Όταν ήμουν 41 χρονών,
ένιωσα το μέγεθος του κόκκου στο δεξί μου στήθος. Δεύτερο στάδιο, κινήθηκε γρήγορα. Βγήκα φαλακρή, άρρωστη και εξουθενωμένη
μετά από δύο εγχειρήσεις, τέσσερις κύκλους χημειοθεραπείας και έξι εβδομάδες
καθημερινής ακτινοθεραπείας. Ναι, αλλά έζησα. Ζούσα για μια ζωή κάτω από μια
νέα ομπρέλα και βράζω με ενέργεια.
Ο Καρκίνος είναι η
μεγάλη καμπάνα που φτιάχνουμε. Πάρε για να ανανεωθείς ρούχα . Άνοιξε το κουτί
με τα μαργαριτάρια και άρχισε να τα
φοράς. Χρησιμοποίησε το τζάκι. κλπ
Στο πορτοφόλι μου,
φοράω τη φωτογραφία με ένα φαλακρό
κεφάλι για να μην ξεχνάω ότι κάθε μέρα κάτω από τον ουρανό είναι μια καλή μέρα.
Και το χαμένο στήθος θυμίζει την καρδιά μου. Οι ουλές μου θυμίζουν ότι όλοι
έχουμε ημερομηνία λήξης. Δεν έχει σφραγίδα πάνω μας, όπως στο κουτί με το
φρέσκο γάλα ή ένας κουβά με πηγμένο γάλα, αλλά όλοι έχουμε ένα τέλος. Κανείς
δεν ζει για πάντα. Ο Καρκίνος μου είπε να σταματήσω να συγκεντρώνω πράγματα για
ειδικές περιπτώσεις γιατί κάθε μέρα είναι ξεχωριστή.
Μην ανησυχείς, ο Θεός
δεν κοιμάται ποτέ!
Ρετζίνα Μπρετ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου