'Ολοι εκεί ήταν σεβάσμιοι ...
Προσευχόμενοι αδιαλείπτως...
Σεμνοί...
Αγαπητικοί...
Ελεύθεροι από τα πάθη τους , δια της ένωσης του "είναι τους" με Εκείνον που είναι ο Μόνος που μπορεί να δώσει την ελευθερία στον άνθρωπο .
Η φαινομενική σιωπή τους απλά αποκάλυπτε το μεγαλείο της εσωτερικής εργασίας τους ...
Ιλαροί δότες ...
Άνθρωποι με πρόσωπο...
Μετά δυστυχώς , ξύπνησα ...φόνοι , κλοπές , μοιχείες , κακίες , διαστροφές ...
'Οσο κι αν γύρισα πλευρό , εκείνη η μικρή "Ελεύθερη Κοινωνία" , η ευρισκόμενη σε συνεχή κοινωνία με τον Μόνο που μπορεί να χαρίσει την ελευθερία είχε χαθεί ...ευτυχώς όχι για πάντα...
Ο θάνατος απλά μια πύλη για την ένωση με την αιωνιότητα , αυτήν την αιωνιότητα που ονειρεύτηκα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου