Ενας άντρας ήρθε στην εκκλησία μεθυσμένος. Εκείνο το βράδυ η ζωή του άλλαξε!!!!

 

Ενας άντρας ήρθε στην εκκλησία μεθυσμένος. Εκείνο το βράδυ η ζωή του άλλαξε

 

Ένας άντρας ήρθε στην εκκλησία μεθυσμένος. Εκείνο το βράδυ η ζωή του άλλαξε

Ένας καλός φίλος, ένας διάσημος αρχιτέκτονας, του οποίου τα έργα διακοσμούν πολλές εκκλησίες του Αικατερινούπολη, είπε πώς έφτασε στην πίστη. Αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, κανείς δεν είχε δουλειά, ούτε χρήματα... Και τότε άρχισαν να ανοίγουν παντού εκκλησίες. Χρειάζονταν ξυλογλύπτες για εικονοστάσια, εικονοθήκες, αγιογράφους κ.λπ. Έμειναν χωρίς χρήματα και εντολές, τα καλλιτεχνικά αδέρφια πήγαν στην Εκκλησία - όχι, όχι στον Θεό. Ψάχνω για δουλειά. Ένας φίλος μου θυμήθηκε ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν καν βαφτιστεί και δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για την πίστη.

 

«Θυμάμαι ακόμα πώς έφτιαξαν τον θρόνο και το εικονοστάσι στον Καθεδρικό Ναό της Ανάληψης στο Αικατερινούπολη», θυμάται. «Όταν ο πατέρας έμαθε ότι ήμουν ο μόνος ανάμεσά μας που είχα βαφτιστεί, κούνησε το κεφάλι του και είπε: Τον αφήνω μόνο στο θυσιαστήριο, τα υπόλοιπα δεν επιτρέπονται!» Ήταν απαραίτητο να αφαιρεθούν οι διαστάσεις από τον θρόνο. Ο ιερέας με προειδοποίησε αμέσως να μην αγγίξω τον θρόνο σε καμία περίπτωση. Τότε η ευλαβική του συμπεριφορά στο βωμό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Θυμάμαι ότι σέρνομαι στο πάτωμα με μια μεζούρα, έπαιρνα μετρήσεις, προσευχόμουν όσο καλύτερα μπορούσα να μου επιτρέψει ο Κύριος να μπω στα Άγια των Αγίων και η καρδιά μου σχεδόν πηδούσε από το στήθος μου!

 

Και κάποια Χριστούγεννα, ήρθα στη νυχτερινή γιορτή μεθυσμένος. Συνέβη στον Καθεδρικό Ναό Μεσολάβησης στο Kamyshlov. Δεν υπάρχει κόσμος! Ντρέπομαι να στέκομαι με τους ανθρώπους, όλοι προσεύχονται και χαίρονται, αλλά είμαι μεθυσμένος. Στάθηκε στον προθάλαμο στον τοίχο. Και ο παγετός ήταν τρομερός τότε! Ξεσηκώθηκα γρήγορα από το κρύο, νομίζω ότι θα περιμένω μέχρι κάποια γιαγιά να κουραστεί να προσεύχεται και να πάει σπίτι, θα την ακολουθήσω και θα τρέξω μακριά από το ναό. Αλλά οι γιαγιάδες δεν έρχονται, στέκονται ριζωμένες στο σημείο σε όλη τη λειτουργία, προσεύχονται!.. Τι να κάνουμε; Άρχισα κι εγώ να προσεύχομαι!

 

Συγχώρεσέ με, λέω, Κύριε, που ήρθα σε Σένα με αυτή τη μορφή! Αυτός είμαι! Στέκομαι εκεί, προσεύχομαι και δεν μπορώ να σηκώσω τα μάτια μου από ντροπή. Και στο τέλος της λειτουργίας, μια σκέψη ήρθε στην καρδιά μου: «Μην βασανίζεσαι, μην κατηγορείς τον εαυτό σου για το πώς φαίνεσαι! Το κύριο πράγμα είναι ότι ήρθες στον Θεό στο ναό του Θεού! Ηρεμώ! Θα έρθει η ώρα, θα πηγαίνετε στην εκκλησία κάθε Κυριακή και θα προσεύχεστε και η εμφάνισή σας θα είναι εντελώς διαφορετική!». Έμεινα έκπληκτος με αυτές τις σκέψεις τότε, το σκέφτηκα για πολλή ώρα, περί τίνος πρόκειται. Πήγα στο σταυρό με όλους και η καρδιά μου ήταν τόσο καλή, χαρούμενη, ήρεμη - δεν μπορώ να το περιγράψω!

 

Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ από εκείνη την χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εκκλησία, χωρίς λειτουργίες, χωρίς προσευχή. Στην αρχή πήγαινα μόνος μου τις Κυριακές στην εκκλησία, μετά, κοιτώντας με, ήρθε και η γυναίκα μου. Πέρασαν πάνω από δεκαπέντε χρόνια από τότε, κάθε Κυριακή με τη γυναίκα μου πηγαίνουμε πάντα στην εκκλησία, εξομολογούμαστε και κοινωνούμε, κάτι ασυνήθιστο πρέπει να συμβεί για να χάσουμε τη λειτουργία, δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή χωρίς την Εκκλησία. ”

 

Αυτή είναι η ιστορία.

 

Διάκονος Denis Akhalashvili

Πηγή: Περιοδικό Thomas