Όταν ήμουν μικρός, πήγα με τον πατέρα μου στον πατέρα Longhin Pop από το Neamț. Ήταν ηγούμενος στο Durău, στη Sihăstria, και τώρα ήταν μεγάλος εκκλησιάρχης στο μοναστήρι Neamț.
Ήταν τεράστιος και είχε μια βαθιά μπάσα φωνή που τάραζε τους τοίχους της 500χρονης Εκκλησίας. Έψελνε όμορφα, τρυφερά και με αίσθηση. Μου έμαθε πολλά κάλαντα εκατοντάδων ετών.
Μια μέρα, ήμουν στο τραπέζι του. Είχε πολλά καλούδια που ετοίμαζε μόνος του, αλλά όντας άρρωστος με διαβήτη, δεν μπορούσε να φάει ποιος ξέρει τι. Είχε όμως απέραντη χαρά να υπηρετεί τους άλλους στο τραπέζι, μια γιγάντια καρδιά και μια ακλόνητη πίστη.
Τον είχαν καταδιώξει οι κομμουνιστές, είχε φύγει από ερημητήριο σε ερημητήριο.
Άρχισε να λέει για έναν μοναχό Γεράσιμο, τον οποίο είχε αιχμαλωτίσει ζωντανό όταν ήταν νέος μοναχός.
Αυτός ο μοναχός ήταν πολύ απλός και ταπεινός. Είχε υπηρετήσει για είκοσι περίπου χρόνια κοντά σε έναν γέρο ιερέα, για τον οποίο έφτιαχνε φαγητό και καθάριζε το κελί του. Ο γέρος ήταν τραχύς, αλαζονικός, σαδιστής, ούρλιαζε απορημένος για αυτό, πετώντας το φαγητό που του ετοίμασε ο Γεράσιμος, τον έκανε με δεκάδες τρόπους: ηλίθιο, ανόητο, αγράμματο... Δεν θέλω να πω το όνομά του.
Η αρρώστια τον είχε κάνει γκρινιάρη και λυπημένο. Ο Γεράσιμος τον φοβόταν. Παρόλο που δεν μπορούσε πια να περπατήσει, ο γέρος πέταγε τις γωνίες του ψωμιού ή του κουταλιού. Κάποτε πέταξε ένα πιρούνι και κόλλησε στο φρύδι τουςλ. Μπορούσε να βγάλει το μάτι του.
Όταν πέθανε ο γέροντας, ο Γεράσιμο ένιωσε μεγάλη ανακούφιση, αλλά και πόνο. Αγαπούσε τον γέρο, όσο αδύνατο κι αν ήταν. Το είχε συνηθίσει. Προσευχήθηκε λοιπόν στον Θεό να τον ονειρευτεί εκεί που κατέληξε.
Μετά από τρεις μέρες περίπου, ο Γεράσιμος έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ονειρευόταν τον γέρο με ένα πιρούνι κολλημένο στο κελί του..
Πατέρα πώς είσαι
Το πώς κάνεις στη ζωή είναι αυτό που φτάνεις εδώ, του είπε ο Άγιος Βασίλης. Και έμαθα πολλά βάσανα από δαίμονες που με έκαναν ανόητο, ανόητο, όπως σε έκανα πάντα. Και μου πετούσαν φαγητό.
Ο Γεράσιμος άρχισε να κλαίει πικρά. Αλίμονο, πατέρα, συγχώρεσέ με.
Ο γέρος του απάντησε: Σε όλη μου τη ζωή δεν είμαι καλός για τίποτα. Μόνο δύο πράγματα. Ότι ακόμα προσευχόμουν με τήν καρδιά και ότι στη Λειτουργία, όταν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, δεν με είδε ποτέ με στεγνά μάτια.
Εξαιτίας αυτού, ο Κύριος με έβαλε σε κρίση -χωρίς αξία- με τους κλαίοντες μοναχούς- που έκλαιγαν όλη τους τη ζωή για τη λαχτάρα του Γλυκού Χριστού.
Από τότε, είπε ο πατήρ Λόνγκιν, με έπιασε ένας καλός φόβος, ότι το Άγιο Πνεύμα δεν θα με δει, τον ανάξιο, στην επίκληση, με ξηρά μάτια.
Στον Θεό μας να είναι η δόξα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου