ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ «Ήρθες να με σταματήσεις, μου πε διαβάζοντας το συλλογισμό μου, μα εγώ δεν κουράστηκα αλλά αναγεννήθηκα. Άλλος σηκώνει τα βάρη, είπε στοχαστικά κοιτάζοντας τον Θείο Εσταυρωμένο».

ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ «Ήρθες να με σταματήσεις, μου πε διαβάζοντας το συλλογισμό μου, μα εγώ δεν κουράστηκα αλλά αναγεννήθηκα. Άλλος σηκώνει τα βάρη, είπε στοχαστικά κοιτάζοντας τον Θείο Εσταυρωμένο».

Φαίνεται πώς ό άνθρωπος είναι πλασμένος για να δίνει και ότι αν παύσει να δίνει, αρχίζει το ξέφτισμά του και λιγοστεύει μέσα του το ανθρώπινο ενώ αυξάνει το κτήνος. Αυτό το βλέπω και το ζω στη ζωή του παππούλη.

Κόπτεται κυριολεκτικά για να διακονήσει τον άνθρωπο στις ανάγκες του και κάνει τον καημό των άλλων, δικό του καημό!!

Σήμερα μια σειρά ατέλειωτη ανθρώπων ήταν έξω απ' το κελί του και περίμεναν υπομονετικά να τον δουν και να του αναθέσουν το πρόβλημα τους ή να  ανοίξουν την καρδιά τους. Σαν πονεμένος, ένιωθα τον πόνο και την ανάγκη αυτών των ανθρώπων αλλά πονούσα και για τον παππούλη μας, πού ή κούραση του απ' αυτή την ανεξάντλητη αιμορραγία είχε περάσει το μέτρο και με τίποτα δεν ήθελε να σταματήσει. Ή αγάπη για τον παππούλη, φρονούσα ότι μου είχε δώσει δικαιώματα. Γι` αυτό παραμέρισα τούς ανθρώπους ευγενικά και εισήλθα στο κελί του.

 Αυτό πού είδα, μου τα ανέτρεψε όλα και ένιωσα καλύτερα τη μικρότητα μου και το δέσιμο μου με τη φθορά και το θάνατο. Δεν ήμουν παρά ένας μικρός υπολογιστής πού 'ναι δεμένος με τα πράγματα και το τώρα. Ακόμα, παρά τις αλλεπάλληλες δωρεές και ευεργεσίες πού είχα δεχθεί δεν είχα μπορέσει να καταλάβω καλά πώς τη ζωή την κατευθύνει το χέρι του Θεού και ότι τίποτα δεν γίνεται δίχως Αυτός να το επιτρέψει!! Ό Γέροντας καθόταν ήρεμος με ψυχή παιδούλα στο κάθισμα του γεμάτος δύναμη, διάθεση και ζωή.

Φαινόταν ανεξάντλητος και σαν πρωτάρης, πού δεν θέλει να του ξεφύγει τίποτα. «Ήρθες να με σταματήσεις, μου πε διαβάζοντας το συλλογισμό μου, μα εγώ δεν κουράστηκα αλλά αναγεννήθηκα. Άλλος σηκώνει τα βάρη, είπε στοχαστικά κοιτάζοντας τον Θείο Εσταυρωμένο». Έπειτα, βυθιζόμενος στον εαυτό του έμεινε αρκετή ώρα σιωπηλός για να πει λίγο έπειτα: «Αν έχεις ανάγκη δυνάμεως δεν έχεις παρά να Του ζητήσεις!! Ό άνθρωπος πού πιστεύει, δεν ορφανεύει ποτέ κι είναι πάντα όλα δικά του και έχει πάντα τα πάντα, τις περισσότερες φορές δίχως να τα ζητήσει. Τώρα δεν κάνω δικό μου έργο αλλά δικό Του... Αυτός πού κουράζεται σ' αυτό το ωραίο έργο του Θεού -εννοούσε την εξομολόγηση πού τώρα ασκούσε— δεν έχει ακόμα απαλλαγεί απ' τον εαυτό του και δεν έχει ελευθερία».

Έπειτα απ' αυτά, άφωνος βγήκα έξω για να κλάψω για τον εαυτό μου. Κύριε, είπα έπειτα από λίγο στην προσευχή μου, θέλω να βοηθηθώ πολύ για να παύσω να μιλάω για τον εαυτό μου αλλά και δύναμη να νικήσω τις αδυναμίες μου, ώστε όταν μιλάω να μιλάω για σένα και ποτέ για τον εαυτό μου. Αλήθεια, είναι γελοίο να θέλει ό άνθρωπος, το σκουλήκι της γης, να διορθώσει το έργο του Θεού έστω και μέσα απ' τ' ανθρώπινα πρόσωπα και μάλιστα όταν αυτά είναι άξια!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΑΡΧΙΜ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΖΩΚΑΡΗ.