«Τώρα επιστρέφω στο πασχαλινό μου περιστατικό. Προετοιμαζόμουν για τη γιορτή. Καθάριζα την ψυχή μου όσο μπορούσα, ήμουν κουφός στις προσβολές, αναίσθητος στα χτυπήματα, θωρακισμένος από την πείνα, θερμαινόμενος από μια εσωτερική προσευχή και τη νύχτα που ήξερα ότι ήταν το βράδυ του Πάσχα, στις 12 η ώρα το βράδυ, Άκουσα τις καμπάνες του Aiud να χτυπούν. Ο βρυχηθμός τους ήταν πνευματικά διαπεραστικός. Θέλω να πω, δεν ήταν ένας βρυχηθμός όπως όταν ήσουν δίπλα του, αλλά διείσδυσε μέσα από τους τοίχους. Ήταν σαν ένα μήνυμα που έστελνε ο έξω κόσμος, εκείνος ο κόσμος που γιόρταζε την Ανάσταση του Κυρίου.
Και τραγουδήσαμε το «Χριστός Ανέστη!». Στην αρχή στο μυαλό μου, ένιωσα την ανάγκη να το τραγουδήσω όχι δυνατά, αλλά να ακούσω τον εαυτό μου. Επικρατούσε πολύ ησυχία και οποιαδήποτε κίνηση στα κελιά καθρεφτιζόταν έξω στον διάδρομο και σίγουρα ο φρουρός με άκουσε να τραγουδάω και ήρθε κοντά μου και με έβριζε. Και αποφάσισα να σταματήσω το τραγούδι για να μην ενοχλήσω εκείνη την Αγία Αναστάσιμη βραδιά. Θυμήθηκα όλα όσα συνέβησαν στα παιδικά μου χρόνια, τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις. (...) Στο τμήμα μας -ήταν ειδικό τμήμα για κυρώσεις, για τιμωρίες- υπήρχαν έξι φύλακες (ήταν μεγαλύτερο τμήμα). Ήρθαν παραταγμένοι ο ένας μετά τον άλλον. Ο φύλακας που ήταν σε υπηρεσία μπήκε ανάμεσα στους άλλους και αυτός που έμεινε στον θάλαμο άνοιξε την πόρτα. Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον τοίχο. Έμπαινε μέσα και δεν ξέρω τι κοίταζε για να δω αν είναι καλά. Και μας επέτρεψαν να γυρίσουμε για να κοιτάξουμε ξανά την πόρτα μόνο όταν ακούσαμε το κλείδωμα της πόρτας.
Εκείνο το πρωί του Πάσχα δεν γύρισα, δεν αντιμετώπισα τον τοίχο. Ήταν φρουρός... Αν έχετε δει ποτέ έναν όμορφο διάβολο, αυτός ο άνθρωπος ήταν όντως ένας όμορφος διάβολος. Φυσικά ήταν ένας νέος από την επαρχία, ένα αδύνατο, ψηλό αγόρι, με γαλανά μάτια, απόλυτα αγγελικό, με πολύ όμορφη σιλουέτα, ντυμένος πάντα κομψά, με το κοστούμι. Οι άλλοι ήρθαν πιο βρώμικη. Ήταν πάντα πολύ καθαρός, πολύ κομψός. Είχε όμως μια ανεξήγητη σκληρότητα. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς κάποιος που έδειξε τέτοια τρυφερότητα, μια αρρενωπή ομορφιά, δεν μπορούσε να είναι τρυφερός άντρας. Πώς μπορεί κάποιος που έχει τέτοια αγγελική ομορφιά να είναι τόσο σκληρός; Αν αυτός ο άνθρωπος δεν χτυπούσε 5-6 κρατούμενους στην υπηρεσία του, μάλλον δεν ένιωθε καλά. Και γενικά, στη φυλακή, υπό τον τρόμο, υπό τον φόβο, είναι πιο εύκολο να υπομείνεις τα δικά σου βασανιστήρια. Όταν άκουγες τις κραυγές... Οι περισσότεροι από αυτούς που χτυπήθηκαν ήταν κρατούμενοι κοινού νόμου, γιατί ήταν λίγοι οι πολιτικοί κρατούμενοι. Αυτοί οι άνθρωποι φώναζαν όταν τους χτυπούσαν. Μείναμε σιωπηλοί, δεν φωνάξαμε ποτέ. Άλλοι φώναζαν και η φαντασία σου άρχισε να δουλεύει. Και φανταζόσασταν φρικτά πράγματα. Ήταν τόσο ραγισμένο, που θα προτιμούσες να έρθει να σε χτυπήσει, μόνο και μόνο για να μην ακούσεις τα κλάματα του άλλου. Και αυτός ήταν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βρήκαν ευχαρίστηση βασανίζοντας τους άλλους. Εκείνο το πρωί, όταν άνοιξε την πόρτα, είχα προσευχηθεί στον Θεό όλη τη νύχτα. Ίσως έχω πει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές «Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς πατώντας τον θάνατο πάνω στο θάνατο και δίνοντας ζωή στους τάφους». Χιλιάδες φορές ίσως. Για να μπει βαθιά στο μυαλό και την καρδιά μου η αλήθεια της Ανάστασης. Στάθηκα απέναντι στην πόρτα όταν μπήκε, του είπα «Χριστός Ανέστη!». Ο φρουρός με κοίταξε, γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε αυτούς που ήταν πίσω του. Γύρισε πάλι προς το μέρος μου και είπε «Αλήθεια Ανέστη!».
Ήταν σαν ένα χτύπημα στο κεφάλι για μένα. Και τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτός που μου είπε «Αλήθεια ανέστη!», αλλά ότι ήταν ο άγγελος του Κυρίου. Αυτός, που στεκόταν στον τάφο, είπε στις ευωδιαστές: «Γιατί ψάχνετε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Εδώ αναστήθηκε. Έλα να δεις το μέρος που τον είχαν βάλει». Με το στόμα του ο άγγελος επιβεβαίωσε την Ανάστασή μου, γιατί χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση (…). Ο Θεός ήθελε να μου επιβεβαιώσει την αλήθεια αυτής της Ανάστασης μέσω του στόματος του εχθρού μου. Το κελί μου γέμισε φως. Και η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη, που οι 5-6 ώρες μέχρι το μεσημεριανό, που ήρθε το φαγητό, ήμουν σε ελαφριά και πνευματική χαρά».
πηγή: Father Gheorghe Calciu-Dumitreasa - «Ο πόνος ως ευλογία», εκδ. Cathisma, Βουκουρέστι, 2007, σσ. 31-35).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου