Μετά το θάνατο εκείνου του ιερέα μέσα μου ακόμα ζει ένα αίσθημα παράξενης χαράς

 

Μετά το θάνατο εκείνου του ιερέα μέσα μου ακόμα ζει ένα αίσθημα παράξενης χαράς

Γιατρός της Άμεσης Βοήθειας: “Δε θα ξεχάσω ποτέ το περιστατικό που είχαμε μια φορά με την ομάδα μας, όταν είχαμε πάρει μια επείγουσα κλήση και προστρέξαμε σε έναν ηλικιωμένο ιερέα με έμφραγμα”

 

– Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με ένα σκούρο μπλε ζωστικό και με ένα μικρό σταυρό στο χέρι. Τα αντικειμενικά δεδομένα έδειχναν καρδιογενές σοκ. Η αρτηριακή πίεσή του ήταν πολύ χαμηλή.

 

Ο ασθενής ήταν χλωμός, με κρύο κολλώδη ιδρώτα και είχε πολύ δυνατούς πόνους. Παρόλα αυτά, εξωτερικά δεν ήταν απλώς ήρεμος, αλλά απόλυτα ήρεμος και ατάραχος.

 

Μέσα σε αυτήν την ηρεμία δεν υπήρχε ένδειξη έντασης ή υποκρισίας. Δε φτάνει αυτό. Με εξέπληξε η πρώτη κιόλας ερώτησή του. Ρώτησε: «Είχατε πολλές κλήσεις; Εσείς, μάλλον, δεν έχετε φάει ακόμα για σήμερα;» Και, απευθυνόμενος στη γυναίκα του, της λέει: «Μαρία, ετοίμασέ τους κάτι για να φάνε».

 

Όση ώρα κάναμε καρδιογράφημα, ένεση με παυσίπονα, βάζαμε ορό και καλούσαμε την ειδική εντατική ομάδα, αυτός ενδιαφερόταν για το πού μένουμε, πόση ώρα κάνουμε για να πάμε στη δουλειά. Με αδύναμη φωνή ρώτησε πόσα παιδιά έχουμε εγώ και ο άλλος συνάδελφός μου και πόσων χρονών είναι.

 

Αυτός ανησυχούσε για μας, ενδιαφερόταν για μας, χωρίς να δείχνει ούτε ίχνος φόβου, όσο κάναμε τις ιατρικές μας πράξεις, προσπαθώντας να απαλύνουμε τα βάσανά του.

 

Έβλεπε τα ανήσυχα πρόσωπά μας, την γυναίκα του που έκλαιγε. Όταν καλέσαμε την ειδική ομάδα, άκουσε τη λέξη «έμφραγμα». Καταλάβαινε τι του συνέβαινε. Ήμουν συγκλονισμένος με την τόση αυτοσυγκράτηση.

Μετά από πέντε λεπτά έφυγε.

 

Αυτός ο θάνατος μου έχει προκαλέσει ένα παράξενο συναίσθημα που δεν με εγκαταλείπει ακόμα και τώρα. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει συχνά. Ο φόβος παραλύει τη θέληση των ασθενών. Στις κρίσιμες καταστάσεις σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και την κατάστασή τους, παρατηρούν κάθε αλλαγή που αισθάνονται στον οργανισμό τους. Μέχρι την τελευταία τους πνοή κρατιούνται από την παραμικρή ελπίδα να ζήσουν. Ό, τι και να είναι, αρκεί να ζήσουν.

 

Σε σπίτια, όπου δεν υπάρχει χώρος για εικόνες, υπάρχει, όμως, τηλεόραση πλάσμα που καλύπτει ολόκληρο τον τοίχο, και όπου στο σαλόνι μάς ζητάνε να φοράμε ποδονάρια μιας χρήσης, παρόλη την κρίσιμη κατάσταση του ασθενή, εκεί συμβαίνει οι ασθενείς να καταφεύγουν σε «υστερίες της τελευταίας στιγμής»: σε πιάνουν από το χέρι και σε ρωτάνε ασταμάτητα για την κατάστασή του και τι προβλέπεις, με την αγωνία να βρουν στο βλέμμα σου, στη φωνή σου, στα λόγια σου, έστω κάποια ελπίδα για θαύμα.

 

Τέτοιοι ασθενείς, πριν πέσουν σε κατάσταση απώλειας συνείδησης και επιθανάτιας αγωνίας, κυριολεκτικά εξαντλούν τους συγγενείς τους και τους γύρω τους με τους φόβους τους. Οι γιατροί, μετά από μια τέτοια επίσκεψη, αισθάνονται εξαντλημένοι. Όχι όμως εξαιτίας του ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τη μέγιστη βοήθεια και να σώσουν τον ασθενή.

 

Νιώθουν άδειοι και αμήχανοι που ο θάνατος νικά τον άνθρωπο, σε περιπτώσεις σαν κι αυτές.

 

Να πούμε την αλήθεια, τέτοιοι «νικημένοι» από το φόβο ασθενείς υπάρχουν και σε σπίτια, όπου όλοι οι τοίχοι είναι γεμάτοι από εικόνες, που στα τραπέζια υπάρχουν παντού βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου και που οι ασθενείς, αντί για τα φάρμακα που έγραψε ο γιατρός, πίνουν μόνο τον αγιασμό, πολλά λίτρα του οποίου μπορείς να δεις παντού στο σπίτι σε διάφορα μπουκάλια. 

 

Όμως, μετά το θάνατο εκείνου του ιερέα, ακόμα και τώρα, όσο παράξενο και να είναι, μέσα μου ζει ένα συναίσθημα ήσυχης χαράς. Εκεί ο θάνατος δε νίκησε. Και όταν αναπολώ στη μνήμη μου 2-3 παρόμοια περιστατικά από την εμπειρία μου, από μόνη της έρχεται το ερώτημα: «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;»

 

Γεώργιος Εγκόροβ, γιατρός στην «Άμεση Βοήθεια»

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Милосердие.Ru

 

6/29/2022