4 Σεπτεμβρίου - Πριν από 48 χρόνια, ο Μητροπολίτης Ιωσήφ (Τσέρνοφ) /15.06.1893 - 04.09.1975/, Άλμα-Άτα και Καζακστάν, αναχώρησε στον Κύριο.

 4 Σεπτεμβρίου - Πριν από 48 χρόνια, ο Μητροπολίτης Ιωσήφ (Τσέρνοφ) /15.06.1893 - 04.09.1975/, Άλμα-Άτα και Καζακστάν, αναχώρησε στον Κύριο.

Ασκητής ομολογητής της πίστεως, επιζών του στρατοπέδου, ιεροκήρυκας και οξυδερκής πρεσβύτερος. Η Βλαδύκα ανήκε στη γενιά των μαρτύρων και Ρώσων εξομολογητων  κουβαλώντας μια ζωντανή πίστη στον Θεό μέσα από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες και που τον συντήρησαν, που επανειλημμένα κοίταξε τον θάνατο κατάματα.

Τα παιδικά του χρόνια πέρασαν στο Mogilev. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν τριών ετών. Με τους συνομηλίκους του «έπαιζε» στη λατρεία. Είχε από νωρίς την επιθυμία να μπει σε μοναστήρι.

Η είσοδος στο μοναστήρι είχε προηγηθεί ένα σημαντικό γεγονός. Το 1910, στον Καθεδρικό Ναό Μογκίλεφ βρίσκονταν τα ιερά λείψανα της Αγίας Ευφροσύνης του Πολότσκ /†1173/, τα οποία μεταφέρθηκαν από το Κίεβο στο Πόλοτσκ.

Αφού έμεινε σχεδόν όλη τη νύχτα στον καθεδρικό ναό, μπόρεσε να προσκυνήσει τα ιερά της λείψανα μόνο το πρωί. Την επόμενη νύχτα είδε σε όνειρο πώς η αγία ήδη μεταφέρονταν από τον καθεδρικό ναό, και εκείνη την ώρα σηκώθηκε και ευλόγησε τον νεαρό.

Με την ευλογία τής  Αγίας το αγόρι έγινε δεκτό στο μοναστήρι Belynichi κοντά στο Mogilev, πριν καν φτάσει. Τους πρόλαβε ο ηγούμενος του μοναστηριού, καβάλα σε κάρο, που ρώτησε πού πηγαίνουν τα αγόρια.

Αποδείχθηκε ότι κάποιος πηγαίνει στο μοναστήρι για να προσευχηθεί στον Θεό, να υπακούσει και να εργαστεί, και ο αδελφός του τον διώχνει. Αφού διάβασε τη συστατική επιστολή του διευθυντή του γυμνασίου, ο πατήρ Αρχιμανδρίτης είπε: «Παιδί μου, έγινες ήδη δεκτός στο μοναστήρι». Έχοντας φτάσει στο μοναστήρι, ο μελλοντικός επίσκοπος υποκλίθηκε με δάκρυα στη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου του Belynich που βρίσκεται σε αυτό το μοναστήρι.

Τον Φεβρουάριο του 1918, ενδύθηκε σε μοναχός με το όνομα Ιωσήφ προς τιμή του αγίου προπάτορα Ιωσήφ του Ωραίου. Λίγες μέρες αργότερα χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος. Το 1920 έγινε ιερομόναχος.

Ο νεαρός ιερομόναχος τέλεσε 1.000 λειτουργίες στη σειρά, μετά τις οποίες η Vladyka Arseniy του τοποθέτησε τον χρυσό θωρακικό σταυρό που παρουσίασαν οι ενορίτες.

Αργότερα, όταν ήταν για λογαριασμό της ηγουμένης του Ντιβέεβο με τον Πατριάρχη Τύχων /† 25/03/1925/, ο Σεβασμιώτατος τον ρώτησε: «Τι είναι αυτό;» Δείχνοντας τον σταυρό. Απάντησε ότι η Vladyka Arseniy είχε υποσχεθεί να εξηγήσει τον εαυτό του στον Πατριάρχη για αυτό το βραβείο. Κατά τη συνάντηση αυτή, ο Παναγιώτατος Πατριάρχης παρουσίασε μια μικρή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, από την οποία, μετά την αγιοποίησή του σε επίσκοπο, η Βλαδύκα έκανε παναγία.

Υπηρετεί στον καθεδρικό ναό Nikolsky της πόλης Taganrog. Έπρεπε να πολεμήσει ενάντια στους Ανακαινιστές, οι οποίοι κατέλαβαν όλες τις εκκλησίες της πόλης, εκτός από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου. Ως αποτέλεσμα, οι ανακαινιστικές εκκλησίες ήταν άδειες, ενώ ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου δεν μπορούσε να φιλοξενήσει όλους τους πιστούς. Αυτός ήταν ο λόγος για τη σύλληψη του πατέρα Ιωσήφ από την GPU το 1925.

Το 1932 στο Ροστόφ χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ταγκανρόγκ. Ο Vladyka Joseph ήταν εκείνη την εποχή ο μόνος ορθόδοξος επίσκοπος στην περιοχή του Ροστόφ που κράτησε το ποίμνιό του από τον πειρασμό των ανακαινιστών.

Το 1935, ο επίσκοπος Ιωσήφ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια στα στρατόπεδα «για αντισοβιετική κινητοποίηση και επικοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Αρσένι (Σμολένετς) /+19.12.1937/».

Το φθινόπωρο του 1936, ο Vladyka στάλθηκε στο Ukhtpechlag της Komi ASSR με υπερπλήρη καροτσάκια στην πόλη Kotlas, όπου μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους μεταφέρθηκε στο αμπάρι μιας τεράστιας φορτηγίδας, έτσι ώστε: έχοντας φτάσει στο Ust-Vym, μπορούσαν να περπατήσουν σχεδόν διακόσια χιλιόμετρα στο στρατόπεδο υπό τη συνοδεία εγκληματιών.

Ο Vladyka Joseph είπε πώς γιόρτασαν το Πάσχα στο στρατόπεδο. Από θαύμα, οι ενορίτες μπόρεσαν να τους παραδώσουν ψωμί, κρασί και ένα πασχαλινό αυγό στο τέλος. Αντί για τον θρόνο, έβαλαν έναν ηλικιωμένο επίσκοπο να λειτουργήσει  άλλωστε όλοι τους τότε ήταν εξομολογητές. Τότε βέβαια ζούσε, αλλά όταν τελείωσε η λειτουργία, ο επίσκοπος ήταν νεκρός.

Μερικοί από τους εγκληματίες που φυλακίστηκαν με τον Vladyka βγήκαν από τη φυλακή ως μεταμορφωμένοι, πιστοί άνθρωποι. Και αργότερα, ήδη ελεύθεροι, βρήκαν τον Vladyka, του έγραψαν, ήρθαν σαν έναν μεγάλο φίλο και τον ευχαρίστησαν που τους βοήθησε να ξανασκεφτούν τη ζωή τους, να ξαναγεννηθούν πνευματικά.

Τον Δεκέμβριο του 1940, ο Vladyka απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο και στάλθηκε στον παλιό τόπο κατοικίας του, στο Taganrog. Αλλά ο επίσκοπος Ιωσήφ δεν έλαβε ραντεβού για να διαχειριστεί την επισκοπή του Ταγκανρόγκ και δεν μπορούσε να το λάβει, καθώς όλες οι εκκλησίες της πόλης είχαν κλείσει εκείνη την εποχή.

Μετά την κατάληψη του Taganrog από τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, τον Αύγουστο του 1942 ο Vladyka επανέλαβε την ανοιχτή του υπηρεσία ως Επίσκοπος του Taganrog.

Συνολικά, κατά τη διάρκεια της κατοχής άνοιξαν 243 εκκλησίες στην περιοχή του Ροστόφ. Προσπαθώντας να σώσει τους ανθρώπους από την απέλαση για να εργαστούν στη Γερμανία, η Vladyka Joseph προσπάθησε να εμπλέξει νέους στον κλήρο, επιβεβαιώνοντας στη συνέχεια με έγγραφα ενώπιον των αρχών κατοχής. Βοήθησε ενεργά τους παρτιζάνους. Η συλλογή κεφαλαίων για τη βοήθεια των σοβιετικών στρατευμάτων ήταν επίσης στις περιοχές που τροφοδοτούσε ο επίσκοπος Ιωσήφ.

Η Γκεστάπο συνέλαβε τη Βλαντίκα. Ο διοικητής της πόλης του Ροστόφ τον ανέκρινε και πρότεινε στη Βλάντικα να τους βοηθήσει στον τομέα της προπαγάνδας. Αφού αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις γερμανικές αρχές, βρέθηκε στη φυλακή της Γκεστάπο στο Ουμάν και τα Χριστούγεννα του 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο. Η Vladyka σώθηκε μόνο από την υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων και ενός από τους στρατιώτες, που προέρχονταν από τους Γερμανούς του Βόλγα.

Μετά την απελευθέρωση του Ουμάν από τον Κόκκινο Στρατό τον Ιούνιο του 1944, ο Επίσκοπος Ιωσήφ συνελήφθη ξανά. Του ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί επέζησε, ενώ στα έγγραφα που παραδόθηκαν από το Ουμάν αναφέρεται ως πυροβολημένος από την Γκεστάπο.

Ο Vladyka κρατήθηκε στη Μόσχα στη φυλακή Butyrka και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Rostov-on-Don. Τον Φεβρουάριο του 1945 καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση. Το 1954, αφού απελευθερώθηκε από τα στρατόπεδα Karlag, στάλθηκε εξορία σε έναν οικισμό στην περιοχή Kokchetav.

Το 1960, σε συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωσήφ διορίστηκε στον καθεδρικό ναό του Άλμα-Άτα.

Εκείνη την εποχή, η ειρήνη είχε χαθεί στην πόλη τόσο μεταξύ των κληρικών όσο και μεταξύ του ποιμνίου. Μετά το θάνατο το 1955 του Μητροπολίτη Νικολάι (Μογκιλέφσκι), το ποίμνιο της Άλμα-Άτα, που ανατράφηκε στα μεταπολεμικά χρόνια από αυτόν τον επίσκοπο-ομολογητή, δεν μπορούσε αμέσως να δεχτεί άλλον επίσκοπο. Μέχρι τη στιγμή που η Vladyka Joseph διορίστηκε στην Alma-Ata, μια πολύ δύσκολη, επαναστατική και δυσάρεστη κατάσταση για την Εκκλησία είχε δημιουργηθεί στην πόλη.

Προκειμένου να ειρηνεύσει και να διαφυλάξει την επισκοπή, ο Βλαδύκα Ιωσήφ άρχισε να τελεί καθημερινά τη Θεία Λειτουργία είτε στις εκκλησίες της πόλης είτε στην εκκλησία του σπιτιού του. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος που τον αντιμετώπισε με τέτοια εχθρότητα, αλλά ο εχθρός του ανθρώπινου γένους, ο διάβολος, προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του εδώ. Η ειρήνη στη Μητρόπολη αποκαταστάθηκε.

Οι θείες υπηρεσίες που έκανε η Vladyka διακρίνονταν από λαμπρότητα και προσευχή. Ο Vladyka γνώριζε καλά τη θεία λειτουργία στα ελληνικά, κάτι που διευκολύνθηκε από την επικοινωνία του με τους μοναχούς του ελληνικού μοναστηριού Taganrog.

Ο Μητροπολίτης Ιωσήφ είπε: «Η ζωή χωρίς Χριστό είναι ένα τυχαίο όνειρο».
«Το να χάσεις την πίστη στον Θεό σημαίνει να χάσεις τον τίτλο του ανθρώπου».
Έδωσε οδηγίες: «Σε αυτόν που διαβάζει το Ιερό Ευαγγέλιο, ο Θεός στέλνει μια θαυμαστή ισορροπία σκέψης και μια κίνηση της καρδιάς για χαρά και υπομονή προσωρινών επίγειων κακουχιών».

Ο Vladyka πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου 1975 στο ογδόντα τρίτο έτος της ζωής του. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της πόλης της Άλμα-Άτα δίπλα στον προκάτοχό του Μητροπολίτη Νικολάι (Μογκιλέφσκι), ο οποίος δοξάστηκε το 2000. Οι εικόνες αυτών των δύο ευλογημένων αγίων κοσμούν την ιεραρχία της Άλμα-Άτα της εποχής μας.

Και τώρα, μετά το θάνατο του Vladyka, η αγάπη και η πίστη σε αυτόν μεταξύ των ανθρώπων δεν έχουν χαθεί, η μνήμη του διατηρείται ιερά στις καρδιές των Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο τάφος του επισκέπτεται συνεχώς πιστοί και πέρα ​​από τον τάφο ο Vladyka Joseph επεκτείνει τη βοήθεια σε όσους απευθύνονται σε αυτόν, κάτι που έχει επανειλημμένα μαρτυρήσει οι θαυμαστές του.