Φάε βρε παιδί μου...

 

Ήταν πρόσφατα τα χρόνια του πολέμου της Κατοχής της πείνας με την αδενοπάθεια να θερίζει τα παιδιά.

 

Οι μανάδες προσπαθούσαν να τα πείσουν να φάνε αυτό που μπορούσαν να τους δώσουν...

 

Δύσκολα και αυτά τα χρόνια ...

 

Το λάδι με μέτρο ... στο πιάτο των παιδιών έβαζαν λίγο παραπάνω πρίν τους το δώσουν...το κατεψυγμένο κρέας κάθε Κυριακή....

 

Τις υπόλοιπες ημέρες όσπρια...πατάτες....ζυμαρικά....στην μακαρονάδα από πάνω μια κουταλιά ανάμεικτο βούτυρο λιωμένο.

 

Όλη η αγωνία για να πάρουν βιταμίνες τα παιδιά όπως έλεγαν...

 

Το απόγευμα ψωμί με λάδι και πελτέ πρίν από το παιχνίδι.

 

Όλα τα παιδιά δεν ήταν φαγανά....ήταν μίζερα ....οι ηλικιωμένοι της αυλής τα συμβούλευαν να τρώνε λέγοντάς τους ιστορίες της Κατοχής....για την πείνα .

 

Για τις πατέντες προκειμένου να βάλουν κάτι στο πιάτο...

 

Το λάδι στην μαύρη αγορά ....

 

Νερόβραστο φαϊ καθημερινά...έτρεμαν τα πόδια τους...

 

Έριχναν μέσα λίγες ελιές στην κατσαρόλα αντί για λάδι.

 

Και με την ιδέα ότι το λάδι έβγαινε από την ελιά ένοιωθαν καλύτερα.

 

Άσε για το κρέας....τι πάει να πεί κατεψυγμένο μακάρι να το είχαν και αυτό ....

 

Έλεγαν για τα φασόλια με τα μαμούνια που αγοράζανε από τον μαυραγορίτη μπακάλη που είχε φροντίσει να κρύψει τα τσουβάλια στο υπόγειο έγκαιρα μόλις ξέσπασε ο πόλεμος.

 

Όταν κάποιος του έλεγε για τα ζωϋφια αυτός απαντούσε  ότι όταν βράσουν δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Τους έλεγαν για  ταβέρνες που πήγαιναν μαζί με το φαϊ τους οι πελάτες και τους σερβίριζαν μόνο κρασί και νερό.

 

Όσο για γλυκά ούτε λόγος...

 

Στα Χαυτεία υπήρχε ένα ζαχαροπλαστείο όπου πήγαιναν και χάζευαν τα γλυκά στην βιτρίνα όπου και η πινακίδα..."προσέχετε μην σας αρπάξουν το γλυκό από το χέρι..."

 

 Γελούσαν τα παιδιά με αυτές τις ιστορίες και κοιτούσαν τους ηλικιωμένους όταν έτρωγαν και φρόντιζαν να μην αφήνουν ούτε ψίχουλο στο πιάτο τους.