Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν).Η κοίμηση της Θεοτόκου!!!

 

Η Κοίμηση είναι η μεγαλύτερη από τις εορτές που είναι αφιερωμένες στη Μητέρα του Θεού. Αυτή είναι η ημέρα της ολοκλήρωσης του άθλου της επίγειας ζωής Της, αυτή είναι η ημέρα της συνάντησής Της με τον Χριστό μετά από έναν μακρύ χωρισμό.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Παναγία ήταν στα Ιεροσόλυμα, ήταν η καρδιά της κοινότητας της Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι, επιστρέφοντας από μακρινές περιπλανήσεις, ήρθαν κοντά Της, σαν παιδιά στη μητέρα τους, και μετά πήγαν πάλι στο κατόρθωμα του κηρύγματος, το οποίο σχεδόν για όλους κατέληγε στο κατόρθωμα του μαρτυρίου.

Η Παναγία ζούσε στο σπίτι του συγγενή της Ιωάννη του Θεολόγου, στον οποίο ο Κύριος την εμπιστεύτηκε κατά τη διάρκεια του Γολγοθά. Έφυγε από το σπίτι συνοδευόμενη από τους συγγενείς της: τη Σαλώμη - τη μητέρα των αποστόλων Ιωάννη και Ιακώβου και άλλες γυναίκες της Ιερουσαλήμ. Της άρεσε να επισκέπτεται μέρη που συνδέονται με την επίγεια ζωή του Γιου Της. Προσευχήθηκε για πολλή ώρα στον Γολγοθά και οι αναμνήσεις του Εσταυρωμένου Χριστού πάλι, σαν χτύπημα λεπίδας, τρύπησαν την καρδιά Της και γέμισαν τα μάτια της με δάκρυα. Αλλά σε αυτά τα βάσανα, γνώρισε και ανείπωτη χαρά, τη χαρά της εγγύτητας με τον Υιό Της στον τόπο όπου ο κόσμος σώθηκε με το αίμα Του.

Επισκέφτηκε τη Βηθλεέμ, όπου στα περίχωρα της πόλης, σε μια σπηλιά του βοσκού, γεννήθηκε ο Θείος Υιός Της. Θυμήθηκε πώς το βρέφος, φωτισμένο από το ουράνιο φως, κοιμόταν γλυκά στη φάτνη, όπου έβαζαν σανό για τα ζώα, τα οποία, σαν να αντιλαμβάνονταν ότι ο Σωτήρας του κόσμου ήταν μπροστά τους, στεκόταν όλη τη νύχτα πάνω από τη φάτνη, ζεσταίνοντας Αυτόν με την ανάσα τους.

Επισκέφτηκε τη Ναζαρέτ, όπου στο σπίτι του Ιωσήφ του Αρραβωνιασμένου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ Της ανακοίνωσε τη γέννηση του Υιού της. Στη Ναζαρέτ, ο Κύριος έζησε μια ζωή κρυμμένη από τον κόσμο, ταξίδεψε με την Παναγία στο Ναό της Ιερουσαλήμ και διάβασε μαζί της τις Αγίες Γραφές. Σύμφωνα με το μύθο, η Παναγία δίδαξε στο παιδί Ιησού το αλφάβητο. Από μικρός, βοηθούσε τον Ιωσήφ τον Αρραβωνιασμένο στην ξυλουργική.

Οι χριστιανικές επισκέψεις σε ιερούς τόπους έχουν την αρχή τους στο παράδειγμα της Παναγίας. Στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν οι προσκυνητές κινδύνευαν στο δρόμο, η επίθεση ληστών, η σκλαβιά και ο θάνατος, η ροή των προσκυνητών στα ιερά μέρη της Παλαιστίνης δεν σταμάτησε ακόμη. Εκεί είναι σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω και ο προσκυνητής νιώθει ότι είναι δίπλα στον Χριστό, όπως στα χρόνια της επίγειας ζωής του Σωτήρος.

Η Ιερά Παράδοση μας έχει διατηρήσει την εικόνα της Θεοτόκου. Ήταν ψηλότερη από το μέσο όρο, τα μαλλιά της είχαν το χρώμα του ώριμου σιταριού, το πρόσωπό της ήταν οβάλ, τα χείλη της έμοιαζαν με ροδοπέταλα. Τα μάτια είναι μεγάλα, το χρώμα της ελιάς. Όλη της η εμφάνιση ανέπνεε ομορφιά και χάρη. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γράφει ότι στην ανθρώπινη φύση Της φαινόταν να είναι ενωμένη με την αγγελική. Ολόκληρες μέρες παρέμεινε στη σιωπή και στην προσευχή. Στη συνομιλία άκουγε περισσότερο παρά μιλούσε. Κάθε λέξη της ανέπνεε ανεξήγητη χάρη. Μίλησε σε έναν άνθρωπο με τέτοια ευλάβεια με την οποία  απευθυνόμαστε στον Θεό. Επέστρεψε το κακο με το καλό και προσευχόταν για τους διώκτες της. Ως παιδί, η Παναγία, ενώ ζούσε στο ναό, έμαθε να ράβει ιερά άμφια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της κέντησε ένα ωμοφόριο για τον Λάζαρο, τον αναστημένο από τον Κύριο στη Βηθανία, ο οποίος είχε ήδη γίνει Επίσκοπος Κύπρου.

Δύο φορές η Παναγία έφυγε από την Παλαιστίνη. Μια φορά να επισκεφτει τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή στην Έφεσο. Το σπίτι όπου έζησε η Παναγία σώζεται ακόμη. Τη δεύτερη φορά πήγε σε θαλάσσιο ταξίδι στο νησί της Κύπρου για να μεταφέρει στον Λάζαρο το επισκοπικό ωμοφόρο που είχε κάνει. Υπάρχει ένας θρύλος ότι ένα πλοίο, που πιάστηκε από μια καταιγίδα στη θάλασσα, προσγειώθηκε στη βραχώδη ακτή του Αγίου Όρους. Η Παναγία είπε ότι αυτό το βουνό ήταν η επίγεια κληρονομιά Της, ότι εδώ θα ζούσαν μόνο μοναχοί και η ίδια θα γινόταν η προστάτιδα τους. Γη του κλήρου της Θεοτόκου - Γεωργία. Το πεπρωμένο της Θεοτόκου - Άθωνα.

Η Γεωργία και ο Άθως συνδέονται μεταξύ τους με πνευματικούς δεσμούς. Από τα αρχαία χρόνια στο Άγιο Όρος ζούσαν Γεωργιανοί μοναχοί. Εκεί είχαν σκήτες στο όνομα του Ιωάννη του Βαπτιστή και του Ιωάννη του Θεολόγου και στη συνέχεια κτίστηκε η περίφημη Ιβηρική Μονή με την κύρια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Στο Ιβηρικό μοναστήρι, που ονομάζεται Λαύρα, οι μεγάλοι ασκητές Ευθύμιος και Γεώργιος μετέφρασαν τις Αγίες Γραφές από τα ελληνικά στα γεωργιανά. Αυτή η μετάφραση έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της υπηρεσίας της Γεωργιανής Εκκλησίας. Η πιο γνωστή εικόνα στον Άθω είναι η Ιβηρική Μητέρα του Θεού, με την οποία οι μοναχοί συνδέουν το μέλλον του Άθω. Η προσκύνηση της ιβηρικής εικόνας έχει έντονο εσχατολογικό χαρακτήρα.

Δύο φορές στην Ιερουσαλήμ η Παναγία έλαβε την είδηση ​​της Κοίμησής της: για 40ημέρες και 3 ημέρες. Κατά τη διάρκεια του Ευαγγελισμού, Της εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κρατώντας ένα κρίνο στο χέρι του - σημάδι αγνότητας. Τώρα εμφανίστηκε με ένα κλαδί φοίνικα στα χέρια του - σημάδι νίκης. Όλη η ζωή της Μητέρας του Θεού ήταν μια νίκη κατά της αμαρτίας και του κακού. Ήταν η μόνη από ολόκληρο το ανθρώπινο γένος που δεν αμάρτησε ποτέ ενώπιον του Θεού, είτε από κρυφή σκέψη είτε από ένα συναίσθημα της καρδιάς της.

Η Παναγία προσευχήθηκε στον Θεό να μπορέσει να αποχαιρετήσει τους αποστόλους, να τους μαζέψει το Άγιο Πνεύμα στην Ιερουσαλήμ και να μην δει τα άσχημα και αποκρουστικά πρόσωπα των δαιμόνων που συναντούν και δοκιμάζουν την ψυχή κατά τη διάρκεια του πέρασμα δοκιμασιών.

Ήρθε η ημέρα της Κοιμήσεως. Οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν στο κρεβάτι της Θεοτόκου, αποχαιρέτησε τον καθένα από αυτούς, ευλογημένος ο καθένας ως μητέρα του παιδιού της. Οι απόστολοι σήκωσαν το κρεβάτι με το σώμα της Μητέρας του Θεού και το μετέφεραν μέσω της Ιερουσαλήμ στον κήπο της Γεθσημανή. Εκεί τάφηκαν οι γονείς της Παναγίας, Ιωακείμ και Άννα. Όταν πέρασαν από το ναό της Ιερουσαλήμ, τραγούδησαν έναν ψαλμό για την έξοδο του Ισραήλ από την Αίγυπτο, που συμβολικά σήμαινε την απελευθέρωση από την αιχμαλωσία της κόλασης και τον θάνατο.

Κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού, οι απόστολοι συνήθως συγκεντρώνονταν για φαγητό με τον Δάσκαλό τους. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, άφησαν ανενόχλητα τη θέση στο τραπέζι που καθόταν ο Κύριος. Έβαλαν ψωμί στο τραπέζι και μετά το φαγητό σήκωσαν αυτό το ψωμί με τις λέξεις: "Ιησού, βοήθησέ μας!" και μοίρασε το ψωμί σε κομμάτια. Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου, οι απόστολοι, σύμφωνα με το έθιμο, σηκώθηκαν από το τραπέζι, σήκωσαν το ψωμί και ξαφνικά είδαν την Παναγία να τους ευλογεί και αναφώνησαν: «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ μας!». Από αυτό ξεκινά η ιεροτελεστία που ονομάζεται ιεροτελεστία της Παναγίας, που τελείται στα ορθόδοξα μοναστήρια μέχρι σήμερα.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ημέρα λύπης, αλλά εορτή που γεμίζει την ανθρώπινη ψυχή με ουράνια χαρά και βαθιά γαλήνη. Η Παναγία έφυγε από τη γη, αλλά δεν μας άφησε με τη μητρική αγάπη και τις προσευχές Της. Όσο πιο ψηλά ανατέλλει ο ήλιος από τη γη, τόσο θερμότερες γίνονται οι ακτίνες του. Για είκοσι αιώνες, από όλες τις γωνιές της γης, σαν αδιάκοπο ρυάκι, υψώνονται προσευχές στη Μητέρα του Θεού.

Κατά τη διάρκεια των παθημάτων του Σταυρού, ο Χριστός, γυρίζοντας προς τον Ιωάννη τον Θεολόγο, είπε: «Ιδού η μητέρα σου», και σε αυτήν - «Ιδού ο γιος σου». Αυτή η μυστικιστική υιοθέτηση της ανθρωπότητας συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και η ανθρωπότητα αισθάνεται αυτή τη μητρική αγάπη της Μητέρας του Θεού.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)