Ο π. Γαβριήλ πέθανε σε ηλικία 45 ετών. Είχε καρκίνο για 15 χρόνια. Ήταν ένας άνθρωπος που σταυρώθηκε για τον Χριστό. Η ζωή του είναι αγία. (...)

80 ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΙΧΟΛΚΑ

 (10 Απριλίου 1943 - 28 Σεπτεμβρίου 1988)

 «Ο π. Γαβριήλ πέθανε σε ηλικία 45 ετών. Είχε καρκίνο για 15 χρόνια. Ήταν ένας άνθρωπος που σταυρώθηκε για τον Χριστό. Η ζωή του είναι αγία. (...)

 Πολλές φορές, όταν πήγαινα στην ενορία του Πατέρα, τόσο όσο ζούσε, αλλά και μετά, άκουγα να μιλάνε ότι έκανε θαυματουργά πράγματα, άλλες φορές άκουγα και κοινά λόγια, για πράγματα που δεν ήταν ασυνήθιστα, αλλά όλα αυτά δεν είχαν τίποτα από τη ζωή του Πατέρα.  Και μετά έκανα την ερώτηση στον εαυτό μου: Δεν βλέπω καλά, δεν βλέπω το σωστό;  Αυτοί οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα πράγματα πιο καθαρά;  Δεν πρέπει και εγώ να κοιτάζω τον πνευματικό μου Πατέρα μέσα από τα μάτια τους;  Και τώρα, εδώ, μετά από τόσα χρόνια από τότε που μετακόμισε στον Κύριο, παραμένω πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που έπρεπε να παρατηρήσω ήταν αυτό της σχέσης του με τον Θεό.  Όλα τα άλλα είναι φυσικό αποτέλεσμα: τα θαύματα, οι προφητείες, όπως έλεγαν, ακόμα και η ζωή του, πέρα ​​από κάθε ιατρική εξήγηση.  

Τα τελευταία δέκα χρόνια είχε  ξεπεράσει κάθε δικαιολογία  έχοντας μια σοβαρή ασθένεια και όχι μόνο, μια ασθένεια που τον έλιωσε, αλλά ακόμα και αυτό το θαύμα λέγοντας ότι έχω φτάσει να θεωρώ φυσικό, ως φυσιολογικό πράγμα για έναν άνθρωπο του Θεού, για ένα άνθρωπος που ήταν τόσο συνδεδεμένος με τον Θεό, που ήταν ένα με τον Θεό.

 

Αυτό είναι το εικονίδιο που όχι μόνο κράτησα, αλλά το καθαρίζω σκεπτόμενος τον Πατέρα, σκεπτόμενος τα λόγια του, τις χειρονομίες του και, τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, ό,τι είχε μεγαλύτερη σημασία για αυτόν. 

 Θα μπορούσα να πω ότι όλη η διδασκαλία του συνοψίζεται σε μια ιδέα: Να αναζητάτε όχι μόνο να πιστεύετε, αλλά και να αισθάνεστε, να ζείτε μόνιμα την παρουσία του Θεού μπροστά σας. 

 Και όταν το είπε αυτό, το είπε τόσο φυσικά, με τέτοια πεποίθηση - ήταν περισσότερο πεπεισμένος για την παρουσία του Χριστού, ο οποίος ήταν ανάμεσά μας, παρά για το γεγονός ότι ζει ακόμα, ότι είναι ακόμα ζωντανός και ότι ακόμα αναπνέει . 

 Για να μην τον τρόμαξαν οι στιγμές που έχασε τις αισθήσεις του, που έχασε την αναπνοή του και συνήλθε φυσικά, λέει ο Απόστολος Παύλος, «είτε εν σώματι είτε χωρίς σώμα, ο Θεός ξέρει. "  Αλλά ήταν σαν σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές να ήταν περισσότερο σε κοινωνία με τον Θεό παρά όταν μπορούσε να μας μιλήσει.

 Αυτή είναι η σκέψη που θα ήθελα να συνδέσω με τις ψυχές σας, δηλαδή τη σκέψη του Πατέρα, την οποία σφράγισε πάντα στην καρδιά μας: να επιδιώκουμε να πιστεύουμε, να γνωρίζουμε, να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε όλη την ώρα στην παρουσία του Θεού , Αυτός που είναι ακόμα παρών εδώ, περισσότερο από εμάς».

 π. Ioan Cojanu

 Από τα διδακτικά λόγια του π. Γαβριήλ:

 🔸"Έκανα τη Λειτουργία και δεν ήξερα τι έκανα. Αλλά ευχαριστώ τον Θεό που με ελέησε και δεν με άφησε στο σκοτάδι. Για χίλια χρόνια αν ζούσα σε αυτή την ασθένεια, δεν θα μπορούσα να Ευχαριστώ τον Θεό για το έλεος που είχε απέναντί ​​μου. Καλύτερα να κάτσω χίλια χρόνια στο κρεβάτι του πόνου, παρά να κάτσω μια στιγμή περισσότερο ακατάλληλη στα μάτια του».

 🔸"Ξέρεις μπροστά σε ποιον στεκόμαστε; Να θυμάσαι πάντα αυτήν την αλήθεια: ότι στεκόμαστε ενώπιον του Θεού!"

 🔸"Αν βρισκόμασταν μπροστά σε έναν ιερέα, σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αν όταν έχουμε σοβαρό πειρασμό, ο Πανάγιος ήταν μπροστά μας, τι θα κάναμε για τον πειρασμό; Θα λάβαμε υπόψη ότι βρισκόμαστε σε πειρασμό ή ότι μπροστά μας στέκεται ένας άγιος άνθρωπος, ένας αγιασμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του Θεού; Αν ο πατέρας σου και η μητέρα σου, που τιμάς, όταν βρίσκεσαι σε πειρασμό, στέκονταν μπροστά σου, δεν θα ξεχνούσες τον πειρασμό και την αμαρτία, γιατί Έχεις μια παρουσία πιο αγαπητή στην καρδιά σου; Τι είναι όμως οι άνθρωποι σε σύγκριση με τον Θεό;»