«Είναι δύσκολο να ζεις, αλλά είναι πιο δύσκολο να πεθάνεις»
Τώρα, στο τέλος της Σαρακοστής, όλοι οι παπάδες πιάνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι εορτάζοντες, οι εξομολογητές,ο κυκλος της Σαρακοστής. Είναι μια ορμή της χάριτος του Θεού, μια σκληρή κούραση, αλλά και μια ανείπωτη χαρά.
Πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε και να μοιραστούμε με τις γριές που δεν μπορούν να έρθουν στην Εκκλησία.
Υπάρχει τόση ταλαιπωρία. Οι άνθρωποι που πριν από μερικές δεκαετίες μετακινούσαν βουνά, τώρα κάθονται σε ένα μικρό δωμάτιο περιμένοντας τον Θεό. Πάνω στο τραπέζι παντού πολλά χάπια και εικονίδια. Σώμα και ψυχή. Οι τεράστιοι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου ξεσκίζουν φρικτά από το παλιό βιβλίο προσευχής. Παλιές φωτογραφίες μωρών που τώρα έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει.
Τα γεροντακια λαχανιάζουν και φιλούν τον μεγάλο ξύλινο σταυρό. Δέχονται το αναμμένο κερί τρέμοντας και τρέφονται με δάκρυα στον Θεό. Ούτε φιλοδοξία, ούτε θυμός, ούτε υπερηφάνεια, ούτε άλλη δυσαρέσκεια. Έχουν μόνο εκείνη τη μεγάλη σιωπή πριν από το θάνατο, ο χρόνος μετατράπηκε σε προσευχή.
Τι επιλέγεται από τις χιλιάδες επιθυμίες, απολαύσεις, φιλοδοξίες.
Μια μικρή γριά, ακουμπισμένη σε ένα ραβδί, αναστενάζει για πολλή ώρα.
Πατέρα μου, είναι δύσκολο να ζεις με πόνο, ακόμα πιο δύσκολο να πεθάνεις. Πρέπει να υποφέρουμε εδώ για τις αμαρτίες μας. Και έμαθα κάτι. Ο πιο σημαντικός δρόμος σε αυτόν τον κόσμο είναι ο δρόμος για την τουαλέτα. Η δύναμη να φροντίζεις τον εαυτό σου, που σε καθορίζει ως άνθρωπο
Χαϊδεύω τη γριά στο κεφάλι. Είναι 93 ετών.
Πόση σοφία έχει φυτέψει ο Θεός στους ηλικιωμένους. Και τι δώρο είναι να γερνάς.
Έτσι ο ουράνιος Πατέρας τους παρακολουθεί με πόνο και τους προετοιμάζει για τον ουρανό, όπου δεν υπάρχει πόνος, θλίψη, στεναγμός, αλλά ζωή χωρίς τέλος.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου