Η
γλώσσα των αγίων.
Είναι
ένα παλικάρι που σηκώνει τον σταυρό του, αυτόν που τώρα τελευταία τον παραλύει
και τον καθηλώνει σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, είναι ο σταυρός αυτός πολύ
μεγάλος, όταν δεν μπορείς να κινηθείς, συνάμα όταν δεν μπορείς να εκφραστείς,
να μιλήσεις, να βγάλεις τον πόνο σου στους γύρω σου να ακούσεις μιαν παρηγοριά,
να αισθανθείς μιαν ανακούφιση. Είναι όμως άλλη η γλώσσα των Αγίων μας, είναι
αληθινά μια γιατρειά να κρατάς στα χέρια σου για πολύ ώρα, πολύ πολύ ώρα την
εικόνα του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, να την φιλάς, να την μυρίζεις
ξανά και ξανά σαν κάποια ευωδία αγγίζει την ψυχή σου που σου λέει ότι
αντιλήπτωρ της βασανισμένης σου ψυχής στέκει ο Άγιος σου κι αυτό να σου
σταλάζει μέσα σου την ενέργεια της Θείας Χάριτος, να' σαι χαρούμενος και να μην
θέλεις να αφήσεις αυτό που σου δίνει τόση χαρά.
Ένα πετραχήλι ριγμένο στον σβέρκο σου σαν να
θέλει να σου δώσει την άφεση των αμαρτιών σου, σαν να θέλει να σου διαβάσει
ευχούλες, ευχούλες για την αρρώστια σου, σαν να θέλει να σου υποδείξει πως εδώ
κρέμεσαι και συ, στα κρόσια του και σαν να θέλει να σ' αγκαλιάσει σφιχτά στην
αγκαλιά του, ο Άγιος που του καταφιλείς την εικόνα του. Το μάκτρο του, το πανί
το κόκκινο που κοινωνούσε τους πιστούς τώρα είναι εκεί μπροστά στ' αδύναμα τα
πόδια σου, έτοιμο να σταθεί κι αυτό κάτω από το σαγόνι σου, σαν να' θελε ο
Άγιος να σου μεταδώσει το σώμα και το αίμα του Χριστού μας που ζωοποιεί τα
πάντα.
Είναι η σιωπή που τόσα λέει αυτές τις ώρες
όταν μιλούν οι Άγιοι, μιαν άλλη γλώσσα, ουράνια, αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου