«Θὰ μιλήσω μὲ τὸν Ἐπίσκοπο,
θὰ στείλω γράμμα...»
Ἡ ἀνθρώπινη θλίψη, ὄχι ἁπλᾶ ἔμπαινε στὸ κελλὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποίοι ἔψαχναν τὴν βοήθεια τῆς προσευχῆς
καὶ τὴν συμβουλή του, ἀλλὰ συνεχῶς κατοικοῦσε σὲ αὐτό. Μία
φορά ἕνας ἱερέας, πολὺ ἀδύνατος σωματικά, παρακαλοῦσε νὰ
ἱκετεύσει γι' αὐτὸν ενώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ἄρχισε νὰ θλίβεται:
«Μὲ βασανίζουν οἱ ἀρρώστιες καὶ οἱ θλίψεις, Πάτερ...» Ὁ Γέροντας
σιγανὰ τοῦ ἀπάντησε: «Μὲ ἀσθένειες καὶ θλίψεις ἀνοίγει ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Καὶ ἔπειτα πρόσθεσε: «Εντάξει, Πάτερ,
θὰ μιλήσω μὲ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ ὅ,τι μοῦ πεῖ γιὰ σένα θὰ σοῦ τὸ στείλω μὲ γράμμα μετά».
Ἐπίσκοπος εἶναι ὁ Κύριος.
Γράμμα εἶναι ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν πλησίον...
Ἰδοὺ ὁ ἀνεκτίμητος θησαυρὸς τοῦ πνεύματος – οἱ Γέροντες,
συγκαλυμμένοι, ταπεινοί, σιωπηλοί, ἁπλοί καὶ κατανοητοί.
Ὁ μακάριος Γέροντας δὲν προσγείωνε τὸ ὑψηλό, δίδασκε τὴν ταπείνωση σὲ ὅλους, ἐπαναλαμβάνοντας: Ὁ Κύριος εἶπε, ὅτι θὰ
στραφεῖ πρὸς τὸν ταπεινὸ καὶ πρᾶο στὴν καρδία.
Ἀπὸ αὐτά, ποὺ μὲ ψίχουλα μαθαίναμε γι' αὐτὸν ἀπὸ τὸν ἴδιο, καταλαβαίναμε πὼς εἴχαμε μπροστά μας ἕναν ἀρεστὸ στὸν
Θεὸ ἄνθρωπο, ποὺ τὸν φύλαγε ἰδιαίτερα ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Γέροντας, λόγῳ τῆς βαθιᾶς του ταπείνωσης,
ἀποκάλυπτε γιὰ τὸν ἑαυτό του πολὺ λίγα, μόνο αὐτὰ ποὺ θεωροῦσε ἀναγκαῖα καὶ ἐμεῖς μιλῶντας γιὰ τὸν Γέροντα,
προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε ἀξιόπιστοι μάρτυρες, περιορίζοντας τὸν
ἑαυτό μας μὲ τὴν ἁπλή καὶ ἀκριβή ἀφήγηση αὐτοῦ ποὺ εἴχαμε ἀκοῦσει ἀπὸ αὐτόν, ἢ αὐτοῦ τοῦ ὁποίου ἤμασταν οἱ ἴδιοι μάρτυρες, ὅ,τι φύλαξε ἡ καρδιὰ καὶ ἡ μνήμη μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου