Θυμᾶμαι μια μαθήτρια δεκαέξι χρόνων.
Ἔπασχε ἀπὸ ἐπιληψία.
Οἱ συμμαθήτριές τηςτὴ φρόντιζαν ἰδιαίτερα. Εἶχε στὸ πρόσωπο
καὶ στὴ διαγωγή της κάτι ἄκρως εὐαίσθητο
καὶ ἱερό. Ἦταν ἕνα πλάσμα εὔθραυστο, πε-
ρισσότερο ἀπ' ὅ,τι δικαιολογοῦσε ἡ ἡλικία
της. Ταυτόχρονα εἶχε μιὰ βαθειὰ κατανόησι γιὰ τοὺς πόνους τῶν ἄλλων καὶ μητρικὴ
στοργὴ γιὰ ὅλη τὴν τάξι.
Οἱ συμμαθήτριές της την πρόσεχαν καὶ
δὲν τὴν ἄφηναν νὰ πηγαίνη μόνη στὸ σπίτι
της κάποια τὴν συνόδευε πάντοτε. Μία φορὰ ποὺ πήγαινε μόνη στο φροντιστήριο, τὴν
ἔπιασε ἡ κρίσι καὶ σφάδαζε πεσμένη στὸν
δρόμο.
Αὐτὴ ἔβλεπε ὅλους, μαθητὲς καὶ μαθήτριες, χωρὶς καμμιὰ προσπάθεια, σὰν ἀδέλφια καὶ παιδιά της. Οι συμβουλὲς ποὺ ἔδιδεἔπιαναν τόπο. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ἀρνηθῆ τὰ λεγόμενά της, γιατί διέθεταν πλοῦτὸ εὐαισθησίας καὶ πόνο ψυχῆς. Αὐτὴ φρόν
τιζε ὅλους. Σ' αὐτὴν ἔλεγαν τοὺς μυστικοὺς
πόνους καὶ τὰ προβλήματά τους. Αὐτὴ τοὺς
καταλάβαινε καὶ τοὺς συμπονοῦσε. Ἦταν ἡ
πιὸ ἀδύνατη ὕπαρξι τῆς τάξεως, μὲ τὴ μεγάλη αντοχή, ἡ ἀγέρωχη καὶ εὐαίσθητη.
Ἦταν ἡ μάνα καὶ ἡ γιαγιά ποὺ ὅλους τοὺς
καταλάβαινε καὶ τοὺς παρηγοροῦσε.
Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: τελικὰ αὐτὴ
ἦταν ἡ ἄρρωστη καὶ ἡ ἀδύνατη; Ἢ ἦταν ἡ
δυνατὴ καὶ εὐαίσθητη που βοηθοῦσε ὅλους;
Καλύτερα ἀσθενὴς μὲ τέτοια δύναμι ψυ
χῆς, παρὰ ὑγιὴς μὲ σκληρότητα ἀναισθησίας ποὺ τσαλαπατᾶς τοὺς ἄλλους, χωρὶς νὰ
παίρνης εἴδησι, ὁ φτωχός, τί συμβαίνει.
Βιβλιογραφία.Αποτυπωματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου