Τό ἔτος 1979
Τήν ἡμέρα τῆς κηδείας τοῦ Ἀββᾶ, ὁ ἐπίσκοπος Σάμπατς καί Βάλιεβο Ἰωάννης εἰσῆλθε στήν ἐκκλησία, προσκύνησε τόν Ἀββᾶ, γονάτισε καί ἀκούμπησε τό μέτωπό
του ἐπάνω στό φέρετρο. Ἐπί μακρόν ήταν γονατιστός και
ἔκλαιγε, καί ὅταν σηκώθηκε εἶπε: «Ὁ πατήρ Ἰουστίνος
κοιμᾶται, δέν πέθανε». Ὁ πατήρ ἦταν κοκκινωπός στο
πρόσωπο παρ' ὅλο πού εἶχε πεθάνει πρίν ἀπό τέσσερεις
ὧρες.
Τήν τρίτη ἡμέρα μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀββᾶ, συνέβη
τό πρῶτο θαῦμα. Καθόμασταν ὅλοι γύρω ἀπό τόν τάφο
τοῦ Ἀββᾶ καί διαβάζαμε τα τηλεγραφήματα πού ἐξέφραζαν συλλυπητήρια. Ὅλες οἱ μοναχές εἶχαν πνιγεῖ στό
κλάμα καί στούς λυγμούς, ὅταν ἁπλώθηκε ἕνα ἔντονο
κῦμα εὐωδίας. Ὅλοι μαζί εἴχαμε τήν ἴδια αἴσθηση και
φωνάζαμε: «Εὐωδία! Τήν αἰσθάνεστε;» Λίγο ἀργότερα
πάλι ἔγινε αἰσθητή ἡ ἴδια εὐωδία.
Τήν ἡμέρα τῆς κηδείας τοῦ Ἀββᾶ, ὁ ἐπίσκοπος Δομετιανός ἀνέφερε στήν ὁμιλία του ὅτι ὁ Ἀββᾶς τοῦ ἀποκάλυψε, ὅταν συναντήθηκαν, ἕνα δικό του χαρακτηριστικό
καί αὐτό ἦταν τό ὄνομά του.
Τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σάββα (τοῦ Νέμανια)
ἦταν πολύς κόσμος στήν ἐκκλησία και πολλά παιδιά,
καί ἀπό αὐτά, τά τριανταπέντε εἶπαν καί ποιήματα. Ὁ
Ἀββᾶς κήρυξε καί στόν λόγο του εἶπε: «Σήμερα συγκεντρωθήκαμε νά τιμήσουμε τόν ἅγιο Σάββα, νά συναντηθοῦμε ὅλοι στούς οὐρανούς, ὅλοι γύρω ἀπό τόν ἅγιο
Σάββα! Ναί, ἐκεῖ στόν οὐρανό ὅλοι νά γιορτάζουμε».
Ὅταν τόν ἀκούσαμε, παγώσαμε, ἀλλά ὅλοι παραμείναμε σιωπηλοί. Ὅταν ὁ Ἀββᾶς πέθανε, ὅλοι ἀναλογιστή.
καμε αὐτόν τόν λόγο του καί εἴπαμε ὅτι ὁ Ἀββᾶς προγνώριζε ὅτι θά πεθάνει καί ὅτι ἡ τελευταία του ἐπίγεια
γιορτή θά ἦταν αὐτή τοῦ ἁγίου Σάββα. Πολλοί ἄνθρωποι
ἀνέφεραν στίς ἀδελφές ὅτι μέ αὐτό πού εἶπε ὁ πατήρ
Ἰουστῖνος στή γιορτή τοῦ ἁγίου Σάββα, δηλαδή ὅτι ὅλοι
θα συναντηθοῦμε στούς οὐρανούς, γνώριζε ὅτι θά πεθάνει. Σέ προγενέστερα κηρύγματά του πάντοτε ἔλεγε:
«Δόξα τῷ Θεῷ, πού εἶναι ὑπερπλήρης ἀπό ἐσᾶς ἡ ἐκκλησία καί ἀπό ἀρκετά παιδιά, γιά νά τιμήσουμε ὅλοι
τόν ἅγιο Σάββα, ἐδῶ στή γῆ, γιά πολλά χρόνια μαζί!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου