ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΤΑΤΕΣ ολονυκτίες στο μελιχρό σκοτάδι των
Αγιονορείτικων Ναών.Ακολουθίες μετανοίας γεμάτες συντριβή και λιβανοκάπνι
….όμως τα δάκρυα δεν έκρινε ο Θεός να μου’ρθουν εκεί μα στην Tαξίμ,σ’ένα δρόμο της Πόλης, μέσα στην
«άπιστη»τουρκιά.
Νέο παιδί,είχε τα μάτια ,την ίδια
ματιά,την ίδια ψυχή,γεμάτη από τα ίδια όνειρα,την ζωηρή νιότη του παιδιού μου
,του παιδιού σου. Η ίδια φύτρα τ’άνθρώπου που πασκίζει να ζήσει…δεν καθόταν σε
χρυσοστόλιστο αμάξι πετυχημένο και ένδοξο …αλλά πωλούσε τίμια και ταπεινά μύδια σε μία γωνιά του πεζοδρόμου.Άρχισα να
κλαίω με δάκρυα ζεστά …στο πρόσωπο αυτού του νέου παιδιού είδα τον γιό μου
…γιός και αυτός από το ίδιο Θεϊκό χέρι πλασμένος ,τι Τούρκος ,τι Έλληνας.
Φόρεσα τα γυαλιά του ηλίου έστω και αν ήταν νύκτα ,Κυριακή βράδυ .Με κοιτούσαν
μ’απορία οι διαβάτες Τούρκοι.Γιατί φορά
γυαλιά στο σκοτάδι αυτός ο Χατζεφεντής;Πήγαμε μετά στο ζαχαροπλαστείο,ούτε και
εκεί μπορούσα να σταματήσω την ορμή των δακρύων και εκεί τα γυαλάκια …πέρασαν και
δύο νέα παιδιά του Πατριαρχείου για το κυριακάτικο γλυκό .Με είδαν
παραξενεύτηκαν.Βράδυ και μέσα σε
κατάστημα φωτεινό και φορά γυαλιά ηλίου;
Πώς μετά να μην σε πούνε κουζουλό κι’αταίριαστο;
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου