100 χρόνια από τη γέννηση μιας κυρίας.Κ. Aspazia Oțel Petrescu. Μνημείο πίστης και αξιοπρέπειας.
«Ένιωσα τον Ιησού. Τον ένιωσα συγκεκριμένα. Δεν ξέρω πώς να σας το πω, ένιωσα σαν μια ζεστή, ευχάριστη συγκίνηση. Δεν ένιωθα πια την φυλακή. Είχαμε μια στιγμή ευτυχίας που μας χάρισε αυτή η κατάσταση της συμβίωσης. Ένιωσα ότι ο Ιησούς ήταν το Κέντρο, στο οποίο βρισκόμασταν, και ότι εμείς, κατεβαίνοντας στην οικειότητά του, με την ελπίδα να Τον συναντήσουμε, πραγματικά Τον συναντούσαμε, ανάμεσά μας, στο Κέντρο μας. Ένιωσα συγκεκριμένα, και δεν είμαι η μόνη που το λέει αυτό, ότι ο Ιησούς δεν είπε ψέματα όταν είπε ότι όπου δύο ή τρεις είναι συγκεντρωμένοι στο όνομά Του, είναι ανάμεσά τους. Ήταν! Το ένιωσα συγκεκριμένα. Και πλησιάζαμε πιο κοντά Του. Ήταν παρών στο πραγματικό, τσιμεντένιο φυλακισμένο χώρο ανάμεσά μας. Όσο πλησιάζαμε στο Κέντρο μας, πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον. Αυτό το πράγμα φαίνεται γεωμετρικά. Κάνεις έναν μεγάλο κύκλο, βάζεις ένα κέντρο στη μέση του και πας τις ακτίνες στο κέντρο. Όσο πλησιάζουν στο κέντρο, πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Η απόσταση μεταξύ αυτών που ξεκινούν προς το Κέντρο μειώνεται. Έτσι σχηματίστηκε η αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου