Όταν σπούδαζα ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο, ένας από τους καθηγητές μας είπε: «Οι γονείς κάνουν πάντα λάθος, αλλά εσύ έχεις την επιλογή του είδους της ζωής που θέλεις να ζήσεις και έχεις αυτή την επιλογή χάρη στους γονείς σου».
Οι γονείς μας δεν είχαν την πιο εύκολη ζωή. Θυμάμαι καλά τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου να έβραζαν ρούχα και να τα έπλεναν στο χέρι. Θυμάμαι πώς ζούσαμε όταν οι γονείς μου δεν πληρώνονταν για έξι μήνες. Και θυμάμαι τον χειμώνα που δεν είχαμε φαγητό εκτός από πατάτες και κονσέρβες λαχανικών από τη ντάτσα. Θυμάμαι πώς έκλαιγε η μητέρα μου όταν μου έκλεψαν τα ανταλλακτικά παπούτσια στο σχολείο και δεν υπήρχαν χρήματα για να αγοράσω καινούργια.
Οι γονείς μας κατέβαλαν πάρα πολύ προσπάθεια για να βεβαιωθούν ότι είχαμε χρόνο. Για να μάθουμε, για να μην είναι η ζωή μας σαν τη δική τους. Με διακοπές σε σανατόριο, με ταξίδια στο μουσείο, με ταξίδια, με βιβλία και αυτοανάπτυξη. Και σε αυτό το χωράφι με πατάτες, ανάμεσα στους ίδιους φίλους τους, έμαθαν να είναι ευτυχισμένοι. Το καθήκον μας είναι να ποτίζουμε τον κήπο μας και να σεβόμαστε αυτό που έχουν κάνει οι άλλοι. Πρώτα από όλα, σεβασμός. Και μετά ευχαριστώ. Και μόνο μετά από αυτό αρχίζει η ενηλικίωση.
Έλενα Παστερνάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου