ΑΠΌ ΧΡΌΝΙΑ ΤΌ ΠΕΡΊΜΕΝΑΝ.

Ένα χρειάζεται

J. Bouchaud

Ἀπό τό περιοδικό τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίου Νεοφύτου «Συνάντηση»

Ἀπό χρόνια τό περίμεναν. Ἀπό χρόνια φαντάζονταν τήν ὑπέροχη αὐτή μέρα κατά τήν ὁποία ἕνα παιδί θά ἔμπαινε στό σπιτικό τους.

Σήμερα ἡ μέρα αὐτή ἔφτασε. Ἔλαβαν τό ἐπίσημο ἔγγραφο ἀπό κάποιο ἵδρυμα γιά υἱοθεσία: Μποροῦν νά πᾶνε νά πάρουν τό «παιδί τους».

Τρέμοντας ἀπό χαρά ξεκίνησαν. Ἄφησαν τό σπίτι ὅπου τά πάντα εἶναι ἕτοιμα γιά νά ὑποδεχθοῦν αὐτόν πού μέλλει νά ἔλθει. Ἡ γυναίκα ἔριξε μία τελευταία ματιά στήν κούνια τοποθετημένη στή μέση τοῦ καλύτερου δωματίου σάν μία Ἁγία Τράπεζα γιά νά δεχθεῖ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Τρέμοντας ἀπό ἀγάπη, ἔφτασαν. Στό ἵδρυμα συνάντησαν καί ἄλλες οἰκογένειες, πού ἦλθαν, ὅπως κι αὐτοί, νά πάρουν τό παιδί τους. «Ἐγώ θέλω ἕνα κοριτσάκι, νά εἶναι μόνο μερικῶν ἡμερῶν. Θα ’θελα νά εἶναι ξανθό…». «Ἐγώ θά πάρω ἕνα ἀγοράκι ἕξι μηνῶν. Νά δεῖτε τί ὄμορφο πού εἶναι…».

«Ἐγώ… ἐγώ… ἐγώ…».

Ἄκουγαν χωρίς νά μιλοῦν… χωρίς νά μιλοῦν. Ἀπό μιά συμφωνία ἀγάπης πού δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό λόγια, ἄφησαν τούς ἄλλους νά πάρουν πρίν ἀπό αὐτούς τό πολύτιμό τους δέμα.

Ἔπειτα ἡ ὑπεύθυνη τούς ρώτησε: «Κι ἐσεῖς, τί παιδί ἐπιθυμεῖτε; Κορίτσι; Ἀγόρι; Τί ἡλικία»;

Ἀλληλοκοιτάχτηκαν. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Δῶσε μας ἐκεῖνο ἤ ἐκείνη πού κανένας δέν θέλει…». Καί τό πῆραν στό φτωχικό τους σπίτι, τῆς φτωχικῆς συνοικίας τῆς πόλεως Σάντος, στή Βραζιλία, ὅπου ζοῦν.

Τό παιδί αὐτό δέν θά εἶναι πλούσιο. Ἴσως νά μήν εἶναι καί πολύ «ἔξυπνο». Μπορεῖ καί στήν ὑγεία του νά εἶναι πολύ εὐαίσθητο. Ἀλλά… τό ἀγαποῦν