Χρονια τωρα εγραφα αυτα που ζουμε στα νοσοκομεια και τα σπιτια μας.
- Νοσηλευτριες πανε κι ερχονται σε ενα ατερμονο γαϊτανακι βαρδιων, απογευμα - πρωι - νυχτα - νυχτα κ.ο.κ.
- Νοσηλευτες τρεχουν σε διαδρομους να προλαβουν να κανουν μια υποτυπωδη νοσηλεια σε 40 ασθενεις μονοι τους.
- Νοσηλευτριες αφηνουν τα παιδια τους (πολλες φορες μονα τους στο σπιτι) τα βραδια και πανε για το νυχτοκαματο.
Πολλοι καταλαβαιναν τα γραφομενα.
Αλλοι αρνουνταν να πιστεψουν τις αληθειες.
Ηταν κι αυτοι οι ''δουλεια σας ειναι πώς κανετε ετσι;'', ''γι' αυτο πληρωνεστε'', ''αμα δεν σου αρεσει παραιτησου'', δημοσιοι υπαλληλοι ειστε, μηνας μπαινει μηνας βγαινει πεφτει ο μισθος κι εσεις γκρινιαζετε;'' κ.α. τετοια ευτραπελα ανοητα σχολια.
Και ηρθε ο κορονοϊος να δειξει στους περισσοτερους απο αυτους πως ολα αυτα που ελεγαν και λενε απεχουν πολυ απο τη πραγματικοτητα που εχουν πλασει μεσα τους.
Και ηρθε ο κορονοϊος και με εβγαλε αληθινο.
Και ηρθε ο κορονοϊος και επεσαν οι μασκες για μερικους.
Και ηρθε οι κορονοϊος και επεσαν ξαφνικα ολα τα φωτα πανω μας.
Και να τα παλαμακια.
Και να τα φιλικα χτυπηματα στον ωμο.
Ολα αυτα που βλεπετε στα νοσοκομεια δεν ειναι τιποτε αλλο παρα η καθημερινη πραγματικοτητα των Ελληνων γιατρων και νοσηλευτων.
Μερικοι γραφικοι τα λεγαμε ανεκαθεν.
Κι εγω ο πιο γραφικος σας εγραφα για τη μικρη Αννουλα που εκλαιγε τα βραδια κρατωντας τη φωτογραφια της μανας της που επρεπε να φυγει για το τριτο συνεχομενο νυχτερι γιατι υπηρχε μεγαλη ελλειψη σε προσωπικο.
Και κινδυνευε να κολησει καθε ειδους ασθενεια.
Και σας ανεβαζα καθε τοσο φωτογραφιες με ματωμενα ρουχα, χερια, φορεια.
Και σας ελεγα μαρτυριες δικες μου και αλλων συναδελφων απο τα πεδια της μαχης.
Και ολα αυτα ηταν απλα μυθιστορηματα για πολλους.
Ελα ομως που η πραγματικοτητα σας προσγειωσε αγρια.
Και η Μαρια, η ηρωιδα νοσηλευτρια των 800 ευρω (ντρεπομαι που γραφω το εξευτελιστικο αυτο ποσο που εχουν ονομασει μισθο των νοσηλευτων, ντρεπομαι), των αμετρητων βαρδιων και της μεγαλης ψυχης θυσιαστηκε στο καθηκον.
Και αναγκαστηκατε να με πιστεψετε.
Για την ωρα.
Και με ειδατε στη τηλεοραση να λεω αυτα που τοσα χρονια γραφω εδω μεσα.
Αλλα ξερω οτι ηδη εχει ξεχαστει η Μαρια απο εσας και τα λουλουδια που στειλατε εχουν αρχισει να μαραινονται.
Ξερω οτι μετα απο ολο αυτο το πανηγυρι του κορονοϊου παλι θα ξεχασετε τί ειναι για το Ε.Σ.Υ. για ΕΣΕΝΑ ο γιατρος και ο νοσηλευτης.
Και θα με ξαναθυμηθειτε στην επομενη πανδημια.
Ή οταν θα εχει θυσιαστει η επομενη Μαρια ή εγω.
Θα σβησουν τα φωτα της δημοσιοτητας κι εμεις παλι θα εργαζομαστε σε αυτες ακριβως τις συνθηκες που βλεπετε τωρα.
Και ισως να ειμαστε πιο ευχαριστημενοι.
Γιατι ο σκοπος μας ειναι να βοηθαμε τον αρρωστο, τον πονεμενο και οχι να δινουμε συνεντευξεις.
Δεν ειμαστε συνηθισμενοι στα φωτα η αληθεια ειναι.
Βλεπουμε καλυτερα στο σκοταδι.
Βλεπουμε οσα δεν μπορειτε να δειτε εσεις.
Οταν πεφτει η αυλαια εμεις συνεχιζουμε.
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου