“Δεν
έχω πού ν' ακουμπήσω”....
“Άσε
την ν' ακουμπήσει” ...
Ήταν
στα πρώτα στάδια της εφηβείας ο γιος μας, ηλικία που τα παιδιά ξεθαρρεύουν και
εμείς οι γονείς κάνουμε κάποιες παραχωρήσεις και τα αφήνουμε να βγουν με τους
φίλους τους σε τόπους που θεωρούμε ασφαλείς. Τους συνέβη όμως κάτι πολύ άσχημο.
Ένας ξένος άρχισε να ενοχλεί τα παιδιά και να κινείται επιθετικά προς αυτά.
Τότε κάποιο παιδί τού πέταξε μια καρέκλα και του έσπασε το χέρι. Φυσικά αυτός
αγρίεψε πολύ, έλεγε ότι έκανε φυλακή, ότι δεν φοβόταν κανένα και θα τους
κανόνιζε. Τους απειλούσε ότι δεν θα κοιμούνται πια ήσυχοι και να περιμένουν τα
αντίποινα της εκδίκησής του. Φρικτή εμπειρία, όχι μόνο για το παιδί μας, αλλά
και για μας.
Ήταν
παραμονή της απόδοσης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και πολύ στενοχωρημένοι πήγαμε
στην Παναγία την Στεφάνα ζητώντας παρηγοριά και βοήθεια. Όπως τέλειωσε ο
εσπερινός στο προαύλιο μάς πλησίασε ο π. Γεράσιμος. Ένιωθα πολύ άσχημα, ξένη σε
ξένο τόπο, με μια φράση να κυριαρχεί στη σκέψη μου:
“Δεν
έχω πού ν' ακουμπήσω”...
“Τι
κάνετε;” μας ρωτάει ο π. Γεράσιμος. Τότε πήγα να του πω τι έγινε με το παιδί.
“Μην
κουράζεις τον π. Γεράσιμο, τώρα μόλις βγήκε από τον εσπερινό”... με απέτρεψε να
μιλήσω ο άντρας μου.
“
Άσε την ν' ακουμπήσει, άσε την ν' ακουμπήσει”... είπε αυτός και εγώ από την
έκπληξή μου δεν μπορούσα να συνεχίσω.
Δεν
είπε “ άσε να μου μιλήσει”, δεν είπε “μην την κόβεις, μην την εμποδίζεις, άσε
την να μου πει”, ή κάτι άλλο σχετικό, αλλά ό,τι είπε ταίριαζε ακριβώς σε ό,τι
διακατείχε την καρδιά και τον νου μου: “Δεν έχω πού ν' ακουμπήσω”...
“Άσε
την ν' ακουμπήσει”...
“Η
εκλεπτυνθείσα δια της νηστείας και της προσευχής καρδία ευκόλως αποβαίνει
διορατική κατά χάριν, και τότε αποκαλύπτονται εις αυτήν τα βάθη των ψυχών”...*
Λοιπόν,
αφού άκουσε τι συνέβη, μας είπε ότι θα παρακαλέσει τον Άγιο Διονύσιο, που την
επομένη θα πήγαινε στη γιορτή του στη Ζάκυνθο και να έχουμε πίστη και όλα θα
εξελιχθούν ομαλά.
Πραγματικά
δόθηκαν εξηγήσεις, συγγνώμη και τα πράγματα πήραν μια τελείως διαφορετική τροπή
από ό,τι αναμενόταν μέσα από το μένος και την οργή της προηγούμενης μέρας.
“Να
πάτε να ευχαριστήσετε τον Άγιο Διονύσιο”, ήταν η πρώτη του κουβέντα όταν μας
είδε, αφού γύρισε από την Ζάκυνθο, πριν του πούμε ακόμη τίποτα.
Φαίνεται ήξερε
ότι όλα πήγαν καλά.
“Όταν
το πνεύμα του χριστιανού συνάγηται εν εαυτώ, είτε εκ της μαρτυρικής
καταπονήσεως , είτε εκ της ουρανίου δόξης, ήτις επεσκίασεν αυτόν, η προσευχή
αυτού γίνεται ως αστραπή διασχίζουσα ακαριαίως την οικουμένην απ' άκρου εις
άκρον” *...
*Αρχιμανδρίτου
Σωφρονίου Σαχάρωφ “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, σελ. 156.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου