Στις 7 Δεκεμβρίου - πριν από 66 χρόνια, ο αρχιερέας Boris (Filipovsky) /1885-12/7/1957/, ένας υπέροχος βοσκός και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εκοιμήθη στον Κύριο.

 Στις 7 Δεκεμβρίου - πριν από 66 χρόνια, ο αρχιερέας Boris (Filipovsky) /1885-12/7/1957/, ένας υπέροχος βοσκός και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εκοιμήθη στον Κύριο.

Η μακρά ζωή και τα 43 χρόνια υπηρεσίας στην ιεροσύνη συνδέονται με την πόλη του Καζάν.

Ο πατέρας Μπόρις γεννήθηκε στην επαρχία Κουρσκ στην οικογένεια ενός ιερέα. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Κουρσκ, μετά την οποία εισήλθε στη Θεολογική Σχολή του Κουρσκ.

Αλλά ο Κύριος έστειλε στον πατέρα Μπόρις έναν βαρύ σταυρό ασθένειας. Ως παιδί, έπεσε από ένα δέντρο και τραυμάτισε τη σπονδυλική του στήλη. Ενώ σπούδαζε στο σεμινάριο, η ασθένεια επέστρεψε με ανανεωμένο σθένος και ο πατέρας Μπόρις αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Δύο χρόνια ανεπιτυχούς θεραπείας.

Τελικά, η κατάστασή του έγινε κρίσιμη - ο νεαρός ετοιμαζόταν για θάνατο. Η θεραπεία ήρθε απροσδόκητα με τις προσευχές του νεοδοξασμένου αγίου του Θεού, του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος όχι μόνο σήκωσε τον άρρωστο από το κρεβάτι του, αλλά έγινε και «φίλος», «ασθενοφόρο» για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ο πατέρας Μπόρις ήρθε στο Καζάν το 1914 αφού αποφοίτησε από τη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας ήδη στο βαθμό του ιερέα. Αρχικά, έλαβε θέση ως δάσκαλος του νόμου στο Ινστιτούτο Rodionovsky of Noble Maidens· τη δεκαετία του 1920, για 8 χρόνια, υπηρέτησε στην Εκκλησία της Αναστάσεως· συνελήφθη, αλλά δεν έμεινε στη φυλακή για πολύ. .

Το 1939, ο ιερέας, για λόγους υγείας (αλλά και επειδή όλες οι εκκλησίες ήταν κλειστές και απλά δεν υπήρχε που να υπηρετήσει), εγκατέλειψε το προσωπικό. Μετά τον πόλεμο, παραμένοντας στο επιτελείο, ήρθε να βοηθήσει με τις λειτουργίες στην εκκλησία του κοιμητηρίου: εξομολογήθηκε, έβγαλε σωματίδια στα προσκομίδια και διάβασε τον Απόστολο στη Λειτουργία. Κάθε μέρα, ανεξάρτητα από τις ασθένειές του, ο πατέρας Μπόρις έσπευσε στο ναό.

Κατόπιν σύστασης του Αρχιεπισκόπου Καζάν Ιώβ (Κρέσοβιτς) (†12/04/1977), το 1957 έλαβε Πατριαρχική Ευγνωμοσύνη «για τη ζήλο επίσκεψή του στο ναό του Θεού και για τη βοήθεια του κλήρου».

Ο πατέρας Μπόρις κατάφερε να δημιουργήσει μια υπέροχη Ορθόδοξη οικογένεια. Αυτός και η  γυναίκα του είχαν επτά παιδιά, ένα εκ των οποίων υιοθετήθηκε, αλλά ούτε όλοι οι συγγενείς γνώριζαν ποιος ήταν θετό παιδί.

Υπάρχει μια συγκινητική ιστορία, σχεδόν ένας θρύλος, για το πώς μια μέρα ο ιερέας βρήκε ένα καλάθι με ένα πεταμένο νεογέννητο παιδί στον μπροστινό κήπο, το πήρε και το έφερε στο σπίτι: «Εδώ είναι μητέρα, ο Κύριος μας έστειλε ένα δώρο».

Το σπίτι Φιλιπόφσκι στην οδό Komleva ήταν ασυνήθιστα φιλόξενο. Όπως θυμούνται οι συγγενείς του, οι πόρτες δεν έκλεισαν σχεδόν ποτέ: ήρθαν πνευματικά παιδιά του ιερέα, θαυμαστές από μακρινά χωριά και χωριά, φίλοι και συγγενείς.

Σε όλη του τη ζωή, ο πατέρας Μπόρις ένιωθε τη θαυματουργή βοήθεια του αγίου του Θεού Σεραφείμ. Και η ζωή του ιερέα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα μίμησης του μοναχού στην πίστη, στην ευσέβεια, στο έλεος, στην προσευχή - σε όλα.

Ο πατέρας Μπόρις ήταν ένας πολύ φιλεύσπλαχνος άνθρωπος. Έχοντας υποφέρει πολλά στη ζωή, είχε μια βαθιά αίσθηση συμπόνιας. Λένε ότι το Πάσχα μάζευε ζητιάνους κατευθείαν από το δρόμο για το πρώτο τραπέζι και μέχρι το βράδυ είχαν ήδη φτάσει συγγενείς.

Ο πατέρας Μπόρις είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο - εξομολόγηση. Ο πατέρας εξομολογουσε με τέτοιο τρόπο που ήταν σαν να γύριζε όλη του την ψυχή μέσα προς τα έξω. Χωρίς να προσέξει την ώρα, μπορούσε να μιλήσει για πολλή ώρα με ένα άτομο. Είχε μια εκπληκτική ικανότητα να κατανοεί τα προβλήματα και την κατάσταση του μυαλού των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτόν. Όσοι γνώριζαν από κοντά τον πατέρα Μπόρις μαρτυρούν ότι είχε το χάρισμα της προσευχής και πολλές φορές βοήθησε ανθρώπους σε δύσκολες συνθήκες.

Ο θάνατος του πατέρα Μπόρις ήταν η κορωνίδα της δίκαιης, ασκητικής ζωής του. Κρίνοντας από τη συμπεριφορά του ιερέα, μπορεί να υποτεθεί ότι ο Κύριος υπέδειξε εκ των προτέρων την ώρα της αναχώρησής του από αυτόν τον κόσμο.

Την ημέρα της μνήμης της Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, 7 Δεκεμβρίου 1957, το πρωί πριν φύγει για την εκκλησία, είπε στη γυναίκα του: «Προσευχήσου για μένα, θα φύγω σήμερα». Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ο πατέρας Μπόρις κοινωνούσε και φεύγοντας από την εκκλησία για τελευταία φορά, αποχαιρέτησε όλους με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Στο σπίτι του ζήτησε συγχώρεση και από τα αγαπημένα του πρόσωπα και ήθελε όλοι να τον αφήσουν ήσυχο. Ο ιερέας πέθανε στην προσευχή μπροστά στις εικόνες, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, όπως ο ουράνιος προστάτης του, ο μοναχός Σεραφείμ.

Έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια από τον θάνατο του πατέρα Μπόρις. Συγγενείς, φίλοι, πολυάριθμοι θαυμαστές και πνευματικά παιδιά του ιερέα έχουν πάει σε έναν άλλο κόσμο. Αλλά η μνήμη του είναι ζωντανή στις καρδιές των ανθρώπων.