ΓΕΡΌΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ

Με την γερόντισσα Γαλακτία γνωρίστηκα το 2008 όταν

φοιτούσα στο Γυμνάσιο. Παρόλο που γνώριζα την

γερόντισσα από τότε ,οι μνήμες από αυτά τα χρόνια είναι

κάπως θολές. Την γιαγιά ,όπως όλοι την αποκαλούσαμε, την

θυμάμαι πολύ καλά τα τελευταία χρόνια της ζωής της, με άνοια,

και στο κρεβάτι, το διάστημα 2019 έως και την οσιακή της

κοίμηση στις 20 Μαΐου 2021.

Τον Σεπτέμβριο του 2019 αφού τελείωσα από τις σπουδές μου στην οδοντιατρική στην Αθήνα μετακόμισα στο Ηράκλειο όπου και ξεκίνησα να δουλεύω και έτσι είχα την ευκαιρία να επισκέπτομαι την γιαγιά πιο συχνά σχεδόν κάθε εβδομάδα.

Ο λόγος που αναφέρομαι στην γιαγιά δεν είναι για να την

διαφημίσω ,έτσι και αλλιώς η γιαγιά απεχθανόταν τους

επαίνους και μας έκανε παρατήρηση όποτε καταλάβαινε ότι

αναφερόμαστε σε αυτήν, αλλά για να την τιμήσω προς δόξα

Θεού και να δείξω την ευγνωμοσύνη μου που ήταν πάντα

δίπλα μου σε όλες τις σημαντικές φάσεις της ζωής μου.

Παρακάτω θα σας παραθέσω μερικά γεγονότα τα οποία βίωσα

προσωπικά.

Το Σεπτέμβριο του 2019 ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά στο

Hράκλειο. Το περιβάλλον στη δουλειά ήταν αρκετά τοξικό και

συνεχώς υπήρχαν πειρασμοί. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου

ότι ήμουν ξαπλωμένος σε ένα ράντζο σε ένα τετράγωνο μικρό

δωμάτιο και στη γωνία του δωματίου υπήρχε ένας μεγάλος

μακρύς διάδρομος.

Θυμάμαι με απίστευτη λεπτομέρεια τους μουχλιασμένους και

ξεφτισμένους τοίχους. Εγώ βρισκόμουν ανάσκελα ξαπλωμένος

με τεντωμένα τα χέρια και τα πόδια χωρίς να μπορώ να

κουνηθώ κι από τη δεξιά μου μεριά βρισκόταν ένας άντρας, με

κουστούμι του οποίου το πρόσωπο δεν μπορούσα να

διακρίνω. Αυτός λοιπόν μου κρατούσε το δεξί χέρι στο ύψος

του αντιβραχίου και με έκαιγε απίστευτα. Τέτοιο πόνο και τέτοιο

κάψιμο δεν έχω ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου. Απίστευτος

πόνος, οδύνη... κι εγώ να μην μπορώ να κουνήσω ούτε

εκατοστό, να είμαι ξαπλωμένος και ακίνητος κι αυτός να με

βασανίζει.

Κάποια στιγμή λοιπόν εμφανίστηκε η γιαγιά Γαλάκτια, με τη

νυχτικιά της και το μπαστουνάκι της στο τέλος του διαδρόμου!!!

Με το που εμφανίστηκε η γιαγιά ο άλλος έγινε

καπνός...εξαφανίστηκε... σταμάτησε το μαρτύριο... Αμέσως

ξύπνησα σε κατάσταση σοκ χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει... να

σημειώσω ότι εκείνη την περίοδο εγώ είχα ελάχιστες επαφές με

τη γιαγιά. Αυτή όμως με είχε στην ήδη στην προσευχή της και

υπό την προστασία της. Πέρασαν πολλά χρόνια για να

καταλάβω τι είδα εκείνο το βράδυ... Η γιαγιά όχι μόνο με γλίτωσε αλλά μου έκανε και το μεγάλο

δώρο να καταλάβω ότι υπάρχει και άλλη ζωή, η αιώνια.

Υπάρχει η κόλαση , αλλά υπάρχει και ο παράδεισος, πράγματα

τα οποία θέλει ο έξω από εδώ να πιστεύουμε ότι δεν

υπάρχουν.

Στην πορεία η ζωή μου άλλαξε εντελώς, ξεκίνησα να

επισκέπτομαι την γιαγιά τακτικά. Κάθε σαββατοκύριακο ήμουν

εκεί. Η γιαγιά ήταν σαν μαγνήτης...το απίστευτο ήταν ότι ενώ η

γιαγιά είχε άνοια και δεν θυμόταν κανένα λειτουργούσαν άλλες

αισθήσεις. Έβλεπε με τα πνευματικά μάτια. Έβλεπε τις σκέψεις

μας, έβλεπε τα προβλήματα μας, και μας νουθετούσε πάντα

διακριτικά... Η γιαγιά είχε προόραση και διόραση σε πολύ μεγάλο βαθμό τα οποία τα έκρυβε βέβαια για να μην δοξάζεται. Πολλές φορές έκανε αναφορές στην προσωπική μου ζωή και πράξεις μου και όποτε χρειαζόταν με διόρθωνε διακριτικά.

Είχε φοβερά τρυφερή και ευαίσθητη καρδιά και ήταν για όλους μητέρα. Για όλους είχα μια αγκαλιά και αποφόρτιζε όποιον είχε κάποιο πρόβλημα ή στεναχώρια. Παράλληλα είχε πολύ χιούμορ αλλά χιούμορ ωραίο και πνευματικό.

Το πρόσωπο της ήταν πολύ ιδιαίτερο, τα μάτια της ήταν λαμπερά και γαλήνια, ντρεπόσουν να τα κοιτάξεις. Καταλάβαινες ότι έβλεπαν σε βάθος ψυχής αλλά αυτό δεν σε ένοιαζε γιατί εξέπεμπαν αγάπη και συμπόνια

Συμπονούσε τους πονεμένους και ταυτιζόταν με τα θέματα που τους ταλαιπωρούσαν αλλά ήταν αυστηρή όταν υποστήριζε τις αρχές που ο Θεός έβαλε στην ζωή μας.

Θυμάμαι ότι η γιαγιά ευωδίαζε συνεχώς κυρίως το πρόσωπο και το στόμα της. Στην κηδεία της ακολουθούσε πίσω από την νεκροφόρα ,που μετέφερε την νεκρή γιαγιά από το Βενιζέλειο νοσοκομείο, μια γιατρός του Ηρακλείου, μια φαρμακοποιός και δυο άλλες κυρίες. Σε όλη την διαδρομή αισθάνονταν έντονη ευωδία αλλά όχι ταυτόχρονα. Μόλις σταματούσε να μυρίζει η μια, πήγαινε στην άλλη και επαναλαμβανόταν συνέχεια το ίδιο πράγμα. Αυτή η μυροβλυσία ξεχύθηκε στο κοιμητήρι της Καλυβιανής κατά την κηδεία της. Προσωπικά την αισθάνθηκα έντονα όσο ζούσε αλλά και στον τάφο της.

Σε αυτή την γιατρό η γιαγιά ,όταν ήταν κατάκοιτη και σε κατάσταση αμνησίας, έστελνε επισκέπτες της ασθενείς που είχαν ανάγκη την συγκεκριμένη γιατρό και την ειδικότητα της. Φυσικά δεν την ήξερε  αλλά και να την είχε ακούσει  δεν θυμόταν τίποτα. Έκπληκτη η γιατρός από αυτά που άκουε από τους ασθενείς της ρώτησε στο μοναστήρι των αγίων Θεοδώρων κοντά στο ΠΑΓΝΗ και έμαθε ποια είναι η γερόντισσα που της στέλνει ασθενείς

Μετά από κάποιος μήνες  από το πρώτο περιστατικό έφυγα από την πρώτη δουλειά και ξεκίνησα

κάπου αλλού... πάλι πολλοί πειρασμοί... Στον πρώτο μήνα είχα

αποφασίσει να φύγω στο εξωτερικό... και έτσι ξεκίνησα να

προετοιμάζω τα χαρτιά μου και να ψάχνω για δουλειά. Η όλη

διαδικασία πήρε 7 μήνες.

Σε κάποια επίσκεψη στην γιαγιά συζητούσαμε

για τον αν πρέπει να φύγω εξωτερικό και έτσι

ρωτήσαμε την γιαγιά( η γιαγιά ούτε που με θυμόταν ,δεν

μπορούσες να κάνεις συζήτηση μαζί της) αν θα πρέπει να φύγω και η γιαγιά αφού πήρε την εικόνα της Παναγίας  απάντησε ήρεμα ότι ’’εδώ γραφεί ότι πρέπει να κάτσεις στην Κρήτη’’ . Εγώ τότε δεν έδωσα και πολύ σημασία σε αυτά που είπε η γιαγιά.

Πέρασε ο καιρός και ήρθε ο Δεκέμβριος. 4 του Δεκέμβρη 2020

είχα κλείσει εισιτήρια για να φύγω. Στις 3 περνάω από της

γιαγιά για να πάρω την ευχή της. Και τότε η γιαγιά πάλι μου είπε

να μην στεναχωριέμαι και ότι θα κάτσω στην Κρήτη. Εγώ έφυγα και πάλι δεν

έδωσα σημασία.... Την επόμενη μέρα ξυπνάω και έχει

ανακοινωθεί γενικό lock down στην χώρα που θα πήγαινα.

Ακυρωθήκαν τα εισιτήρια ακυρώθηκε και η συμφωνία για την

δουλειά, ακυρωθήκαν όλα . Ο κόπος 7 μηνών εξανεμίστηκε σε

1 βράδυ.

Πάνω στον πανικό μου ξαναέκλεισα εισιτήρια   για λίγες μέρες αργότερα, χωρίς να πάρω την ευλογία του πνευματικού μου

και χωρίς να ενημερώσω κανένα. Την επόμενη μέρα πήγα να

εξομολογηθώ και λίγο πριν πάω στον πνευματικό μου, πέρασα από τη

γιαγιά να την δω και να πάρω την ευχή της, όπως συνήθιζα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά είχε κόσμο στο δωμάτιο και η γιαγιά

αφού τους έβγαλε έξω με

πήρε κοντά της αγκαλιά και με ρώτησε

αν είχα πάρει ευλογία από τον γέροντα μου. Αμέσως μετά την

εξομολόγηση ξαναμπήκα στο δωμάτιο και η γιαγιά χωρίς να με

θυμάται μου λέει σε κάποια ανύποπτη φάση ΄΄εδά εκαθάρισες΄΄

Θέλω να σημειώσω ότι τα χαρτιά μου τα ετοίμαζα με ένα

συνάδελφο και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε μαζί για να

δουλέψουμε στην ίδια επιχείρηση. Αυτός εντέλει έφυγε και ενώ

θα ξεκινούσαμε δουλειά τον Δεκέμβριο αυτός ξεκίνησε τον Μάιο

του 2021.

Δηλαδή η γιαγιά με γλίτωσε από ανεργία 6 μηνών ,στο

εξωτερικό...

Άλλη φορά μετά από κάποιους μήνες ετοιμαζόμουν να φύγω

για την Κύπρο ,συζητούσα και με τους γονείς μου για την

μετεγκατάσταση εκεί...πάλι δεν είχα μιλήσει σε κανένα ούτε

στον γέροντα. Όταν επισκέφτηκα την γιαγιά μπήκα στο δωμάτιο

της και όπως συνήθως είχε κόσμο μέσα.

Αφού κάτσαμε και μιλούσαμε και είχε περάσει αρκετή ώρα και η

γιαγιά δεν μιλούσε γυρίζει προς το μέρος μου σε ανύποπτο

χρόνο και μου λέει θυμωμένα ‘’όλο δεξά και αριστερά είσαι ,μια

εδώ μια εκεί ,αφού στο έχω ξαναπεί, εδώ θα κάτσεις ,εδώ θα

κάνεις την οικογένεια σου ,εδώ θα κανείς το σπίτι σου ,εδώ θα κάνεις τα πρατήρια σου, εδώ

θα διαβάσεις εδώ θα γράψεις και να αφήσεις τσι μπούρδες΄΄ .

Περιττό να σας πω ότι άλλαξα δεκαπέντε χρώματα, δεν το

ήξερε κανένας...

Μπορεί κάνεις να μιλάει με τις ώρες για την γερόντισσα

Γαλακτία και για τα χαρίσματα που είχε...την προόραση, την

διόραση, την άκρα ταπείνωση, την οικουμενική αγάπη και άλλα

πολλά... Το πιο συγκινητικό όμως από όλα και η

παρακαταθήκη που μου άφησε η γιαγιά ήταν μια εβδομάδα

πριν κοιμηθεί... Πήγα να την δω στο σπίτι της . Η γιαγιά ήταν με

το οξυγόνο και δεν μπορούσε να μιλήσει...εγώ τότε ήμουν

στεναχωρημένος για κάποιο λόγο και η γιαγιά το κατάλαβε και

μου έκανε νόημα να πάω κοντά της. Με πήρε αγκαλιά και και

μου έπιασε το δεξί χέρι...έπιασε τα τρία πρώτα μου δάχτυλα και

σχημάτισε το σημείο του Σταυρού. Μεγάλη παρακαταθήκη...ότι

δυσκολία και να αντιμετωπίζουμε πάντα να κάνουμε τον

σταυρό μας και να δοξάζουμε τον Θεό, κάποιο λόγο θα έχει...

Ευχαριστώ πολύ γιαγιά ,καλή αντάμωση...!