«Ὅταν ὁ ἥλιος προσεύχεται πάνω στὸν Νεῖλο»
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Στέκομαι στὴν ἄκρη τοῦ Νείλου, ἐκεῖ ὅπου οἱ ἱστορίες γίνονται πνοὴ τοῦ ποταμοῦ καὶ οἱ θρῦλοι σμίγουν μὲ τὴ σιωπὴ τοῦ δειλινοῦ. Ὁ ἥλιος ρίχνει τὶς τελευταῖες του ἀχτῖδες πάνω στὰ νερά∙ σὰν νὰ τὰ εὐλογεῖ προτοῦ χαθεῖ πίσω ἀπὸ τοὺς ἀμμόλοφους. Τὰ φῶτα ἀρχίζουν δειλὰ νὰ στολίζουν τὴν πόλη τοῦ Καΐρου, ἕνα ἕνα, σὰν μικρὲς προσευχὲς ποὺ ὑψώνονται πρὸς τὸν οὐρανό. Τὰ καραβάκια γλιστροῦν ἥσυχα πάνω στὸ νερό, κουβαλῶντας ψυχές, ὄνειρα, ψιθύρους. Καὶ μέσα σὲ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, ἡ ψυχὴ ψιθυρίζει τὴ δική της ἐρώτηση:
Ὦ! τί ὀμορφιὰ εἶναι αὐτή; Πῶς νὰ μὴν θαυμάσει κανεὶς τὸ ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ; Ὁ Θεός, ὅταν ἔπλαθε τὴ γῆ, εἶχε μέσα Του μιὰ ἄπειρη τρυφερότητα, μιὰ ἀγάπη χωρὶς τέλος. Ἔβαλε στὰ χέρια μας τὴ ζωή, τὸ φῶς, τὸ νερό, τὴν ἀνάσα τοῦ ἀνέμου, καὶ μᾶς χάρισε μάτια γιὰ νὰ βλέπουμε τὸ Θαῦμα.
Σ’ αὐτὴ τὴ γαλήνη τοῦ ποταμοῦ νιώθω πὼς ὁ χρόνος σταματᾶ. Ἡ ψυχὴ ἡσυχάζει, δὲν ζητᾶ τίποτα, δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐξηγήσει. Ἀρκεῖ νὰ εὐχαριστεῖ. Νὰ δοξάζει. Νὰ ἀφήνεται στὴ ροὴ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀγάπης.
Κάθε σταγόνα τοῦ Νείλου εἶναι ἕνας ὕμνος. Κάθε ἀναλαμπὴ τοῦ ἥλιου ἕνα σημάδι ἐλπίδας. Καὶ κάθε καρδιὰ ποὺ χτυπᾶ, μιὰ ὑπενθύμιση πὼς ὅλα ὅσα ἔχουμε εἶναι δῶρα.
Ναί, Κύριε, Ἐσὺ ποὺ ζωγράφισες τὸν κόσμο μὲ τέτοια σοφία, ἔμπνευσέ μας νὰ βλέπουμε τὴν ὀμορφιά Σου σὲ κάθε τί. Νὰ Σ’ εὐχαριστοῦμε χωρὶς λόγια, μόνο μὲ τὴ σιωπὴ ποὺ γεννιέται ὅταν ἡ ψυχὴ συναντᾶ τὸ θαῦμα.
Γιατὶ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα εἶσαι Ἐσύ, μέσα σὲ ὅλα, πάνω ἀπὸ ὅλα, καὶ βαθιὰ μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου