Αρνούμενοι κι εμείς τήν έρημο τών π α θ ώ ν ...λοιπόν...

 Αρνούμενοι κι εμείς τήν έρημο

τών π α θ ώ ν ...λοιπόν...

 

και ζυμώνοντας το ταλαίπωρο

σαρκίο μας...πνευματικά...

με φροντίδα και υπομονή

 

εξαιρέτως... τώρα...

 

πού η... ε ρ ή μ ω σ η...

μάς έγινε...κανονικότητα...

και μεροδούλι μεροφάϊ

 

βίος... ανεόρταστος

και...πολιτεία...απολίτιστος

 

και πού ξέρεις... καμμιά φορά...

 

όπως οι παλιοί αββάδες,

που βγαίναν στην έρημο

γιά σαράντα μέρες,

με μόνη συντροφιά τα θηρία...

αφηνόμενοι στό φ ι λ ά ν θ ρ ω π ο

έλεος τού Θεού

 

ίσως να γίνουμε κι εμείς κάποτε άξιοι,

ακόμη και μέχρι τού σημείου...

να συναντήσουμε

κάποιον άνθρωπο τού Θεού

από αυτούς πού...

 

μετανοιωμένοι γιά τα κρίμματά τους,

απαρνήθηκαν

κάθε ανθρώπινη παρηγοριά

και παραδομένοι απόλυτα

στήν Χάρη τού Θεού

 

έζησαν α δ ο ύ λ ω τ ο ι

 

από ορατούς

κι αόρατους...εχθρούς

 

αλλά...τοξικούς... για την ανθρώπινη

ύπαρξη

 

την σωματική και την ψυχική...!