Κεραυνοβόλοι έρωτες από εκπαιδευτικούς προς τους μαθητές, τρελή αγάπη για το σχολείο και τη διδασκαλία. Όλα αυτά συμβαίνουν κάθε χρόνο στον αγιασμό. Κι όπως κάθε θαύμα, κρατάει κι αυτό τρεις μέρες.
Επειδή ο έρωτας λοιπόν απαιτεί ανταπόκριση, ο εκπαιδευτικός ερωτεύεται τον ιδεατό μαθητή που διψάει για μόρφωση και επειδή το είδος δεν ευδοκιμεί γρήγορα απογοητεύεται.
Ας αφήσουμε τους έρωτες και την πολλή αγάπη. Κι εγώ έχω διαβάσει το σχετικό βιβλίο (Η ώρα του μαθήματος, Κέλευθος) του Μ. Ρεκαλκάτι και πολύ μου άρεσε. Όμως ο Ρεκαλκάτι δεν μπαίνει στην αίθουσα. Είναι ψυχολόγος. Αν κυκλοφορούσε ακόμη, θα πρότεινα το βιβλίο της Νατάσας Πολονύ, Τα χαμένα παιδιά μας, εκδ. Πόλις. Η συγγραφέας μια χρονιά άντεξε σε λύκειο των προαστίων του Παρισιού και παραιτήθηκε. Τα είδε όλα. Κι είχε η καημένη πολύ μεράκι αρχικά.
Ας γίνουμε ρεαλιστές, προς αποφυγήν απογοήτευσης: τους μαθητές κυρίως δεν τους αγαπάμε, τους διδάσκουμε. Κι αυτό είναι ό,τι χρειάζονται από εμάς. Δεν εννοώ κανένα τυπικό μάθημα, στεγνό από συναισθήματα. Αλλά με την πολλή αγάπη συχνά δεν παίρνουμε χαμπάρι πως στο σχολείο δεν γίνεται και πολύ μάθημα τελικά.
Γιώργος Μπάρλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου