Όταν κάποιος φεύγει από τα παρόντα γιά τα επέκεινα, τρέμει η ψυχή μου. Αυτά τα περί Παραδείσου κλπ τα θεωρώ υπερβολικά κ κάπως ανούσια. Ο δρόμος προς τα Εκεί είναι ακόμα πιό δύσκολος κ εχεις στην πλάτη το τσουβάλι μιάς ζωής, μικρής ή μεγάλης.
Καλή απολογία ταπεινά εύχομαι.
Το βήμα είναι φοβερό κ ο κριτής μάλλον δεν αστειεύεται. Οι αντίδικοι είναι πολλοί κ στα κιτάπια τους όλο κ κάτι θα έχουν γραμμένο εις βάρος μας. Είναι κ το άλλο: φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.
Ψυχή τα ωδε πρόσκαιρα, τα δε εκεί αιώνια. Φοβού το δικαστήριον.
Στώμεν μετά φόβου. Τέρμα οι αστειότητες κ οι ευτραπελίες.
Ο Θεός να είναι ίλεως, μακρόθυμος, φιλάνθρωπος γιά όσους φεύγουν. Και το κρεββάτι του πόνου να είναι κλίβανος καθάρσιος. Και οι αγαθοεργίες να φτάσουν να ξεπληρώσουμε τους πονηρούς τελώνες του αέρα.
Και όταν η ψυχή περάσει τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ με την φοβερή κινουμένη ρομφαία, ε τότε πέστε ό,τι θέλετε.
Ώ, Θεέ μου, δώσε μας καιρόν μετανοίας, μή στήσης καθ ημών τα αβλεπτήματα.
Φεύγουμεεεε, φεύγουμεεεεε, αδελφοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου