Όταν το 1955 o Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ανακηρύχθηκε
και επίσημα Άγιος (γιατί στην συνείδηση του λαού μας ήταν από την πρώτη στιγμή
της κοιμήσεώς του Άγιος), έγινε ένα αποφασιστικό βήμα γιά την εδραίωση του
πατερικού φρονήματος στον Ορθόδοξο χώρο γιά δύο κυρίως λόγους:
Κατά πρώτον, γιατί ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε ο εκφραστής
της πατερικής παραδόσεως!! Από τους Αποστολικούς Πατέρες μέχρι τον Άγιο
Γρηγόριο τον Παλαμά και τις άλλες μεγάλες μορφές του Ησυχασμού. Σ’ αυτό, πολύ
τον εβοήθησαν τα διανοητικά χαρίσματα, με τα οποία τον είχε προικίσει ο Θεός.
Ήταν άνθρωπος σπάνιας ιδιοφυΐας, οξυδερκέστατος, διαλεκτικώτατος, με απίστευτα
δυνατή μνήμη.
Ο δεύτερος
λόγος ήταν ο εξής: Όταν ο Άγιος
Νικόδημος επήγε στο Άγιον Όρος να μονάσει στα εικοσιέξι του χρόνια (καταγόταν
από την Νάξο και το κοσμικό του όνομα ήταν Νικόλαος), έφθασαν παπικοί
αντιπρόσωποι να συζητήσουν τις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού. Η Ιερά
Κοινότης του Αγίου Όρους εκάλεσε τον γνωστό γιά την ευρυμάθειά του ασκητή
Νικόδημο να συζητήσει μαζί τους. Προσήλθε ρακένδυτος κι άρχισε τη συζήτηση. Ο
Νικόδημος, διέλυσε κυριολεκτικά τους παπικούς αντιπροσώπους με ακαταμάχητα
επιχειρήματα, τόσο, που εκείνοι κλονίσθηκαν και σιώπησαν.
Ετόλμησαν όμως να υποβάλλουν την ερώτηση: «Υπάρχουν κι
άλλοι στον Άθωνα όμοιοι με τον συνομιλητή μας;»
Και ο Άγιος πρόλαβε να δώσει απάντηση, που δείχνει το μέγεθος της
ταπεινοφροσύνης του: «Είναι πλήθος και εγώ είμαι ο τελευταίος»!!!
Κάτι ακόμα πιο ενδεικτικό γιά τα χαρίσματα του Αγίου
είναι το απίστευτο, αλλά αληθέστατο, γεγονός ότι, το βιβλίο του «Συμβουλευτικόν
Εγχειρίδιον», ένα αριστουργηματικό έργο θεολογικής συγκροτήσεως, γεμάτο
παραπομπές από τα έργα των Αγίων Πατέρων, το έγραψε χωρίς κανένα βοήθημα, εκτός
από την ισχυρή μνήμη του, στο ερημονήσι των Σποράδων Σκυροπούλα, όπου είχε
αποσυρθή γιά ένα μεγάλο διάστημα προς μεγαλυτέρα άσκηση.
Ένα ακόμα γεγονός που αποδεικνύει την εξαιρετική,
μοναδική θα λέγαμε, μνήμη του Αγίου Νικοδήμου είναι αυτό που συνέβη κάποια
χρονιά, κατά την διάρκεια του Εσπερινού του Μεγάλου Σαββάτου. Ο Άγιος, ως
Αναγνώστης του Πρωτάτου, θα έπρεπε να αναγνώσει τα δεκαπέντε Αναγνώσματα από το
βιβλίο του Τριωδίου. Ο Τυπικάρης, γιά να τον δοκιμάσει, έκρυψε το βιβλίο μέσα
στο Ιερό. Ο Άγιος, ωστόσο, άρχισε να απαγγέλλει από μνήμης τα αναγνώσματα,
λαμβάνοντας υπ' όψιν ακόμα και τα κόμματα και τις τελείες (όπου αυτές υπήρχαν
μέσα στο κείμενο). Και το πρωτοφανές: Όπου έπρεπε να γυρίσει σελίδα, αν είχε
μπροστά του το βιβλίο, εκείνος, αφιερωμένος, στα πνευματικά νοήματα των
αναγνωσμάτων, έκανε την ανάλογη κίνηση με το χέρι του, αφήνοντας άναυδο τον
Τυπικάρη και όσους ήξεραν τι είχε κάνει ο τελευταίος.
Το σημαντικό με τον Άγιο Νικόδημο είναι το γεγονός ότι,
όταν έγραφε τις πολυπληθείς συγγραφές του με το δεξί χέρι, με το αριστερό
κινούσε στα δάκτυλά του το κομποσχοίνι, το όργανο της νοεράς προσευχής.
Ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε φωτεινό πρότυπο και ως προς το
ότι, «εκαθάρθη προτού αναλάβει το έργο
της καθάρσεως των άλλων και εφωτίσθη μέσα από σκληρούς ασκητικούς αγώνες. Γι'
αυτό, και παρ' όλον ότι, υπήρξε πολυγραφώτατος αλλά και πρωταγωνιστής στην
επιβολή λησμονημένων παραδόσεων και παραθεωρημένων τυπικών, δεν έχει ούτε ίχνος
κακοδοξίας στα έργα του, ούτε και η πολυμάθεια ή η εκπληκτική του
παραγωγικότητα τον απέσπασαν από την ασκητική ζωή και την προσωπική του
καλλιέργεια.
Στις 14 Ιουλίου του 1809, στα εξήντα του χρόνια, μέσα σ'
ένα φτωχό κελλί του Αγίου Όρους, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εκοινώνησε στην
επιθανάτια κλίνη του και εκοιμήθη εν Κυρίω, αφού ψέλλισε πανευτυχής: «Τον
Χριστον έβαλα μέσα μου!!! Πώς να μην ησυχάζω;»
Σήμερα πλήθος προσκυνητών ασπάζεται την ευωδιάζουσα Τιμία
Κάρα του στο κελλί των αγαπημένων του κολλυβάδων, Σκουρταίων, όπου και ετάφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου