ΈΣΒΗΣΕ ΠΡΌΩΡΑ ΤΟ ΑΣΤΈΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΆ. ΧΆΘΗΚΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΌ ΚΟΡΊΤΣΙ MΑΣ, Η ΔΉΜΗΤΡΑ Η ΙΟΡΔΑΝΊΔΟΥ ΕΚ ΚΟΥΦΑΛΊΩΝ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων.

Ανείπωτη θλίψη και απερίγραπτο σπαραγμό, του χαμού της εκδημίας, μέσω του πόνου, που μας τρυπάει τα σωθικά της καρδιάς, δια της τραγωδίας της οδύνης, έχει προκαλέσει σε όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου, εις την τοπική κοινωνία των Κουφαλίων, αλλά και της πέριξ ευρύτερης αυτής περιοχής, στο άκουσμα της είδησης, του πρωτοφανούς τραγικού θανατηφόρου δυστυχήματος, με το ποδήλατο στη κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ως εκ τούτου του θύματος, δια του ακαριαίου θανάτου, του δικού μας Παιδιού και εν γένει του δικού μας λατρευτού, χαμογελαστού δροσερού κοριτσιού, της διπλανής μας πόρτας της γειτονιάς, της Δήμητρας της Ιορδανίδου, μόλις 42 ετών, το λεγόμενο Αστέρι του Βορρά. Εν ολίγοις μας βρήκε πολύ μεγάλο κακό, και δεν ξέρω, πως ο καθένας μας, θα καταφέρει να το διαχειριστεί, με τις δικές του πνευματικές αντοχές. Επιπροσθέτως την ώρα που κατευθύνοντας, με προορισμό ως είθισται, την καθιερωμένη της πρωινή εργασία, την παρέσυρε λόγω έλλειψης της προσοχής του οδηγού, και μη του επίσημου, απαραίτητου και επιβαλλόμενου στηθαίου του Ποδηλατόδρομου, ένα φορτηγό αυτοκίνητο, εις την διέλευση της, στις οδούς της διασταύρωσης Γρηγορίου Λαμπράκη με Αγίου Δημητρίου, στην Κατσιμίδη. Παράλληλα και την τερμάτισε, αγρίως βαναύσως κακήν κακώς, ακαριαίως τραγικώς, πάρα πολύ πρόωρα, το νήμα της τόσο ένδοξης και αξιοπρεπής, αξιοζήλευτης, περίλαμπρης δια των αναρίθμητων αθλητικών της επιτυχιών, του στίβου, των πολυποίκιλων κατορθωμάτων της, μέσω της εκγύμνασης αθλητικής αντοχής ζωής της. 

Εν συνεχεία θα επιθυμούσα διακαώς, να εκφράσω ειλικρινώς, την βαθύτατη θλίψη της οδύνης των συλλυπητηρίων, στους εγγύτερους οικείους συγγενείς της οικογενείας, για τον απρόσμενο και απροσδόκητο, αναπάντεχο εν πολλοίς, προπάντων πάρα πολύ πρόωρο και άδικο χαμό, του μονάκριβου αγαπημένου τους παιδιού και εν γένει της αγαπημένης μας φίλης και συνομήλικης γειτόνισσας, της αείμνηστης πλέον. Καθώς πέρασε στο πάνθεο της ιστορίας και της αιωνιότητας και θα πρέπει συνεχώς να αρχίσω να το γράφω ανελλιπώς, ώστε ίσως, δειλά, δειλά, να το εμπεδώσω στο υποσυνείδητο μου, της Δήμητρας Ιορδανίδου. Επιπροσθέτως όλες αυτές τις ημέρες, του τραγικού δυστυχήματος, τα πανελλαδικά εμβέλειας δημοσιογραφικά κανάλια, ομιλούσαν ακαταπαύστως, για την Δήμητρα μας, για το δικό μας παιδί, το δικό μας κορίτσι, της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς των Κουφαλίων, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας τα πολλαπλά της κατορθώματα, των χαρισμάτων της, εις τον χώρο του επαγγελματικού αθλητικού στίβου, των μαραθωνίων, που δραστηριοποιούνταν εθνικά Αξιοπρεπώς, ασυμβίβαστη και θαρρετά αγέρωχη διαπρέποντας. Εκ νέου πράγματι η αγαπητή μας Δήμητρα, αυτό το αξιολάτρευτο και αξιοθαύμαστο πλάσμα, το ήσυχο και ήπιο μετριοπαθώς προσηλωμένο, στον σκοπό της γυμναστικής επιδόσεως της, μέσω των μαραθωνίων της αντοχής, που δραστηριοποιούνταν Εθνικά αναγνωρισμένα πανελλαδικά αξιοπρεπώς, δια της αναδείξεως της, μέσω της υπερβατικής προωθήσεως της, χαμογελαστό και δροσερό Κορίτσι των Κουφαλίων.

 

Εν συνόλω τα αναρίθμητα αθλητικά κατορθώματα της, που την συνοδεύουν, δια της υπερβατικής ανατροπής, της αναπτύξεως, των Μαραθώνιων Αγώνων, που συμμετείχε και διέπρεψε εν πολλοίς, Εθνικά Αξιοπρεπώς, δεν μπορούν να χωρέσουν, στην δική μας, πάρα πολύ περιορισμένη σφαίρα, της φαντασίας μας. Εν τω μεταξύ δεν μπορούμε να το διανοηθούμε, δεν το χωρά ο νους μας, στον δικό μας μικρόκοσμο, στην δική μας έγκλειστη συντηρητική νοοτροπία, της κοινωνίας, του πάρα πολύ περιορισμένου κύκλου, μέσω της στενής και άγονης εν πολλοίς, στείρας τοπικής κοινωνία μας. Διότι η αγαπημένη μας Δήμητρα Ιορδανίδου, ως φωτεινό αστέρι που έλαμπε από μακριά, υπήρξε σαφώς πολύ μπροστά από την εποχή της, τουλάχιστον μίας γενιάς και βάλε, περίπου των 30 χρόνων, και επομένως, εγώ ο άσημος, ασήμαντος, απομονωμένος του περιθωρίου, χωριάτης της γειτονιάς της, δεν μπορούσα να την φτάσω, ούτε στο μικρό της το δακτυλάκι. Εν ταύτα με τις προφανώς, πάρα πολύ περιορισμένες δυνατότητες προόδου, δια της στασιμότητας μου, την θαύμαζα και την σεβόμουνα πολλαπλώς, εν τάχει επιδερμικώς, όταν την έβλεπα από κοντά. Ως εκ τούτου εναργώς συμπεριφερόμενος, όπως όταν αντικρύζεις κοντά σου, θέλοντας και μη, ένα δυνατό και αγέρωχο θηλαστικό Αετό, ανοίγοντας και ξεδιπλώνοντας τις φτερούγες του και μόνο, προς αναψυχή ξεκούρασης. Αφενός μεν, όχι για να πετάξει, προς τους απόμακρους αιθέρες του ουρανού, αφετέρου δε, απλώς μόνο και μόνο, για να τις ξεκουράσει στο οικείο του φιλικό περιβάλλον.

 Επειδή η αγαπημένη μας λατρευτή, Δήμητρα Ιορδανίδου, ούτε επίδειξη ποτέ ικανοτήτων έκανε, πάντοτε με χαμηλό και σεμνό προφίλ, εναργώς σαν τον Αετό συμπεριφερόμενη. Εν ταύτα ερχόταν εν τάχει, στο χωριό της γενέτειρας της και γενέτειρας μας τα Κουφάλια, ώστε να αναπαυτεί στην αγαπημένη της οικεία οικογένεια, των συγγενών και των φίλων της. Εκ νέου την αντικρίζαμε θέλοντας και μη, σαν τον Μεγάλο Αετό, που ξεκούραζε τις φτερούγες του, για να πετάξει μετέπειτα, στα μεγάλα απόμακρα βουνά, με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται και εν γένει στους μεγάλους διεθνείς αναγνωρισμένους Μαραθώνιους, των σαλονιών , εκπροσωπώντας την χώρα μας την Ελλάδα, όπως της Στοκχόλμης της Σουηδίας και της απόμακρης Ασιατικής Ιαπωνίας, που δεν γνωρίζω ούτε καν, το πως λέγεται το όνομα του τόπου της. Παράλληλα η αγαπημένη μας Δήμητρα, από όσο γνωρίζω βεβαίως, εγώ ο αδαής με τις ελάχιστες γνώσεις, συμμετείχε σε αναρίθμητες, αθλητικές πανελλαδικώς, αναγνωρισμένες διοργανώσεις του ΣΕΓΑΣ, μέσω του στίβου, με πολλαπλές αξιόλογες διακρίσεις. Ενώ δύο φορές παρακαλώ, τερμάτισε Τρίτη πανελλαδικώς, παίρνοντας το Χάλκινο Μετάλλιο, στον διεθνή Αναγνωρισμένο Μαραθώνιο των Αθηνών, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και άλλες δύο φορές, τερμάτισε Τέταρτη, μόλις μία ανάσα αναπνοής δηλαδή, από το βάθρο των μεταλλίων.

 

Ως εκ τούτου Προτείνω εμφανώς ανεπιφύλακτα, να την τιμήσουμε πολλαπλώς, ευγνωμονώντας την εσαεί παντοτινά, όπως την αρμόζει και την αξίζει, οφείλοντας εν πολλοίς, για τις πολυποίκιλες υπηρεσίες που πρόσφερε, της προσφοράς εις τον τόπο μας. Αφενός μεν και στην Πατρίδα μας την Ελλάδα, αλλά αφετέρου δε και στην γενέτειρα της, στο πέριξ κοντινό της περίγυρο, του χωριού της γενέτειρας μας, των Κουφαλίων, ώστε να μην ξεθωριάσει διόλου περαιτέρω, η Εθνικά Αξιοπρεπώς μνήμη της, μέσω της αναγκαστικής φθοράς του χρόνου, καθώς θα επέλθει, θέλοντας και μη. Εν ολίγοις προτείνω εγώ ο ασήμαντος δούλος του Θεού, όλοι οι Ποδηλατόδρομοι εν Ελλάδι, με Μεγάλες Επιφανείς Πινακίδες, να Ονομασθούνε τιμής ένεκεν, προς τιμήν, ως ΔΉΜΗΤΡΑΣ ΙΟΡΔΑΝΊΔΟΥ. Όπως επίσης και στο χωριό μας, της γενέτειρας της, τα Κουφάλια, επισήμως αναγνωρισμένα μέσω του τοπικού Δήμου Χαλκηδόνας, η Διεύθυνση της Οδού του Δρόμου, που την σήμερον Ονομάζεται απρόσωπα, διασχίζοντας ως Νίκης και βρίσκεται μόλις μία ανάσα αναπνοής, ανάμεσα στο Δημοτικό Στάδιο των Κουφαλίων.

Εν προκειμένω στον χώρο όπου έπραξε τα πρώτα της βήματα, της προόδου, δια της υπερβατικής και ανατρεπτικής εξελίξεως, της σταδιοδρομίας της, μέσω της αναπτύξεως και στο Οικογενειακό της σπίτι του περιβάλλοντος, να ονομασθεί Διεύθυνση Δρόμου, ως ΔΉΜΗΤΡΑΣ ΙΟΡΔΑΝΊΔΟΥ. Παράλληλα και κάθε χρόνο ανελλιπώς, έκαστος έτους, στις 2 Νοεμβρίου, την μαύρη επετειακή ημερομηνία, του θανάτου της μνήμης της, μέσω του πένθους. Καθώς μας άφησε τόσο πρόωρα και άδικα από κοντά μας, το Αστέρι του Βορρά, το δικό μας χαμογελαστό και δροσερό κορίτσι, που μας λείπει όλους, να διοργανώνονται επισήμως, υπό την αιγίδα του Δήμου Χαλκηδόνας, άτυποι εν μέρει αγώνες Μαραθωνίου και Ποδηλάτου, προς τιμήν, τιμής ένεκεν, της Πολυαγαπημένης μας ΔΉΜΗΤΡΑΣ ΙΟΡΔΑΝΊΔΟΥ. Επομένως τα λόγια θεωρούνται πάρα πολύ φτωχά, εναργώς όταν προσπαθείς να περιγράψεις εν τάχει επιδερμικώς, την αδιαπραγμάτευτη προσφορά της θυσίας, ενός πάρα πολύ αξιαγάπητου και αξιολάτρευτου πλάσματος, χαμογελαστού και άκακου δροσερού κοριτσιού, που όλοι μας, μόνο καλές αναμνήσεις των εντυπώσεων, έχουμε να θυμηθούμε από δαύτην αποκομίζοντας, στο τόσο σύντομο πέρασμα της, του βίου της, από αυτήν την μάταιη και εφήμερη ζωή. Εν κατακλείδι του ταλαντούχου κοριτσιού, μόλις 42 ετών, πάντοτε με την δροσιά του χαμόγελου στα χείλη και πάντοτε με την αισιοδοξία της προσφοράς και της θυσίας μέσα της. Εν αντιθέσει παρόλο τα έντονα, οικογενειακά προβλήματα που την ταλάνιζαν και αντιμετώπιζε. Διότι πριν περίπου, μόλις τρία χρόνια, αρχές του 2019, έχασε στην ίδια εναργώς, νεαρή και τρυφερή ηλικία με δαύτην, τον πολυαγαπημένο της μονάκριβο λατρευτό της αδερφό, τον Γεώργιο, στην Αγγλία, από ανεξακρίβωτη απροσδόκητη και αναπάντεχη ασθένεια, της αρρώστιας του πόνου.

 

Εν τω μεταξύ όμως, τον δυσβάστακτο χαραγμένο ανεξίτηλα αδελφικό πόνο, του κενού, τον κρατούσε βαθιά μέσα της μυστικά ριζωμένο, απεναντίας και την χαρά της δημιουργίας και της αισιοδοξίας, μέσω της έντονης εκγύμνασης της ζωής, την μεταλαμπάδευε εμφυσώντας την και στους υπολοίπους, τους πέριξ κοντινούς της οικείους των φίλων και συνεργατών. Εν αντιθέσει αλλά δυστυχώς, έφυγε από κοντά μας, τόσο πολύ άδικα πρόωρα αλγεινώς, σβήνοντας το λαμπερό της δροσερό χαμόγελο, των νιάτων της εν πολλοίς, στο βωμό της κρύας ασφάλτου, αυτού του ακήρυχτου πολέμου. 

Προσωπικώς εύχομαι ολοψύχως ενδομύχως, μέσω της ταπεινής εμπειρικής και βιωματικής απέριττης Προσευχής, ο Τριαδικός και Τρισυπόστατος Αδιαίρετος και Ομοούσιος, Σταυρικός και Αναστάσιμος Θεός της Αγάπης, να την κατατάξει εσαεί παντοτινά αναπαυόμενη, στους ουράνιους αιθέρες, της αγκάλης των αγγέλων, εκ δεξιών του Πατρός του, στους Ομολογητές της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πατερικής Θεολογίας μας, δια της Πίστεως. Συν τοις άλλης να συναντήσει αναπαυόμενο, στο ίδιο ακριβώς σημείο, του Ουράνιου θυσιαστηρίου, της Βασιλείας του Παραδείσου των Ουρανών, του Άνω Σχώμεν τα Καρδίας, δια μέσω της Θριαμβεύουσσας σωτήριας Εκκλησίας και τον πολυαγαπημένο της λατρευτό της αδερφό Γεώργιο. Εν τούτοις θέλω εν τάχει να σας εκμυστηρευτώ, ότι με την αείμνηστη, την αγαπητή μας Δήμητρα, είχαμε εν τάχει αναπτύξει, ατύπως φυσικά μυστικά, μία απόμακρη εσωτερική, ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν, μυστική γέφυρα επικοινωνίας, αλληλοσεβασμού και φιλίας εν πολλοίς, ιδίως στις δύσκολες στιγμές του πόνου, που περνούσε ο καθένας μας ξεχωριστά. Εν τέλει όταν τελείωσε, το πέρας την εξοδίου Ακολουθίας της ταφής, δια της κηδείας, της τελευταίας Κατοικίας των Κοιμητηρίων, του πολυαγαπημένου της Αδερφού Γεωργίου. Επιπροσθέτως κατευθείαν απευθύνθηκε στρεφόμενη προς εμένα, τον ανάξιο δούλο του Θεού Βαλκανίδη Δήμο, τον γείτονα της, στέλνοντας μου γραπτό μήνυμα στο Κινητό, γράφοντας μου, Θα τον Θυμάμαι για τα Ωραία του, τον Αδερφό μου τον Γιώργο, αλλά πάει έφυγε για πάντα, δεν θα ξανάρθει, αυτό ήταν. Υστερόγραφο θέλοντας και μη, θα αποχαιρετήσω και εγώ, την αγαπητή μου αξιολάτρευτη φίλη και γειτόνισσα Δήμητρα, με τα ίδια εναργώς σπαρακτικά λόγια, του ανείπωτου πόνου, δια της θλίψης της τραγωδίας, με κομματισμένη την καρδιά μου. 

Θα σε Θυμάμαι για τα Ωραία σου, που δεν ήταν και λίγα, αλλά δυστυχώς πάει έφυγες, για πάντα από κοντά μας και δεν θα ξανααντικρύσουμε το όμορφο και λαμπερό σου χαμόγελο. Εκ νέου το εύλογο παράπονο μου, το λεγόμενο γιατί, όταν εν τάχει επιδερμικώς, αφιέρωνε έστω και λίγο χρόνο, για να με ακούσει, εμένα τον άσημο του περιθωρίου, χωριάτη γείτονα της, εν μέρει καλοπροαίρετα την συμβούλευα πάντοτε, ότι όλα τα πράγματα στην ζωή μας, θέλοντας και μη, έχουν μία αρχή και ένα τέλος. Ως εκ τούτου και επομένως, καλά θα ήταν, και αυτή, ότι θα πρέπει επιτέλους, λόγω της προχωρημένης ηλικίας της, των 40 ετών για επαγγελματικό πρωταθλητισμό, της υπερβάσεως, να αρχίσει να βάζει νερό στο κρασί της. Εκ νέου με μία ανέμελη ξεκούραστη και ξέγνοιαστή ζωή, μακριά από την έντονη και πυρετώδη, κοπιώδη αγχώδη εκγύμναση, των προετοιμασιών, του Επαγγελματικού Πρωταθλητισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, για την περαιτέρω υγεία της, δια μέσω της μονομερής μονόδρομης κατευθύνσεως, των προσωπικών κοσμικών, φιλοδοξιών προτύπων καριέρας. Εν αντιθέσει όμως εις μάτην και να αρχίσει σιγά σιγά, δειλά δειλά, να στρέφεται περισσότερο, προς τον Ουράνιο Θεό Πατέρα, τον Πλάστη μας και Δημιουργό μας, μέσω της Πατερικής Ορθόδοξης Θεολογίας μας, εις τον χώρο της αθάνατης εσωτερικής ψυχής μας, δια των ένθεων Προτύπων Αγίων και Ηρώων. Αιωνία της η μνήμη, ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει.

 

Καλό Παράδεισο να έχεις Δήμητρα, κομμάτια έκανες τις καρδιές μας.

Εδώ τελείωσε η ψυχή, Εδώ και η πνοή μου, Εδώ το σώμα θα θαφτεί, θα χαίρει και η ψυχή μου. Ο Άγιος μου κατοικεί αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον Λυτρωτή να έχω την Παναγιά μαζί μου. Μοναχός Παϊσιος ο Αγιορείτης 1924-1994 Μοναστήρι Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

 

Ο ανάξιος δούλος του Θεού, συντετριμμένος φίλος και γείτονας Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων.