Έτσι φτάσαμε στην γιορτή του Αγίου Νικολάου το 1950. Αποδείχθηκε μια ευχάριστη μέρα στις 6 Δεκεμβρίου! Ετοιμαζόμασταν για τη γιορτή. Ζήσαμε στην ψυχή μας τη γιορτή του μεγάλου ιεράρχη κι ας μην είχαμε εκκλησία. Το κελί που ζούσαμε έγινε εκκλησία για εμάς, τις γιορτές, με την πνευματική μας ανάταση, με την προσευχή, με τη συμπεριφορά μας και τη ζωή μας γεμάτη ευσέβεια. Η γιορτή ήταν στις ψυχές μας, σαν να κατέβαινε ανάμεσά μας ο Θεός. Οι τρεις μας - ο Nicu Ioniţă, ο Puiu Chivulescu και εγώ - απολαύσαμε περισσότερο τη λαμπρότητα εκείνης της ημέρας, όπως κάποιοι που είχαν επέτειο. Οι συγκάτοικοι μας εύχονταν συνέχεια «Χρόνια Πολλά!» και υγεία, σαν να μην ήμασταν φυλακισμένοι.
(...)
Γιόρταζε λοιπόν το δωμάτιο 1 υπόγειο στο Πιτέστι. Και τι αρμονία υπήρχε μεταξύ μας! Κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και – έκπληξη! – ένας ψηλός, δυνατός άντρας εμφανίστηκε στο κατώφλι της, με γοητεία αθλητή, με μεγάλο, στρογγυλό πρόσωπο και προκλητικά μπλε μάτια. Το παλτό πάνω του τον έκανε να φαίνεται μεγαλύτερος, πιο δυνατός. Κάτι στην εμφάνισή του προμήνυε το κακό. Το βλέμμα του σου έδινε ρίγη σκορπώντας μίσος και κακία.
– Ληστές, πρέπει να ξεσκεπαστείτε! Δεν με νοιάζει αν θέλεις να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου, αλλά πρέπει να γίνει! Κάποιοι προσπάθησαν να φωνάξουν. Τότε ο Ţurcanu, επειδή ήταν ο σόουμαν - ο μόνος στη φυλακή που μπορούσε να περπατήσει ελεύθερα και να ανοίξει τις πόρτες - φώναξε:
- Αυτοί!
Η εντολή άναψε σαν φλόγα. Από όπου, από το πουθενά, άρχισαν να πετούν από πάνω μας μπαστούνια και καρέκλες. Ζαλισμένοι, σαστισμένοι, παράλυτοι σαν να λέμε, δεχθήκαμε τα χτυπήματα. Αλλά από ποιον; Ποιος μας χτυπούσε; Και γιατί?
(Nicolae Purcărea - Urlă pack... Pitesti, Canal, Gherla, Jilava, Aiud)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου