«Το κύριο πράγμα είναι η πνευματική ενότητα»
Ο ιερέας Μιχαήλ Πεντίν με τη σύζυγό του Γκαλίνα
Ο ιερέας Mikhail Pentin , πρύτανης της Εκκλησίας προς τιμήν της Μεσιτείας της Μητέρας του Θεού στην πόλη Sovetsk:
- Μεγάλωσα ως μεσαίο παιδί σε μια μεγάλη ιερατική οικογένεια στην πόλη Slobodskoye. Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν οκτώ παιδιά. Και αν μιλάμε για ενότητα, τότε το κύριο πράγμα εδώ, νομίζω, είναι η πνευματική ενότητα. Την Κυριακή πήγαν όλοι στην εκκλησία. Προσπαθούσαν να κοινωνούν παιδιά κάτω των επτά ετών συνεχώς, κάθε Κυριακή στην λειτουργία. Και για τους μεγαλύτερους, ο μπαμπάς τους έδωσε εντολή να μεταλαμβάνουν τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα κάθε νηστείας, τα γενέθλιά τους και την ημέρα του ουράνιου προστάτη τους, και τον υπόλοιπο χρόνο εμείς οι ίδιοι έπρεπε να ρυθμίζουμε πνευματική ζωή.
Η πνευματική ενοποίηση συνέβη κατά την επίσκεψη στο ναό. Κάθε Κυριακή πήγαιναν όλοι στην εκκλησία: άλλοι με τον μπαμπά, άλλοι με τη μαμά. Τα αγόρια ήρθαν νωρίτερα στην προσκομιδή, ο παπάς-μπαμπάς ετοιμαζόταν για τη λειτουργία, και τον βοηθήσαμε στο βωμό - ανάψαμε κάρβουνο στο θυμιατήρι, ανάψαμε λάμπες και σκουπίσαμε τις εικόνες και χτυπήσαμε τις καμπάνες πριν από τη λειτουργία. Και τα κορίτσια ήρθαν με τη μητέρα τους στην αρχή της λειτουργίας και τη βοήθησαν ήδη με τα μικρότερα. Μετά τη λειτουργία, η Κυριακή εορταζόταν ως ξεχωριστή μέρα. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε η ευκαιρία να αγοράσουμε κάτι νόστιμο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, οι γονείς μου μας καλούσαν όλους με κάτι την Κυριακή - φρούτα, παγωτό ή κέικ, ώστε να είναι μια κοινή γιορτή για εμάς, και προσπάθησαν να μας δώσουν μια μέρα άδεια. Είναι αλήθεια ότι μερικοί από εμάς είχαμε ακόμα μια σειρά να είμαστε σε υπηρεσία γύρω από το σπίτι.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο σύνδεσης ήταν οι καθημερινές δουλειές του σπιτιού. Ήμασταν όλοι ένωμένοι με τη γεωργία, την κηπουρική και τη φροντίδα του σπιτιού. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι ήταν το κόψιμο του χόρτου, στο οποίο, αν ήταν δυνατόν, έρχονταν όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των μεγαλύτερων αδελφών και των αδελφών που ως φοιτητές ζούσαν σε άλλες πόλεις και όλοι μαζί ετοίμαζαν σανό για τον επόμενο χειμώνα.
Και όταν ήμασταν στο σχολείο, υπήρχε μια γραμμή μεταξύ των αδελφών και των αδελφών για να πάμε στην αγελάδα, να ταΐζουμε, να αρμέγουμε και να καθαρίζουμε μετά από αυτήν και τα μοσχάρια, και μερικές φορές είχαμε μέχρι και τρεις αγελάδες. Δεδομένου ότι ο μπαμπάς είναι ιερέας, και από νωρίς το πρωί έχει πολλές ανησυχίες στο ναό, και η μαμά είχε μικρά παιδιά και μαγείρεμα στο σπίτι, η νοικοκυροσύνη έπεσε σε μεγάλο βαθμό στα μεγαλύτερα και μεσαία παιδιά. Καθιερώθηκε μάλιστα και ρολόι. Μετά τη νύχτα του Πάσχα, κάποιος ήρθε και πήγε για ύπνο, και κάποιος πήγε στην αγελάδα. Το ίδιο έγινε και μετά τον εορτασμό της παραμονής της Πρωτοχρονιάς: κάποιος έπρεπε να έχει υπηρεσία στο νοικοκυριό, γιατί είναι αδύνατο να αναβάλει ή να παραλείψει τη φροντίδα των ζώων.
Τους ένωσε όλους η Πρωτοχρονιά, την οποία γιορτάζαμε πάντα μαζί. Όλοι μας -τα παιδιά, οι γονείς μας, οι παππούδες, οι θείες και οι θείοι μας- ήμασταν μαζεμένοι στο διαμέρισμά μου από τη γιαγιά της μητέρας μου. Σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων μπορούσαν να φιλοξενηθούν έως και δεκαοκτώ άτομα.
Και το καλοκαίρι προσπαθήσαμε, αν ήταν δυνατόν, να συμμετάσχουμε μαζί στη θρησκευτική πομπή Velikoretsk. Περπατώντας το μονοπάτι ακολουθώντας την εικόνα του Αγίου Νικολάου, αυτή την περίοδο μάθαμε ιδιαίτερα να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να δείχνουμε φροντίδα. Η σύζυγός μου, η μητέρα Γκαλίνα, η οποία επίσης μεγάλωσε σε ιερατική οικογένεια, είχε παρόμοια παράδοση - στις αρχές Ιουνίου, αυτή και οι γονείς της πήγαν στην πομπή του σταυρού στον ποταμό Velikaya.
Οι περίοδοι προετοιμασίας για τις γιορτές ήταν επίσης σημαντικές για την ενότητα. Στο σπίτι βάψαμε όλοι μαζί πασχαλινά αυγά, ψήσαμε πασχαλινά κέικ, κερνούσαμε τα κάλαντα και στολίσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην ενορία προετοιμαστήκαμε μαζί για μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές, για επισκοπικές εκδηλώσεις και συμμετείχαμε σε παραστάσεις, όπου σε μια από τις πρόβες συναντήσαμε τη μέλλουσα σύζυγό μου. Τότε ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών.
Υπάρχει μια οικογενειακή παράδοση: μέχρι σήμερα, στα γενέθλια του καθενός μας, η μητέρα μας στολίζει την τούρτα με κεριά και το αγόρι γενεθλίων σβήνει τα κεριά. Και έτσι ο μεγαλύτερος αδερφός γιόρτασε τα 27α γενέθλιά του, και η μητέρα του τον στόλισε με τόσα κεριά και τα έσβησε.
Μας ένωσαν κοινά προσκυνηματικά ταξίδια στο Ντιβέεβο και στο Μουρόμ, που διοργανώθηκαν από την ενορία. Σε αυτές συμμετείχε όλη μας η οικογένεια. Και τώρα, όταν πολλοί έχουν πάει σε διαφορετικές πόλεις για να σπουδάσουν και να ζήσουν ανεξάρτητα, προσπαθούμε ωστόσο να βρεθούμε μαζί την Πρωτοχρονιά και για τη θρησκευτική πομπή.
Τώρα έχω τη δική μου νεαρή οικογένεια, η οποία είναι μόλις ενός έτους. Και η μητέρα Γκαλίνα και εγώ προσπαθούμε να φέρουμε όλα τα καλά πράγματα που είχαμε στις γονικές μας οικογένειες στην οικογένειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου