος, σατανική επίθεση. Προσπαθούσε να κάνη το σταυρό του, αλλά αόρατα χέρια τον έσφιγγαν με τρομερή δύναμη...

Μέσα στην αγωνία του, θυμήθηκε την αδελφή του, το Γέροντα και φώναξε εσωτερικά: «Ό Θεός τού Γέροντα της αδελφής μου, βοήθησέ με»! Πάραυτα οι σκοτεινές δυνάμεις εξαφανίστηκαν!!

Κάποια αδελφή, ενώ ετοιμαζόταν να κοινωνήσει το πρωί, δέχτηκε τη νύχτα τρομερή σατανική επίθεση, με σκοπό βέβαια να την εμπόδιση απ' τη Θεία Κοινωνία. Ή αδελφή, πάλεψε, προσευχήθηκε, επικαλουμένη την ευχή

τού Γέροντα. Όλη νύχτα φώναζε με την καρδιά της: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δια ευχών τού Γέροντος, φύλαξε με από τον πειρασμό αυτό». Τελικά, χωρίς να πει σέ κανέναν τίποτα, κοινώνησε το πρωί, και μόλις τελείωσε ή Θεία Λειτουργία κατευθύνθηκε προς το κελλάκι τού Γέροντα, με τη σκέψη, πώς θα τον δει, για να τού ανακοίνωση τά διατρέξαντα... Μα, πιο πολύ είχε την αγωνία κι ήθελε να τον ρωτήσει, αν έκανε καλά ή όχι μετά την νυχτερινή πάλη να κοινωνήσει. Δεν χρειάστηκε όμως να πει τίποτα. Ό Γέροντας στεκόταν στο παράθυρο, σαν να την περίμενε, και μόλις την είδε από μακριά της φώναξε: «Καλώς την, καλώς την, κοινώνησες, κοινώνησες το βλέπω εγώ, το βλέπω! Μόνο να προσέξεις να μην χάσης την Χάρι τού Θεού. Έτσι τά κάνει αυτά ό διάβολος, αλλά ό Χριστός, ό Χριστός δεν άφησε το διάβολο να νικήσει! Μόνο να προσέχεις, μην υπερηφανευτείς. Μή φοβάσαι, στο τέλος ό Χριστός θα νικήσει»! Έτσι ή αδελφή πήρε την απάντηση της. Ένα πνευματικό παιδί τού Γέροντα, πού μάλιστα έκανε και τον ψάλτη, ξαφνικά παρουσίασε έντονο ερεθισμό στις φωνητικές του χορδές, τόσο, πού σχεδόν είχε φτάσει σέ «αφωνία». Οι γιατροί, όλες οι θεραπείες, πού έκαναν ήταν μάταιες. Ήρθε λοιπόν στον Γέροντα και τού εξιστόρησε τά συμβάντα. 

Ό Γέροντας έφερε μπροστά τά ιερά λείψανα τών Αγίων Θεοδώρων και διάβασε ευχές. Μετά σταύρωσε τον άνθρωπο, σύμφωνα με τού όποιου την ομολογία, σ' όλη τη διάρκεια τού «διαβάσματος», το πρόσωπο τού Γέροντα είχε έκφραση ανθρώπου, πού περνάει κάποιον αφόρητο πόνο! Ή εξήγησης δόθηκε λίγο αργότερα.

Μετά το σταύρωμα κάθισαν κι οι δύο. Ό Γέροντας με τον ίδιο πόνο και την ίδια θλίψι, μετά από κάποια αινιγματική σιωπή (προφανώς τον δυσκόλευαν οι αποκαλυπτικές διαπιστώσεις), φανέρωσε στον άνθρωπο όλη την αλήθεια: «Πάντως πρώτη φορά μού συμβαίνει αυτό... Αναχώρησαν οι Άγιοι... Χάθηκε τελείως ή ευωδία τών άγιων λειψάνων...!». Κι εξήγησε ακριβώς.

Στο άκουσμα τών λόγων ό άνθρωπος ξέσπασε σέ παρατεταμένο κλάμα ό Γέροντας καθόταν «σκοτεινιασμένος» και σκυφτός, αποφεύγοντας επιμελώς να κοιτάξει τον άλλον κατά πρόσωπο, για να τον κάμει να νοιώσει  όλη την ντροπή, πού τού άξιζε. Ενώ εκείνος συνέχιζε να κλαίει γοερά, ό Γέροντας κατά διαστήματα επαναλάμβανε: «Μή θλίβεσθε ύπερμέτρως», πάντα πονεμένος και σκυφτός...

Αφού άφησε τον άνθρωπο να κλάψει και να ξαλαφρώσει, έδωσε με αγάπη πολλή τις «συνταγές» του: «Καημένε, να μην ψάλλεις• φαίνεται πώς ψάλεις με κενοδοξία κι υπερηφάνεια κι αφού δεν το καταλαβαίνεις, ενεργή ό Θεός έτσι. Άφησέ το τώρα, μην ψάλλεις. Κι αν κάποτε αποκτήσεις την μακαρία ταπείνωση...».

Στη συνέχεια διηγήθηκε ό Γέροντας την ιστορία μιας οσίας (ό άνθρωπος δεν θυμάται ποιάς), πού ήταν καλλιφωνότατη• ουράνια ή ψαλμωδία στις Ακολουθίες. Όμως ό Θεός κάπως έτσι της έκλεισε το στόμα και εκείνη στην απορία της προς το Γέροντά της «γιατί άραγε συνέβη αυτό»; τού απάντησε μετά από προσευχή ό Θεός αποκαλυπτικά, και της μετέφερε: «Καλύτερα σέ θέλει ό Θεός άλαλη και σωσμένη, παρά να Τον υμνείς και να χαθείς στο τέλος». Τά πράγματα είχαν μπει στη θέση τους.

Φεύγοντας ό άνθρωπος άκουσε από το Γέροντα τά παρήγορα: «Μή στενοχωριέσαι, θα περάσει. Πάρε με αύριο-μεθαύριο τηλέφωνο να μού πεις, τι γίνεται». Την επομένη αμέσως τηλεφώνησε ό άνθρωπος στο μοναστήρι:

-Την ευχή σας, Γέροντα.

-       Ώ! μα εσύ θα μού τρυπήσεις το αυτί μου....

Δεν έκρυψε ό Γέροντας, ότι το ήξερε, πώς θα κάμουν οι Άγιοι τη συγκατάβαση τους στον άνθρωπο, γιατί την προηγούμενη (μετά το σταύρωμα προς το τέλος, πού θα έφευγε ό άνθρωπος, μετά από «έμπονο» προσευχή δική του, ξαναγύρισε στα ιερά λείψανα ή ευωδία τών Αγίων!

Ό καιρός περνούσε - ό άνθρωπος έκανε κανονικά τά μαθήματά του σχολείο - και κόντευαν τά δύο χρόνια. Ό Γέροντας επρόκειτο να «φύγει» το ήξερε. Δεν ήθελε να αφήσει «δεμένο με τον κανόνα» (να μην ψάλλει τον άνθρωπο εκείνο. Στην τελευταία εξομολόγηση του λοιπόν - την ημέρα του Αγίου Μηνά το 1991 -μεταξύ άλλων και χωρίς να είναι ή κουβέντα γύρω από το θέμα, ό άνθρωπος άκουσε:«... και να ψελλής στα χωριά να ψελλής μόνο στην ενορία σου μην ψάλλεις ακόμη, γιατί εκεί ακούς πολλά και μπορείς να... Αργότερα βλέπουμε• εσύ μόνος σου θα καταλάβεις, πότε “μπορώ να ψάλλεις κι εκεί...».

Σ'εκείνη την ίδια εξομολόγησή στο τέλος, έδωσε ό Γέροντας και το αποχαιρετιστήριο «δώρο» στον άνθρωπο. Είπε στην αδελφή, που τον διακονούσε να φέρει ένα κομποσχοινάκι, ενώ ό Ίδιος κρατούσε το δικό του. Ό άνθρωπος σκέφτηκε: Δέ μου δίνει καλύτερα αυτό! (το δικό του). Κι ό Γέροντας πάραυτα, χωρίς να ανταλλάξουν λέξι, απλώνει στον άνθρωπο το χέρι με το δικό του κομποσχοινάκι! Με έκπληξη κι άφατη χαρά το πήρε ό άνθρωπος μαζί με την ευχή τού Γέροντα και κατηφόρισε για την πόλη. Κατ' ιδίαν δεν τον ξαναείδε ζωντανό μόνο δέκα μέρες μετά, στην αγρυπνία τών Είσοδιων και μετά «κεκοιμημένο» στις 30 Δεκεμβρίου...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΖΑΝΝΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ.