Σήμερα το πρωί θα πάω στη γιαγιά Στανα σας έγραψα για αυτή. Έμεινε στην παγωνιά του χειμώνα για μήνες και μάζευε χρήματα για να χτίσει την Εκκλησία στο χωριό της. Στο έλεός της, οι άνθρωποι βοήθησαν την Εκκλησία. Είναι πλέον η ιδρυτής της στο χωριό και έρχεται σε όλες τις Ιερές Ακολουθίες.
Η μπαμπουσκα είναι 90 ετών. Δεν βλέπει σχεδόν τίποτα και δεν ακούει πια. Είναι μόνη. Το παιδί της είναι 70 ετών και έχει εγχειριστεί στην καρδιά.
Μπαίνω στην αυλή, κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ήταν ακόμα σκοτάδι. Η γριά ήταν γονατισμένη στην εικόνα της Θεοτόκου και προσευχόταν. Το κερί τρεμόπαιξε ελαφρά, σαν φτερό αγγέλου. Χτυπάω ελαφρά την πόρτα. Τίποτα. Χτυπο πιο δυνατά. Η γριά σηκώνεται γρήγορα από την προσευχή: καλώς, τόν πάτερ. Σε περιμένω σαν τον Γλυκό Ιησού, σαν τον Άγιο Βασίλη.
Χαμογελώ.
Κάνω τις προσευχές μου, την εξομολογω και μετά τίς δίνω τήν Θεία Κοινωνία
Η γιαγιά με έπιασε το χέρι. Πατέρα, δεν βλέπω καθόλου και δεν ακούω πια καλά. Αλλά νιώθω ότι είσαι στενοχωρημένος. Ξέρεις Ότι είσαι ο φύλακας του πολυτιμότερου θησαυρού στον κόσμο: της Θείας Ευχαριστίας. Και δεν είσαι ποτέ μόνος: η Μητέρα του Θεού είναι πάντα δίπλα σου.
Τρέμω στο κοφτερό μυαλό, στην ακρίβεια των συναισθημάτων της, στο χάρισμα να γνωρίζει ανθρώπους.
Στο μυστήριο του αναμμένου κεριού στο τραπέζι, στην ησυχία της γονατίσματος και στη σιωπή της προσευχής, αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα κουβαλούσε πίσω της το ρουμανικό έθνος χαμένο ανάμεσα στους ξένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου