Όταν μπήκα στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, ένιωσα τον παράδεισο να πέφτει στη γη. Οι τεράστιοι τοίχοι δεν σε συνθλίβουν, είναι ανάταση, σε σηκώνουν από τη γη όπως το λουλούδι ανατέλλει στο φως της αυγής.
Ο τεράστιος κεντρικός τρούλος είναι σαν ένα βυζαντινό δισκοπότηρο που συγκεντρώνει τις ψυχές όσων κατανοούν και αισθάνονται τη Θυσία του Χριστού του Θεού στον Σταυρό.
Το βωμό της Α' Εκκλησίας απογυμνώθηκε από τα στολίδια και τα ψηφιδωτά του και η Αγία Τράπεζα σχίστηκε από τη θέση της προ πολλού. Οι Τούρκοι είχαν
τουλάχιστον την ελάχιστη κοινή λογική να βάλουν φράχτη
και έγραψαν: η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο σε άνδρες. Λίγοι Οθωμανοί προσεύχονταν στον ανατολικό τοίχο.
Μπήκα στον Άγιο Τόπο, γονάτισα και πίεσα το μέτωπό μου στο πάτωμα που άκουγε τον χτύπημα της καρδιάς του Θεού και χιλιάδων αγίων ιεραρχών.
Φυσικά, σαν από ταμπέλα, είπα το Τροπάριο της Θεοτόκου (Θεοτόκε Παρθένε).
Τότε είπα τα λόγια της κλήσης του Αγίου Πνεύματος: Σας καλούμε, προσευχόμαστε σε εσάς και πέφτουμε ταπεινά κοντά σας, στείλτε το Άγιο Πνεύμα σας πάνω μας και πάνω από αυτήν την Εκκλησία, και κάντε αυτό το θυσιαστήριο ξανά τον τάφο του Χριστού μας, γεμίζοντάς τον με το Πνεύμα σου το Άγιο. Αμήν. Αμήν. Αμήν.
Ένιωσα ένα τεράστιο θρόισμα, σαν χίλια χρόνια αδιάκοπης επικλησίας.
Και στα βάθη της καρδιάς μου άκουσα: είναι και θα είναι.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου