Μια διαφορετική Τσικνοπέμπτη.
Πολύ αμυδρά,θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια,τις ευλογημένες Γιαγιάδες της ενορίας μου,να μιλάνε για την Τσικνοπέμπτη και να της δίνουν τον χαρακτηρισμό
« αγιόπεφτο »!
Δεν μπορούσα με τίποτα τότε να καταλάβω,πως συνδύαζαν τα φαγοπότια της σημερινής ημέρας με τον ιερό αυτό χαρακτηρισμό,που της δίνει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και μια ξεχωριστή πνευματική σημασία.
Μόλις σήμερα διάβασα ότι οι παλαιοί χριστιανοί,φρόντιζαν την ημέρα αυτή να προετοιμάζονται να κοινωνούν με νηστεία και εξομολόγηση,επειδή σε λίγο μπαίνει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να πάρουν δύναμη για να αγωνιστούν αποτελεσματικά,όταν θα μπουν στο μέγα πέλαγος της νηστείας,στο ιερό στάδιο των αρετών και των πνευματικών αγωνισμάτων.
Ίσως με τον τρόπο αυτό,ήταν πιο συγκρατημένοι την ημέρα αυτή,που από παράδοση τρώμε κρέατα και προσπαθούμε όσο μπορούμε περισσότερο να ευχαριστήσουμε την κοιλιά μας,που δυστυχώς,πολλοί από εμάς,την έχουμε θεοποιήσει!
Η ιερή αυτή παράδοση,χτυπά ένα ηχηρό καμπανάκι σε όλους εμάς,που στην εποχή μας,εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει η εκκλησία μας,με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο.Όχι για να χαλαρώσουμε λίγο πριν από το ιερό στάδιο της νηστείας,αλλά μόνο για να ικανοποιήσουμε τις υλικές μας ανάγκες,για να ξεχάσουμε λίγο με το φαγοπότι και τις διασκεδάσεις τα προβλήματα που μας ταλανίζουν.
Ο τρόπος όμως αυτός,μας προσφέρει μια πολύ πρόσκαιρη ανακούφιση,αφού,μόλις περάσει λίγο η απατηλά ευχάριστη εντύπωση από το ξεφάντωμα,τα προβλήματα επιστρέφουν και πάλι πιο έντονα και μας πνίγουν κυριολεκτικά και δεν μας επιτρέπουν ούτε να αναπνεύσουμε από αυτό το ψυχοπλάκωμα που μας ταλαιπωρεί καθημερινά.
π. Γ.Τριαντάφυλλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου