Ανακάλυψα μέσα από τα απομνημονεύματα, αυτή την τελευταία φωτογραφία, όχι επιτυχημένη, αλλά μεγάλης σημασίας, τραβηγμένη με τον πατέρα Arsenie Papacioc. Σε λίγο ο Χριστός ο Κύριος, τον οποίο κήρυξε με τόση προσήλωση και θυσία, θα τον μετέφερε στην πατρίδα της αιωνιότητας.
Έπειτα πήρα μαζί μου τρεις ιερείς από τη Σουτσεάβα και, επειδή ο πατέρας ήταν πολύ αδύναμος, τους ζήτησα να μην τον ρωτήσουν τίποτα, αλλά απλώς να του φιλήσουν το χέρι και να φύγουν. Κι έτσι, είχα πρόσβαση χάρη στη Μητέρα Φεβρωνία, που τον προστάτεψε από τον κόσμο που τον εξουθενώνει...
Όταν μπήκαμε, ο πατέρας Αρσένι μας κοίταξε, γέλασε και είπε: «Έλα, ρώτησε με κάτι!». Και δεν τολμήσαμε. Οι άλλοι νομίζουν ότι από το στόμα μου... Ήταν αρκετό να τον κοιτάξουμε. Πάντα με γοήτευε η γενειάδα του όπως από τις εικόνες του ερημίτη, τα γαλάζια μάτια του, που σε καθήλωσαν κατά καιρούς, λες και ο πατέρας ήξερε τα πάντα για σένα (και το ήξερε!) και τα λεπτεπίλεπτα χέρια του με το διάφανο δέρμα, σαν ακριβό μετάξι! Ήμουν σε ακροατήριο με τον Θεό, γύρω του.
Τότε ο πατέρας απάντησε στον καθένα μας, σε όλες τις ερωτήσεις που είχαμε στο μυαλό μας, αλλά που δεν του κάναμε! Αυτό μας κράτησε άναυδους μέχρι την επιστροφή στη Σουτσεάβα. Μας μίλησε για 3 ώρες, προς απογοήτευση της μητέρας! Ήταν εξαντλημένος... είχε δίκιο η μητέρα, αλλά δεν επρόκειτο να φύγουμε.
Τώρα πονάει η ψυχή μου! Είμαστε καθάρματα, όλοι εμείς που αφήνουμε τους αγίους να περάσουν από τη ζωή μας και τους αγαπάμε όταν φύγουν…
Αν το ήξερα, πάτερ Αρσένιε, θα ερχόμουν πιο συχνά, πολύ πιο συχνά. Θα είχα σταθεί πολλά πρωινά κάτω από το κελί της αγιότητάς σας! Τι συναισθήματα, τι συναισθήματα, τι χαρά: τον περίμενα να βγει σαν αγγελούδι στο κλουβί του κελιού, να μας καλέσει στο ταπεινό του κελί και να μας δώσει ό,τι καλύτερο είχε, την αγάπη του! Σωστά, όπως λες: «Αν ήξερε η νεολαία...». Θυμήσου μας πάτερ Αρσένιε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου