Όπως απεχθανόμαστε τον Φαρισαίο έτσι βιαστικά απεχθανόμαστε και τον μεγάλο γιο της παραβολής του Ασώτου. Κι όπως, οι πιστοί και ευσεβείς, μοιάζουμε περισσότερο του Φαρισαίου έτσι και τώρα μοιάζουμε με τον πρεσβύτερο υιό. Αυτός είναι που πηγαίνει στην εκκλησία, που εξομολογείται και κοινωνάει. Ο άσωτος τι σχέση έχει με εμάς τους ευσεβείς, αυτός που κατασπατάλησε την περιουσία του πατέρα του στις πόρνες; Μπορεί λοιπόν, και συμβαίνει συχνά, ένας πολύ αμαρτωλός να μετανοήσει και να έχει πολλή χαρά και μεγάλο ενθουσιασμό που ξαναβρήκε τον Θεό. Το ξέρουμε από τη ζωή λχ των μεταστραφέντων. Έτσι είναι φυσικό, εμείς, οι ευσεβείς, που τηρούμε τις εντολές, να διαμαρτυθηθούμε και να πούμε "γιατί να μην έχω κι εγώ αυτή τη χαρά, όπως αυτός ο μέχρι χτες αμαρτωλός; Εγώ που από παιδί είμαι στην εκκλησία;". Η διαμαρτυρία και ο θυμός του πρεσβυτέρου υιού ήταν λογικά και αναμενόμενα για έναν άνθρωπο που πορεύεται κοντά στον Θεό, πλην δεν είναι ακόμη τέλειος. Νιώθει ότι αδικείται. Δεν ξέρει ακόμη τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς τα πλάσματά Του. Η παραβολή τελειώνει χωρίς να μας λέει αν ο πατέρας έπεισε τελικά τον μεγαλύτερο γιο. Οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και να παραδεχτούμε ότι μπήκε κι αυτός στη γιορτή. Άλλωστε όλα όσα είχε ο Θεός ήταν και δικά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου