ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΡΗΜΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - ΕΤΟΣ 1975 -- ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΝΟΣ. ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ .

ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ .

Λοιπόν δέκα χρόνια ή το ό κανόνας μου να υπομένω των γονέων μου την αταξία και τον γιούχα της λειχήνας, και τότε έφυγα διά την Αμερική 19 ετών. Εκεί λοιπόν αρχίζει άλλο σύστημα δοκιμασίας. Κατά παρέες λοιπόν οι γνωστοί και φίλοι συντεταγμένοι συνυπηρετώντας και συνεργάζονται, και μεταξύ των ή συντριβή και δοκιμασία των ηθικών ζητημάτων εις ομιλίας και συζητήσεις. Ακούω και βλέπω έναν νέο της ηλικίας μου, να συζητεί και να κομπάζει περί πολιτικών και εθνικών ζητημάτων, και εγώ θαυμάζω την σοφία του πώς γνωρίζει τοιαύτα πράγματα, και εγώ δεν γνωρίζω τίποτα. Και μου έφερε τόσο ταπείνωση και συναίσθηση της μεγάλης μου ελλείψεως και απαιδευσίας, και ότι τούτος μου ό γείτονας καίτοι ευτελέστερος μου, ξέρει και συζητεί, εγώ δέ τίποτα, διότι αυτός επί χρόνο έμεινε εις την πόλιν, εγώ δέ μόνον εις το χωριό.

Κατόπιν ήλθε εις την παρέα μας ένας ξένος, και αυτός της ηλικίας μου, άλλα κάπως μορφωμένος και εις τα γράμματα και εις τα πνευματικά, ήτο δέ και ψάλτης εκκλησιαστικός και τον ακούω να ψάλλει. Εγώ δέ πολύ αγαπούσα το ψάλλει και το θεωρούσα ως ωραίο αξίωμα, και τον παρακαλώ να μου μάθη και έμενα, και μου λέγει, ορίστε. —

Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, κτλ.— και συνεχίσαμε αρκετά, οπότε μας ήλθε ανάγκη των βιβλίων πού θα έχουνε τα ψαλτικά, ήλθαμε και εις τα πνευματικά διότι ήτο άνθρωπος ευλαβής και μου υπέδειξε την πνευματική οδό και μου σύστησε βιβλία να μελετώ.

Και αύτη ή κατήχησης διήρκησε εις ολίγους μήνας έως πού πήρα τα βιβλία και άρχισα να μελετώ (και να ανακαλώ τα λησμονηθέντα γράμματα πού είχα μάθει εις την ζωή της μητέρας μου έως την τρίτη του Δημοτικού, κατόπιν ό πατέρας και η μητρυιά με χρειάσθηκαν εις τις δουλειές και έπαυσα το σχολειό).

Κατόπιν έφυγε ό καλός μου διδάσκαλος και έμεινα μόνος μου να αγωνίζομαι με την αμάθεια και απαιδευσία, αλλά μου έδωσε ολίγα στοιχεία πνευματικής γνώσεως τα όποια με βοήθησαν έως πού προχώρησα εις τας αναγνώσεις και άρχισα να εννοώ μόνος μου έως πού έφθασα να εννοήσω να διακρίνω και να αγαπήσω την μοναχική ζωή ως το μόνο αγαθό και εξαίρετο της ανθρωπινής ζωής, και τούτο μελετών επί πολύ, κατηχηθεί ή ψυχή μου εις έρωτα θειο ώστε να εννοώ τον εαυτόν μου πανευτυχή και να χαίρομαι μίαν χαρά ξένη, μυστική, ως μόνος εγώ εν τω κόσμο έχω αυτήν και με αυτήν την χάριν έγινα ομιλητής, συζητητής ώστε να με ονομάζουν και υποδεικνύουν οι περί εμέ.

Ένταύθα λοιπόν εις αυτήν την κατάσταση των καλών μαθημάτων, φυτρώνει ένα επίβουλο κακόν, όταν τις λέγει και δεν συναντά αντίθεσιν φυτρώνει ή οίησης, ότι εγώ τα ήξερα όλα και σαν έμενα δεν είναι άλλος.

Εγώ δεν είχα τοιούτον αλλά συν τω χρόνο θα ήρχετο, διότι εις τούς αρχαρίους και απαίδευτους τούτο ακολουθεί, πολλώ μάλλον εις εμένα πού δεν είχα διδάσκαλο και οδηγό, και τούτο το πρόλαβε ή θεία Πρόνοια, και παρεχώρησε και έπεσα και κτύπησα το κεφάλι μου τόσον δυνατά έως πού δεν έμεινα στον τόπο.

Και έπαθα σκότιση και έχασα τον αέρα πού είχα και μου ήλθε αμνησία και τραυλά και έχασα το εννοεί και λέγειν (τας δύο πτέρυγας της επάρσεως) και έμενα λυπημένος δια την υστέρηση ταύτη και πολλές δυσκολίες και στενοχώριες και ζημίες απαντούσα από την υστέρηση ταύτη εις όλο το διάστημα της ζωής μου, και ως μίαν μάστιγα και δυνατόν κανόνα το βαστάζο:» έως την ώρα, και δεν έπαυσα αφ' ότου έπαθα με ιατρούς και φάρμακα να το θεραπεύω και δεν θεραπεύεται.

Πάντοτε δέ το εξετάζω και ελέγχω πόθεν και διότι, και ή απολογία είναι ή αύτη, ότι εκ του θεού και πολλοί κατ' ευθείαν διάκριση μου το είπαν, εγώ δέ πολλω μάλλον πού παθαίνω την διαφορά και ζυγίζω το ασθενές με το υγιές, και εις τας περιστάσεις της ζωής μου από πόσα κακά με φύλαξε και θελητά και αθέλητα (διότι ή ικανότης προβάλλεται παντού και εμπίπτει εις κινδύνους και οι πάντες την ζητούν, και ό δυστυχής άνθρωπος πάσχει εκ των δύο, εκ μεν της ικανότητος κινδυνεύει σωματικώς ορμώντας ή συρόμενος εις τον κίνδυνο, εκ δέ της οιήσεως φθείρεται ψυχικώς).

Έξαιρέτως δέ τώρα εις το γήρας πού έρχεται ή διάκρισης φωτεινή και τα παραδείγματα μαρτυρούν. Ότι ή οίησης γεννάται εκ της ικανότητος και των λοιπών χαρισμάτων και αποκαθίσταται το ανίατο κακόν— οι πάντες γάρ εκ τούτου πάσχουν και ου δύνανται ίαθήναι, διότι ή οίησης τυφλώνει τον νου και δεν δύναται να έλθει εις κατανόηση των θείων μυστηρίων και της σοφίας του θεού, ώστε πιστεύσαι και ίαθήναι και άφιερωθήναι εις τον θεόν διά του φόβου και της αγάπης, και μένει έξωθεν της θείας χάριτος εις την δική του αξία και ικανότητα, την οποίαν και λατρεύει αντί του ζώντος θεού. Εντεύθεν λοιπόν τα πάθη της κακίας κυριεύουν και άρχουν του ταλαίπωρου ανθρώπου.

Λοιπόν από όλα αυτά και τα μικρά και τα μεγάλα και διά πολλού χρόνου, μου έρχεται βεβαία ή πληροφορία εκ των πραγμάτων και παθημάτων, ότι μου έγινε δώρο θεού πολύτιμο το τραύμα της κεφαλής, το όποιον αφ' ενός μεν φύλαξε από την οίηση και έπαρση, αφ' έτερου δέ και από όλα τα επισκοτίζοντας πάθη της αμαρτίας, τα όποια ακολουθούν και αυτά την οίηση και έπαρση, και όχι απλώς ακολουθούν άλλα και μετ' οργής τα παραχωρεί ό θεός όπου ευρίσκονται αυτά τα πάθη της υπερηφάνειας.

Εγώ δέ ήσυχος διαβάς το επικίνδυνο της εμπάθειας, μου έγινε έννοια από δεινότητος των έξωθεν παθημάτων, οι δέ αδελφοί ούτως μαστίζονται και διαγνούς έμαυτόν κατανιγής στέναξα εκ καρδίας ευχάριστων τον θεόν εύγνωμόνως —Κύριε κρυφά με πέρασες από τον τελώνη— συνειδός βέβαια του παθήματος την ευεργεσία, ότι ακόπως την ταπείνωση μου προσέφερεν, ήτις μαζί με τας ανωτέρω ευεργεσίας, μου φύλαξε και το ακώλυτο της ιεροσύνης.

Διότι εν έπιστρατεία έχων την μέμψιν ταύτη οι αξιωματικοί με έδιωχναν ό ένας από τον άλλον και ούτος κατάντησα να υπηρετήσω τον πόλεμο εις την μετόπισθεν υπηρεσία.

Και εις τινά περίσταση προσεκλήθη το τμήμα μου εις τινά υπηρεσία έκτακτο και ό αξιωματικός με έβγαλε έμενα, και εγώ ζητούσα και παρακαλούσα να πάω μαζί τους, και δεν με άφησε, με εδίωξε. Και το τμήμα εκείνο μετά την ολίγη υπηρεσία εστάλη εις την ,μάχη και εγώ όταν το ήκουσα θαύμαζα την επιτυχία.

Όταν λοιπόν ήλθα εις έξέτασιν των κωλυμάτων της ιεροσύνης, τότε έξετίμησα τας μέμψεις και ταλαιπωρίας του στρατού και συνάμα της θείας Προνοίας την ευεργεσία.

Και συνεχίζει λοιπόν ή λειχήνα ή πνευματική να μου καταφέρει μέμψεις και ταλαιπωρείς διά το μη δύνασθαι λέγειν ραδίως, και υπομένει μέμψεις και αδικίες, τα οποία είναι μυστήριος ευεργεσία και κεκρυμένος θησαυρός και τοις πολλοίς άγνωστος, ούτως ή θεία χάρις επικοινωνεί εις ξενότροπα παθήματα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΡΗΜΙΤΟΥ

ΕΤΟΣ 1975 ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ