ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ: π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ & Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ ’Άρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου Κληρικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος.

 Ἀφιερωματικό ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου πατρός Νικολάου Πέττα στό περιοδικό «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» τῆς Μονῆς Ἁγίων Σεραφείμ καί Αὐγουστίνου Τρικόρφου, τεῦχος 156, Ἰαν.-Μάρτ. τοῦ 2012, μέ τίτλο: «Μακαριστός ῾Ιερέας π. Νικόλαος Πέττας, 25 φορές τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! Ὁ συγκλονιστικός βίος ἑνός ἁγίου κληρικοῦ ἀπό τήν Πάτρα. Ἕνας ἅγιος κληρικός τῶν ἡμερῶν μας! π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Πέττας, Ὁ σημειοφόρος ταπεινός λευΐτης ἐκ Πατρῶν. 1941 - + 4/1/2000 τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου πατρός Νικολάου Πέττα». Καί ἀναδημοσίευση τοῦ ἴδιου ἄρθρου στό περιοδικό «Μοναστική Ἔκφραση» τῆς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Τρικόρφου, τεῦχος 48, Μάρτ.- Μάϊος τοῦ 2012, μέ τίτλο: «Ἕνας ἅγιος κληρικός τῶν ἡμερῶν μας.

 Ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου πατρός Νικολάου Πέττα. Ἀφιέρωμα π. Νικόλαος Πέττας, ἕνας ἅγιος κληρικός ἀπό τήν Πάτρα πού ἔζησε στίς ἡμέρες μας. Ὁ σημειοφόρος ταπεινός λευΐτης ἐκ Πατρῶν π. Νικόλαος Πέττας. Ἕνας ἅγιος κληρικός τῶν ἡμερῶν μας. Ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου πατρός Νικολάου Πέττα». Ἀρχομένης τῆς νέας χιλιετηρίδας ἕνα εὐωδιαστό λευϊτικό ἄνθος τοῦ παραδείσου ταξιδεύει γιά τόν οὐράνιο Κῆπο γιά νά ἑνώσει τίς δύο χιλιετηρίδες. Αὐτό τό ἄνθος εἶναι ὁ Σημειοφόρος Γέροντας π. Νικόλαος Πέττας ἀπό τήν Πάτρα, ὁ ὁποῖος συχνά μέ τήν εὐλογημένη ὑπερπολύτεκνη οἰκογένειά του ἔρχονταν προσκυνητές στήν Ἱερά Μονή μας στό Τρίκορφο καί εἴχαμε ἰδιαίτερη εὐλογία πού τόν συναντούσαμε. Ἐπίσης ἡ σπάνια πνευματική ζωή του καί ἡ φήμη του, εἶχε φθάσει ἐδῶ στό Τρίκορφο ὅσο ἀκόμα ζοῦσε, ἀλλά καί πιό πολύ μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του. Πολλά ἀξιοσημείωτα γεγονότα ἀναφέρονται καί στίς μέρες μας, στίς ὁποῖες ὁ ἱερέας αὐτός ἐμφανίζεται σέ πιστούς καί μέ τήν μεσιτεία του τελοῦνται πολλά θαυμαστά γεγονότα.

 Φέτος συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια ἀπό την κοίμησή του και πραγματοποιεῖται στό περιοδικό μας ἕνα μικρό ἀφιέρωμα γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἐνίσχυση τῶν χριστιανῶν γιά νά δοῦν ὅτι καί στίς μέρες μας ὑπάρχουν ταπεινοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πού κρύβονται μέσα σέ φω- τεινά ὄστρακα. Ὁ π. Νικόλαος Πέττας γεννήθηκε τό 1941 στή πόλη τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, στήν Πάτρα. Οἱ γονεῖς του ἦρθαν στήν πρωτεύουσα τῆς Ἀχαΐας ἀπό τά Ἑπτάνησα, μετά ἀπό τούς καταστρεπτικούς σεισμούς τοῦ 1928. Καταγόταν ἀπό ἐπιφανεῖς οἰκογένειες τῶν Ἑπτανήσων. Ὁ πατέρας του λεγόταν Ἀνδρέας Ν. Πέτρακας ἤ Πέττας ἀπό τήν πόλη τῆς Ζακύνθου καί ἡ μητέρα του Σοφία Π. Τζάκη ἀπό τά Φραγκάτα τῆς Κεφαλληνίας. Ἦταν τό τελευταῖο ἀπό τά πέντε τέκνα τῆς οἰκογένειας. Ὁ πατέρας του ἦταν γνωστός βιομήχανος σαπωνοποιΐας τῆς Πάτρας. Ἀπό μικρή ἡλικία ἀσχολιόταν μέ τήν οἰκογενειακή ἐπιχείρηση ἐνῶ παράλληλα μορφωνόταν σέ ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια.

 Ἡ εὐλαβέστατη μητέρα του Σοφία ἀπό μικρό τόν νουθετοῦσε ἐν Κυρίῳ, ἐνῶ εἶχε ζήσει θαυμαστά γεγονότα ἀπό νωρίς. Τόν βάπτισαν μέ δύο ὀνόματα Νικόλαο-Ἐμμανουήλ στό ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τρεῖς πιστές κοπέλες, πού ἀργότερα ἔγιναν μοναχές καί ἵδρυσαν Μοναστήρια, οἱ ὁσιώτατες Ἱερουσαλήμ Ἀδαμοπούλου, ἡ Εὐαγγελία Λιμνιάτη καί ἡ Ἀγαθαγγέλη Κουρκουνάκη. Μάλιστα οἱ δύο πρῶτες εἶχαν χαρίσματα, ὅπως προφητικό καί διορατικό, ἐνῶ τό ἴδιο χάρισμα εἶχε πρόγονος τῆς οἰκογενείας, πού λεγόταν Πέτρος Πέτρακας ἀπό τούς Κήπους τῆς Ζακύνθου. Αὐτός ὁ Πέτρακας εἶχε κάνει πάνω ἀπό ἑκατό βαπτίσεις παιδιῶν στό νησί, λέγοντας ὅτι ἔτσι θά μπεῖ στόν Παράδεισο. Μιά μέρα ἡ ἀείμνηστη ἀδελφή του Ἑλένη, εἶχε πάει τόν μικρό Νικόλαο-Ἐμμανουήλ στόν ἐνοριακό τους ναό, τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στήν Παραλία Πατρῶν, καί καθώς ἐπέστρεφαν μία γυναῖκα ψηλή μαυροφόρα ἐμφανίστηκε μπροστά τους καί, ἀπευθυνόμενη στήν ἀδελφή του, τῆς λέει αὐστηρά: «Πάρε τό παιδί καί κρύψου στίς καλαμιές, γιατί σέ λίγο θά περάσει στρατιωτικό τάνκς καί θά σᾶς πατήσει!». Καί πράγματι πέρασε γερμανικό στρατιωτικό τάνκς ἀπό τό στενό δρόμο. Ἔτσι σώθηκαν τελευταία στιγμή μετά ἀπό τήν ἐπέμβαση αὐτή τῆς Παναγίας μας. Στά δύσκολα χρόνια τοῦ Ἰταλογερμανικοῦ πολέμου μία φορά παρουσιάστηκε μιά μαυροφόρα γυναῖκα μέ πλεχτές χρωματιστές παντόφλες, ἡ ὁποία μπῆκε ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους μέσα στό σα- λόνι καί ἀφοῦ τούς εὐλόγησε, ἄνοιξε ἄλλη ἐσωτερική πόρτα τῆς οἰκίας καί χάθηκε. Τήν ἔψαχναν τήν γυναῖκα αὐτή, ἀλλά δέν τήν βρῆκαν πουθενά. Τότε κατάλαβαν ὅτι τούς ἐπισκέφθηκε ἡ Θεοτόκος καί τήν εὐχαρίστησαν. Μία ἄλλη φορά τά δύο ἀδέλφια, ὁ Παναγιώτης καί ὁ Νικόλαος, ἀνέβηκαν στόν πρῶτο ὄροφο τῆς οἰκίας τους, κρυφά ἀπό τήν μητέρα τους.

 Οἱ Γερμανοί καί οἱ Ἰταλοί κοντά στό σπίτι τους, στήν θέση πού σήμερα εἶναι ἕνα Πολυκατάστημα, εἶχαν τήν ἀποθήκη τῶν βαρέων πυρομαχικῶν. Αὐτοί, καθώς ἀποχωροῦσαν ἀπό τήν Πάτρα, ἔβαλαν φωτιά γιά νά καοῦν. Ὡστόσο τά βλήματα ἀπό αὐτά ἐκτοξεύονταν σέ μεγάλη ἀκτίνα. Τά δύο ἀδέλφια ἔβγαλαν τό κεφάλι τους ἀπό τό παράθυρο πού ἔβλεπε πρός τήν καιγόμενη ἀποθήκη νά δοῦν τί γίνεται καί σκάγια ἐρχόντουσαν πρός τά πάνω τους. Ὅμως, κατά θεία προστασία, ὅταν ἔφθαναν μπροστά στό πρόσωπό τους πολυμερίζονταν καί διαλύονταν καί ἔτσι δέν σκοτώθηκαν. Ὀπές ἀπό αὐτά διατηροῦνται μέχρι σήμερα γύρω ἀπό τό παράθυρο αὐτό. Ἀκόμα, ὅταν ἀποχώρησαν οἱ κατακτητές, στά τζάμια τοῦ σπιτιοῦ τους, καθώς καί ἄλλων κατοίκων, σχηματίστηκαν θαυματουργικά παραστάσεις ἀπό τόν χριστολογικό καί θεομητερικό κύκλο, καί συγκεκριμένα στό παράθυρο τοῦ σαλονιοῦ ἀόρατο χέρι ἁγιογράφησε τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, ὑποδηλώνοντας τή νίκη τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Νικόλαος μεγάλωνε καί ἡ οἰκογένειά του ἀφιερώθηκε στόν ἀγῶνα τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν κοντά στόν ἀρχιμ. Γερβάσιο. Σέ ἐφηβική ἡλικία μετά τήν ἐργασία καί τά μαθήματα πήγαινε στήν ὁδό Ἰωνίας 47 νά ἐξομολογηθεῖ στόν π. Γερβάσιο. Καί ἐνῶ προηγοῦντο ἀρκετοί πιστοί, ὁ γέ- ροντας πνευματικός διεγνώριζε ἀπό μέσα ἀπό τό κελλί τοῦ ἐξομολογητηρίου ὅτι ἦρθε ὁ μικρός Νικόλαος καί ἔβγαινε καί τόν καλοῦσε

 Στήν στρατιωτική θητεία του, ὡς Λοχίας στήν Μοίρα πυραύλων. νά ἐξομολογηθεῖ κατόπιν αὐτός, γιά νά μήν καθυστερήσει ἀπό τήν δουλειά του. Λόγω τῆς οἰκονομικῆς δυνατότητας τῆς οἰκογένειας καί τῆς ἐλεημοσύνης τῆς μητέρας του, στό σπίτι τους συγκέντρωναν πτωχούς στά δύσκολα χρόνια τῆς κατοχῆς καί πνευματικές παρέες ἀπό τόν κύκλο τοῦ π. Γερβασίου, μέ ἐπικεφαλῆς τόν δάσκαλό τους, ἀείμνηστο κατηχητή Γεώργιο Οἰκονόμου. Ἐκεῖ συγκεντρώνονταν καί ὁ Νικόλαος μέ τούς οἰκείους του, ἔκαναν μαθήματα χριστιανικῆς ἀγωγῆς στούς νέους καί συνέχιζαν τίς πνευματικές συζητήσεις. Ἄν καί ὁ Νικόλαος συνήθισε νά συνανα- στρέφεται μέ μεγαλύτερους σοφούς ἀνθρώπους, εἶχε εὐαισθησία στά παιδιά τοῦ Ὀρφανοτροφείου τοῦ Σκαγοπουλείου, πού ἦταν στήν γειτονιά τους καί μέ τούς δικούς τους ἔπαιρναν τά ὀρφανά ἀπό τίς γιορτές στό σπίτι τους. Πολλά ἀπό τά παιδιά πού κατηχοῦσε ἔγιναν ρασοφόροι καί χρήσιμοι ἄνθρωποι στήν κοινωνία. Στό κάλεσμα τῆς πατρίδας γιά τήν στρατιωτική του θητεία ἔγινε Λοχίας στήν Μοίρα πυραύλων στό Λαγκαδᾶ Θεσσαλονίκης. Αὐτά πού εἶχε βιώσει ἀπό μικρός τά μετέδωσε στούς στρατιῶτες καί ἔτσι στό στρατόπεδο τελοῦσαν καθημερινά ὅλες τίς ἀκολουθίες ἀπό τό Ὡρολόγιο, ἐνῶ τούς ὁδήγησε σέ γέροντες καί πνευματικούς. Τήν περίοδο πού ὑπηρετοῦσε στήν Θεσσαλονίκη γνώρισε στό νοσοκομεῖο τοῦ ΑΧΕΠΑ τόν γνωστό μας Ἁγιορείτη Γέροντα Παΐσιο.

 Ὁ Γέροντας τήν ἐποχή αὐτή εἶχε ἐπιστρέψει ἀπό τήν ἄσκηση στό Ὄρος Σινᾶ καί λόγω τοῦ ὅτι εἶχε λιγοστό ὀξυγόνο ἐκεῖ, ἀντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα στό ἀναπνευστικό. Μαζί του στίς ἐπισκέψεις στό νοσοκομεῖο πού νοσηλευόταν ὁ ὅσιος Γέροντας, ὁ Νικόλαος ἔπαιρνε καί φαντάρους. Ἀρκετοί στρατιῶτες ἀπό αὐτούς ἔγιναν ρασοφόροι καί ὁμολογοῦν ὅτι γνώρισαν τόν Χριστό καί τήν μυστηριακή ζωή ἀπό τόν νεαρό Λοχία τους Νικόλαο. Σέ ὥριμη ἡλικία νυμφεύτηκε τήν πιστή καί ἄξια σύζυγο Ἀνθή Κατριμπούζα ἀπό τό Φράγκα Ἀχαΐας. Καί οἱ δύο ἤθελαν νά ἀκολουθήσουν τόν μοναχικό βίο, ὅμως ὁ πνευματικός τους, τούς σύστησε νά παντρευτοῦν γιατί ἀπό τίς δύο οἰκογένειές τους, δέν θά ἔβλεπαν ἄλλους ἀπογόνους, ἀφοῦ τά ὑπόλοιπα ἀδέλφια τους εἶχαν ἀφιερωθεῖ. Οἱ γονεῖς ὅμως καί τῶν δύο τους ἐπιθυμοῦσαν νά δοῦν ἀπογόνους. Ὁ Νικόλαος ἦταν τότε Καθηγητής στά ΤΕΣ μηχανολόγος, ἐνῶ εἶχε μία πλούσια μόρφωση ἀπό θετικές καί θεωρητικές ἐπιστῆμες καί τέσσερα ἀνώτατα πτυχία. Τοῦ ἄρεσε πολύ ἡ κλασσική καί ἑπτανησιακή μουσική, ἄλλωστε μέ τέτοια ἀκούσματα μεγάλωσε.

 Ἔπαιζε καί μουσικά ὄργανα, ἐνῶ μιά φυσαρμό- νικα ποτέ δέν τήν ἀποχωρίστηκε. Κατεῖχε ἀπό τήν μητέρα του μεγάλη βιβλιοθήκη μέ ἐκκλησιαστικά βιβλία, συγγράμματα ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων καί ἐγχειρίδια πολλῶν ἐπιστημῶν, ὅπως ψυχολογίας, ἰατρικῆς, ἀριθμητικῆς, γεωμετρίας, νομικῆς, ἀστρονομίας, μηχανολογίας. Ἡ μητέρα του ἔφυγε σέ νεαρή ἡλικία, ἐνῶ τοῦ ἔλεγε προφητικά: «Νικολάκη μου, θέλω νά γευθῶ μία μπουκιά ἀπό τό ἁγιασμένο ρασάκι σου!», γιατί τῆς ἔκανε ἐντύπωση ὅτι σάν βρέφος δέν θήλαζε τό γάλα ἀπό τό στῆθος της Τετάρτη καί Παρασκευή. Στό γάμο του τηροῦσε μέ εὐλάβεια ὅλες τίς χριστιανικές ἐπιταγές καί μέ τήν σύζυγό του κρατοῦσε αὐστηρότατη χριστιανική ζωή. Μετά ἀπό τήν θαυμαστή λύση, ἀπό τόν Ἅγιο Νεκτάριο, τῆς ἀτεκνίας τους ἀπέκτησαν δώδεκα παιδιά, ἕξι ἀγόρια καί ἕξι κορίτσια. Ἐνῶ συνέ- χισε τήν πνευματική ζωή ὡς καθηγητής καί οἰκογενειάρχης, ἀνάμεσα στήν γέννα τῶν δύο παιδιῶν του Παναγιώτη καί Μαρίας, μία φλόγα πού ἔκαιγε μέσα του γιά ἱερωσύνη ἄρχισε νά φουντώνει μέ μή ἐλεγχόμενη ἔνταση. Αὐτό τό ἐμπιστεύθηκε στόν πνευματικό του γιά νά δοῦν ποῦ θά ὁδηγήσει. Αὐτό συνεχιζόταν καί ἄκουγε συνέχεια πνευματική φωνή στήν ψυχή του πού τόν πρόσταζε νά γίνει λειτουργός τοῦ Ὑψίστου. 

Ὁ διακριτικός πνευματικός του πρωτοπρ. Γεώργιος Παπασταύρου, ἀλλά καί ἁγιορεῖτες πατέρες, ὅπως οἱ Διονυσιάτες Γαβριήλ, Χαράλαμπος καί Θεόκλητος, ὁ Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, ὁ Γέρων Παΐσιος, ὁ Ἐφραίμ τῆς Φιλοθέου, τόν ἔπεισαν νά ἀκούσει τήν θεία προσταγή. Στίς 8 Ἀπριλίου τοῦ 1979 ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Νικόδημος Βαληνδρᾶς τόν χειροτόνησε Διάκονο, ἐνῶ στίς 15 Ἀπριλίου τοῦ ἰδίου ἔτους ὁ ἴδιος Ἀρχιερέας τόν χειροτόνησε Ἱερέα, δίνοντάς του τό ὄνομα π. Νικόλαος. Ἀρχικά διορίστηκε σάν ἐφημέριος τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κρύα Ἰτεῶν Πατρῶν. Καί ὡς λευΐτης ἦταν ἐπιπλέον ἀπό πρίν φιλακόλουθος, ἀσκητικός, προσεκτικός καί ἐνδιαφερόταν γιά τήν πνευματική καί πρακτική στήριξη τοῦ ποιμνίου του. Ὡς ἱερέας τά χρήματα δέν τόν ἐνδιέφεραν καί γι᾽ αὐτό ὡς κληρικός εἶχε μηδαμινές ἀποδοχές. Ἀργότερα μετατέθηκε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Ζαρουχλεΐκων, ὅπου διαμένει καί ἡ οἰκογένειά του. Τό 1992 περνᾶ ἡ οἰκογένειά του μία μεγάλη δοκιμασία. Τό πρωτότοκο παιδί του ἡ Σοφία, σέ ἡλικία εἰκοσιενός ἐτῶν, σκοτώνεται ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς της σέ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα, ἐνῶ ἦταν συνοδηγός. Ὅταν πῆρε ἡ τροχαία νά ἐνημερώσει στό τηλέφωνο τοῦ σπιτιοῦ ὅτι τό παιδί του χτύπησε σοβαρά, λέει ὅλο πόνο ὁ π. Νικόλαος: «Ἀγαπημένο μου παιδί Σοφία σέ φάγανε, πῆγες ἄδικα!».

 Καί ὅταν ἔμαθε ἡ οἰκογένεια τήν πικρή ἀλήθεια, ὅτι δέν εἶχε χτυπήσει ἀλλά ἦταν νεκρή, ρωτοῦσε τόν π. Νικόλαο ποῦ τό γνώριζε ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Ἐκεῖνος ὁμολό- γησε ὅτι εἶδε ὅλο τό χαμό τοῦ παιδιοῦ του μπροστά στά μάτια του. Ἐπίσης εἶχε τόσο κουράγιο, πού πῆρε μέρος στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, γεγονός πού σπάνια τό συναντᾶμε, ὅπως στό βίο τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος πού διάβασε τή νεκρή κόρη του. Τό χτύπημα ὡστόσο αὐτό στήν οἰκογένεια ἦταν πολύ βαρύ γιά τόν ἑπόμενο καιρό. Ὁ π. Νικόλαος ἔγινε ἀκόμα μεγαλύτερο στήριγμα γιά ἐκείνη. Ἄν καί βίωνε συχνά ἀποκαλυπτικές ἐμπειρίες μέσα στή λατρεία, ἐντούτοις μέ πολλή δυσκολία καί γιά πνευματική στήριξη καί ὄφελος μαρτυροῦσε κάτι. Δέν ἤθελε νά δείχνει τό πνευματικό ὕψος πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ θεία Χάρις. 

Ἤθελε νά φαίνεται μικρός γιά τούς ἀνθρώ- πους. Ἄν τοῦ ξέφευγε κάτι, ἀμέσως θόλωνε τά νερά καί ἄλλαζε μέ ἕνα μειδίαμα τήν συζήτηση. Ὡς πρεσβύτερος τελοῦσε κατανυκτικές Θεῖες Λειτουργίες, ἐνῶ πολλοί πιστοί πού κατέφθαναν ἀπό διάφορα μέρη τοῦ Μοριᾶ ὁμολογοῦν ὅτι πολλές φορές δέν πατοῦσε στό ἔδαφος. Ὄντως ὡς Πέττας πού ἦταν τό ἐπώνυμό του, πετοῦσε στά οὐράνια καί ἡ χάρις τόν συνέπαιρνε καί τοῦ ἀποκάλυπτε τά ἀπόρρητα. Τό σῶμα του, ἐνῶ ἦταν σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο, τό πνεῦμα του ἦταν στήν σφαῖρα τοῦ Οὐρανοῦ. Τά γαλάζια γαλήνια μάτια του μέ τό ἔντονο βλέμμα, πολλοί ἔβλεπαν νά ξεκινᾶ ἀπό αὐτά μία λευκή στήλη πρός τά πάνω.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ: π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ  Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ